Curse me #2 (Dutch Dramione Harry Potter)

3. wat is er gebeurt?

Hermelien pov

Het licht word feller. Alle wazige beelden veranderen in beelden. Ik knipper met mijn ogen. Wat is er gebeurt!? Dan zie ik gezichten, ik knipper nog een paar keer. 'Draco...' ik knijp in zijn hand. Wat als een onmogelijke inspanning voelt.
'Hermelien?' Vraagt hij en hij streelt mijn wang. Zijn ogen zijn rood? Hij heeft gehuild, maar waarom? Wat is er gebeurt? Ik wil alles vragen maar het is te zwaar. Het voelt alsof er een vlies over me heen zit. Een vlies van een paar ton dan. Ik krijg bijna geen lucht en alles doet pijn. Met name mijn onderlijf. Draco praat tegen me en ik kan er maar enkele woorden uithalen zoals: blijf, goed, rustig en slapen. Omdat ik bijna niets hoor.
Het voelt alsof ik onder water zit. Zo diep dat de druk van het water te zwaar is. Dat ik binnen enkele seconden platgedrukt kan worden. Zo blijf ik liggen uren lang. Ik hoor slapende mensen. Maar Draco blijft wakker. Soms hoor ik gehuil en staat hij op. Waar gaat hij naartoe!? Kon ik hem maar vertellen dat hij moest blijven. Maar ik kan mijn stem niet vinden. Het enige wat ik voel is mijn hartslag. De beat van mijn hart dreunt als harde trom slagen in mijn oren. Het is oorverdovend. Waarom? Waar ben ik? Waarom hoor is steeds gehuil? Wat is er gebeurt en wie zijn de mensen die ik hoor? Zoveel vragen zonder antwoorden.
Na een lange tijd val ik weer in slaap. Niet dat het veel verschilt met mijn toestand als ik wakker ben. Dan lig ik ook heel de tijd niets te doen met mijn ogen dicht. Alleen te ademen.
Maar mijn rust word verstoord door een droom. Niet eens een enge maar wel een rare droom: ik lig stil en kan me niet bewegen. Ik hoor hard geschreeuw het duurd even voor ik doorheb dat ik het ben. Ik schrik van mezelf. Alles wat ik zie is wazig. Alsof iemand modder op het beeld heefd gegooid. Maar dan geen bruine maar rode modder. Ook dan duurt het even voor ik doorheb dat het geen modder maar bloed is. Ik schrik. Wat gebeurt er? Ik wil weg rennen. Maar ik word tegengehouden doordat iemand mijn hamd vast heeft. Ik blijf op mijn plek. De hand voelt als een veilig gebaar. Alsof het als hulp of bescherming dient. Dan gaan er scherpe scheuten pijn door mijn lijf. Weer schreeuw ik. Ik zie het gezicht van de moeder van Ron en dat van een ander meisje wat ik niet ken. Het beeld speelt zich af in losse flodders. Het is raar. De pijn komt steeds opnieuw terug en ik schreeuw steeds harder. Het beeld steeds waziger. Nog steeds valt niets op zijn plek. Maar dan...ik hoor iets... een geluid dat een innerlijke warmte in me oproept. Een geluid dat ik knuffelen. Een geluid dat zo irritant is dat het volstrekt onlogisch is dat ik vind dat het mooi is. Maar toch is het zo. Het is een huilende baby. Alle puzzelstukken, alle beelden, vallen plots in elkaar. Ze vormen één geheel. Alles word duidelijk.

Met een ruk kom ik overeind: 'waar zijn ze!? Waar zijn de baby's !?'