Curse me #2 (Dutch Dramione Harry Potter)

epiloog

Draco pov
*twee jaar later*

Ik ben nu 22 en Hermelien 21 jaar oud.
Sinds het geheugen van Hermelien is gewist gaat alles veel beter. Maar nog steeds word ze elke nacht wakker door nachtmerries over Voldemort. Soms gaan haar dromen zelfs over dé kinderen. Maar ze herinnert ze ze natuurlijk niet meer. Soms twijfel ik of dit wel de juiste beslissing was. Maar ik weet zeker dat ze niet verder had willen leven als ze het wél had geweten.
Het is moeilijk om niet in tranen uit te barsten als ik hier over denk. Ze zijn dood! Weg! Alsof ze er nooit waren!
Doet pijn eraan te denken. Te weten dat ik nooit meer een foto van hun zal kunnen zien. Nooit meer over ze zal kunnen praten. Nooit meer met ze kunnen spelen.
Elke keer moet ik aan Scorpius zijn gezicht denken terwijl hij gemarteld werd. Alleen om mij en Hermelien te kwellen.

We hebben al jaren niets meer van Voldemort gehoord. Hij is nu echt weg. Ik heb mijn schuld ingelost. Voldemort is heel veel dingen maar geen leugenaar. Hij houd zich altijd aan zijn woord. En voor zover ik weet zal hij ook niet meer terug komen.

Ik weet dat de familie Wemel het er ook moeilijk mee heeft. Ze hebben veel voor ze gedaan. En ik weet dat de kinderen dol waren op Ron, Fred en George.

Het zal moeilijk worden uit te leggen wat er is gebeurt. Maar nu is ze er nog niet klaar voor. Misschien zeg ik het haar wel nooit. Ik weet het niet.
Maar eerst zullen we ons leven weer op moeten bouwen.
Ik weet niet of ik ooit weer aan kinderen wil beginnen. Soms begint Hermelien erover dat ze later misschien nog wel kinderen wil. Maar ze heeft geen idee hoeveel pijn het me doet daarover te praten.
Hermelien heeft gewoon samen met mij het examen jaar afgemaakt.

Lasina en Scorpius waren mijn alles. En nu zijn ze weg. Ze waren maar anderhalf verdomme!
Maar ze zullen altijd een plekje in mijn hart hebben.
Hoeveel pijn het ook doet ik zal ze nooit kunnen vergeten, een vader vergeet zijn kinderen nooit.

Pas nu begrijp ik eigenlijk dat elke keer dat als ik zei "met pijn kan ik leven" een leugen was. Pas nu weet ik wat echte pijn is. Hoe pijnlijk alles was, niets kan deze pijn overtreffen.
Ze zeggen wel eens als je van iemand houd laat hem dan los. Maar ik denk dat wel meer dan genoeg heb losgelaten.

Einde!