Sumienie

Słownik

Rozdział pierwszy: Zapach malin

[1] Daźbóg — Bóstwo pochodzące z mitologii Słowiańskiej. Zależnie od źródeł istnieje kilka wersji, kim jest bóg. Synem Swaroga (bóg ognia i kowalstwa), lub Daźbóg to samo co Swarożyc (syn Swaroga, bóg ognia) albo samym Swarogiem. Był bogiem dostatku i słońca.
[2] Swaróg — Słowiański bóg ognia niebieskiego i Słońca. Twórca ciał niebieskich.
[3] Chors — Wschodniosłowiański bóg. Pan nocy. Jego atrybutem jest księżyc, przemierza niebo nocą, tak jak Daźbóg robi to w dzień.
[4] Bies — Jest to określenie na prasłowiańskiego ducha. Znaczy tyle, co demon.
[5] Weles — Można go przyrównać do greckiego Hadesa. Jest panem podziemi. Jest jednym z naczelnych bóstw, zaraz po Perunie (najważniejszy bóg w słowiańskim panteonie), który jest jego rywalem (walka dobra ze złem). Pan zaświatów zasiadający w korzeniach drzewa Kosmicznego.
[6] Strzybóg — Bóg wiatru. Występował w wierzeniach wschodnich Słowian.
[7] Wyślanki — Od plemienia (zachodniosłowiańskie) Wiślan. Zamieszkiwało ono dorzecze górnej Wisły.
[8] Perun — Odpowiednik greckiego Zeusa bądź Rzymskiego Jowisza. Do jego atrybutów należał między innymi orzeł, piorun, dąb i topór.

Wiele słowiańskich wierzeń tak naprawdę zależy od regionu, gdyż nie były one jednolite. Ja je trochę ze sobą zmieszałam, według własnych potrzeb.

Pisząc ten rozdział, głównie opierałam się na dwóch źródłach, czyli podcaście, który można znaleźć na Empik Go pt. „Słowiańskie Demony", autorstwa Michała Kuźniara oraz książki „Mitologia słowiańska", Jakuba Wrony i Mateusza Wrony.

Rozdział drugi: Wanda, co Niemca nie chciała

[1] Córka Kraka — Wanda najprawdopodobniej jest postacią wymyśloną przez Wincentego Kadłubka (autor „Kroniki Dziejów Polskich"). Córką legendarnego, króla Kraka, założyciela Krakowa.
[2] Ryttgier — Jest to imię niemieckiego księcia, który chciał poślubić Wandę.
[3] Cherub — Bardziej kojarzone jako cherubinki, czyli te pulchne aniołki jako motyw bardzo częsty w epoce baroku. Jednak jest to mylne skojarzenie, te pulchne istoty to putty. Cherub zaś to bardzo potężny anioł, wysoko uplasowany w hierarchii, blisko Boga.
[4] Kopiec — Mowa o Kopcu Wandy, mieszczącym się w Krakowie, a konkretniej w Nowej Hucie. Rok jego powstania datuje się na około od VII do VIII wieku. Jest to jeden z pięciu kopców w tym mieście. Według legendy jest mogiłą księżniczki.
[5] Krak — Znany pod nazwą Kopiec Krakusa. Położony na prawym brzegu Wisły w Krakowie.
[6] Malarz — Mowa o rzeźbie projektu Jana Matejki.

Rozdział trzeci: Pytania o przeszłość

[1] Horrendum — rzecz budząca strach, obrzydzenie.
[2] „Tempora mutantur et nos mutamur in illis" — Czasy się zmieniają, a my zmieniamy się wraz z nimi.
[3] „Accipere praestat quam inferre iniuriam". — Lepiej cierpieć niż wyrządzić krzywdę.
[4] Podokiennik — Parapet.
[5] Istność — Określenie, którego używano dawniej. Znaczy tyle, co byt, egzystencja, istnienie itp.
[6] „Alii sementem faciunt, alii meteunt" — Kto inny sieje, kto inny zbiera.
[7] Racławice — Mowa o bitwie pod Racławicami w 1794 roku, 4 kwietnia. Do starcia doszło pod dowództwem Tadeusza Kościuszki. Strona Polska walczyła z Imperium Rosyjskim, a nimi dowodził Aleksander Tormasowa. Bitwę zwyciężyła Polska.[8] „Nie pochowano mnie. Nie pochowano. Nie spalono. Odmówiono ognia..." — Słowianie w ramach pochówku palili ciała zmarłych, co miało zapobiec przemiany w złe duchy.[9] „Accusare nemo se debet" — Nikt nie musi oskarżać siebie samego.

Rozdział czwarty: Ostatnia czarownica

[1] Barbara Zdunk — Ostatnia kobieta w Europie, którą spalona na stosie za uprawianie czarnej magii.
[2] Stańczyk — Nadworny błazen na dworach królewskich.
[3] Miarkować — Słowo używane dawniej, znaczy tyle co wyedukować, zrozumieć coś, np. czyjeś zachowanie na podstawie gestów itp.
[4] Greps — żart.
[5] Jakob Auster — Parobek, był kochankiem Barbary Zdunk.
[6] Spirytualia — alkohol.
[7] Omownie — Jest to gest aluzyjny, nie wyrażony wprost.

Rozdział piąty: Drugi raz

[1] „Dura lex, sed lex". — Twarde prawo, ale prawo.
[2] „Cuiusvis hominis est errare, nullius nisi insipientis in errore perseverare"— Każdy człowiek może zbłądzić, a uparcie trwać przy błędzie tylko głupi.

Rozdział szósty: Sen Piotrusia Pana

[1] „Difficile legii, sed lex" — westchnęła w duchu, tym razem czując coś więcej niż złość na te słowa.