Ellerim hala kolyemdeydi. Bu kalp benim sarayımdı ve yanımda olduğu sürece ben her zaman iyi olacaktım. Zira kalbin sahibi bendim ve dört bir yanım onlarla çevriliydi. Kalp Muhafızlarıyla...
Bölüme geçmeden önce yukarıya eklediğim müziği açmayı unutmayın, iyi okumalar dilerim.^^
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2.Bölüm : Sis Sarayı.
"Sara! Sara!" Kulaklarımı dolduran ses hem öyle tanıdık hem öyle yabancıydı ki zihnim arafta kalmıştı, gözlerimi endişeyle açtığımda kendimi kapkaranlık bir odada buldum. Yanı başımda duran ve bana seslenen kadın oydu, annemdi. Yüzünü aydınlatan tek şey elindeki şamdanda yanan mumdu ve bana hüzünlü gözlerle bakıyordu.
"Anne..." diye fısıldadım halsizce, o ana kadar halsiz hissettiğimin farkında bile değildim. Uzandığım sert yatakta doğrulmaya çalıştım ama faydasızdı, kalkamayacak kadar yorgundum.
"Yattığın yere dikkat et." dedi bana, sesi titriyordu.
"Ne demek istiyorsun anne?" diye sordum korkuyla.
Sorum yanıtsız kalırken elindeki mum söndü, oda karardı ve annemin varlığının yanımdan yok olup gittiğini hissettim. Oda artık buz gibiydi.
"Anne!" diye seslendim korkuyla, kalkmaya çalıştım ama beni tutan soyut ipler öyle güçlüydü ki kıpırdayamadım.
Olduğum yerde çırpınırken odanın zifiri karanlığının detaylarında yattığım yatağın başlığına çizilmiş ve parlayan bir simge çarptı gözüme. Bu bir at nalıydı. Ahşap yatak başlığına kazınarak işlenmiş at nalını gördüğüm an annemin sesini bir kez daha duydum.
"Yattığın yere dikkat et Sara."
Kalbim korkudan öyle hızlı atıyordu ki boynumdaki kolyenin bile kalbimin atışıyla hareket ettiğini hissediyordum. Tam o an üzerimde hissettiğim hareketle başımı biraz kaldırıp yaşadığım gerçekliğin dehşeti içinde acı bir çığlık attım. Beni bu yatakta tutan hissiyatı "soyut ipler" olarak adlandırmıştım, oysa yatağa soyut iplerle bağlı değildim. Beni burada tutan vücudumu saran yılanlardı...
