Love. Life. Love. Life. Hayys. Life lang ata ang meron ako. Ay! Hindi pala. Kasi may pamilya ako na siguradong nagmamahal sa akin na mahal na mahal ko rin. May mga kaibigan akong pinapahalagan ako, ganun din ako sa kanila. Mahal ko silang lahat kasi kung hindi ko sila mahal, hindi ko sila papahalagahan. Sila ang nagbibigay kulay sa buhay ko. "Mas" masakit pa nga mawalan ng bestfriend kaysa ng "boyfriend" (Pasensya na kung ganyan ako magsalita. Hindi ko pa kasi nararanasan ang magka-boyfriend.). Sa tingin ko, ang bestfriend/kaibigan ang pangalawang pamilya mo. Sila/siya ang pangalawang laging nandiyan kapag may problema ka. Sila /siya ang kasa-kasama mo sa mga kalokohan. Ok na ako sa kung anong meron ako. Kahit wala akong boyfriend, ok lang basta may pamilya at may mga kaibigan akong pinapahalagan ako. Hindi naman kailangan mag ka boyfriend e para sumaya. Kahit crush lang ok na. Huwag nga lang sosobra. HAHAHA. Pwede ng sumobra kung nasa tamang edad ka na.
Pero kung bigla na lang may sumulpot na isang kabute na hindi pa naman dapat. Ano ang gagawin mo? Paano kung ang lahat ng iyon ay nangyayari sa iyo dahil ikaw lang ang makakaresolba sa problemang meron ang pamilya mo? Isasakripisyo mo ba ang kalayaan mo? Handa ka bang pumasok sa isang relasyong hindi mo pa kailanman naranasan? Handa ka na bang masaktan? O mas pipiliin mo ang karapatan mo bilang isang dalagang hindi pa handang pumasok sa isang relasyon?
BINABASA MO ANG
REMINISCENCE
Romance"Reminiscence" Note: Wala pong katotohanan ang lahat ng mababasa mo dito. Lahat ng ito ay isang kathang-isip lamang. Hope you enjoy. :) First ko to. HAHA. Sorry kung may mga mali akong nasasabi. Tsaka ang mga typo. Pagpasensyahan niyo na po. First t...
