Scemma

Deel 2: Was het een droom?

Als ze er eenmaal zijn en naar boven zijn gelopen doet Scott de lampjes aan. "Zo nu ziet het er iets gezelliger uit. Let trouwens niet op de rotzooi, ik moet echt dringend opruimen." "Geeft niks hoor, mijn slaapkamer is precies zo." "Heb je ook een rommeltje in je kamer, maar weet je ook precies waar alles ligt? Ik heb dat wel en als ik het opruim ben ik het waarschijnlijk kwijt" zegt Scott om Emma aan het lachen te krijgen. Maar ze lacht niet en knikt alleen. "Wil je misschien iets drinken?" "Nee, dankjewel" antwoord Emma. "Zeker weten? Ik heb daarstraks een pot thee gezet. Wil je daar niets van? Of iets te eten?" "Nee, dankje. Ik kan echt geen hap door m'n keel krijgen door de stress."

Scott pakt een stapeltje boeken van de bank en legt die op de grond neer. "Scott weet je zeker dat ik je niet tot last ben? Anders ga ik weer hoor." "Tuurlijk niet gekkie. Ik vind het wel gezellig. Kom ga zitten" zegt Scott en hij gaat naast haar op de bank zitten. "En wat als ik ja had gezegd? Was je dan weer naar het park gegaan?" vraagt Scott. "Denk het wel ja." "Is het echt zo erg thuis?" "Ja, ik trek het gewoon niet meet. Ik kan toch niks goed doen in hun ogen. Voor hen zal ik altijd een problemen kind blijven, wat ik ook probeer. Ik zal nooit goed genoeg zijn" zegt Emma. "Als je maar weet dat je voor mij geen probleem bent en dat je hier zo lang mag blijven als je wil" zegt hij lief. "Dankjewel, dat waardeer ik echt enorm. Volgens mij is er nog nooit iemand zo lief voor me geweest" zegt Emma met een verlegen glimlachje. 

"Ach Emma dat is echt niks, kom eens hier." Scott trekt haar een beetje naar zich toe in een knuffel. Hij voelt echt aan alles dat ze dit even nodig heeft. Al snel beginnen de tranen over haar wangen te stromen en begint ze te snikken. Scott wrijft met zijn hand rondjes over haar rug zodat ze weer iets rustiger wordt. "Het komt allemaal goed, ik ga je helpen. Maar dat komt morgen wel weer. Nu eerst even relaxen" zegt Scott op een rustige en lieve toon.

Na een tijdje is Emma in slaap gevallen. Ze ligt op Scott zijn borstkas. Hij kan geen kant op, maar dat maakt hem momenteel vrij weinig uit. Vanavond heeft hij een hele andere Emma leren kennen. Ze heeft zich zo kwetsbaar voor hem opengesteld. Hij vindt het zo sneu voor haar dat ze zo'n slechte band heeft met haar ouders. Hij weet als geen ander hoe het is, daarom is hij zo blij dat hij een plekje voor zichzelf heeft waar hij zich kan terugtrekken als het niet goed gaat thuis.

Naast zich ziet Scott een deken liggen. Hij pakt hem zonder zich al te veel te bewegen, om te voorkomen dat Emma wakker wordt. Hij legt hem over haar heen. "Zo, dan heb je het in ieder geval niet koud. Slaap maar lekker" fluistert hij heel zachtjes. Waarom hij het zegt weet hij niet. Het is niet dat ze hem kan horen. Toch hoopt hij dat ze er beter door gaat slapen en even haar problemen vergeet.

De volgende morgen wordt Emma al vroeg wakker. Als ze haar ogen open doet weet ze even niet waar ze is. Als ze ziet dat ze op Scott ligt, beseft ze zich dat ze op zijn dakterras is. Als ze hem ziet liggen kan ze een kleine glimlach niet onderdrukken. Hij was zo lief voor haar geweest, ze moest iets terug doen. Toen kreeg ze een idee. Heel voorzichtig stond ze op van de bank en legde de deken over Scott heen. Ze keek nog even op haar telefoon hoe laat het was. "Vijf minuten voor half acht. Oké nog genoeg tijd dus." Ze pakte haar schooltas op en liep zonder geluid te maken naar beneden.

Een kleine tien minuten later werd Scott ook wakker. Als hij merkt dat Emma niet meer bij hem ligt schrikt hij en is hij meteen klaarwakker. Even is hij bang dat er iets ergs met haar is gebeurd. Of zal hij het toch gedroomd hebben? Dan ziet hij de stapel boeken die hij op de grond had gelegd zodat Emma naast hem kon gaan zitten. "Nee, ze is hier geweest het was geen droom. Dat weet ik zeker. Waarom is ze dan weg gegaan zonder iets te laten weten?" Hij kijkt nog eens goed rond om er zeker van te zijn dat ze er niet is.

Net als hij zijn jas aan het aandoen is om haar te gaan zoeken hoort hij opeens een deur opengaan. Nog geen tien tellen later staat Emma voor z'n neus. "Emma waar was je? Ik schrok me rot." Hij wil eigenlijk naar haar toe rennen en haar een dikke knuffel geven. Maar hij houd zich in. Hij weet immers dat Emma het niet zo heel erg heeft op lichamelijk contact. "Ik was even naar de bakker om een ontbijtje te halen, want ik wilde je bedanken voor gisteravond." "Dat is toch nergens voor nodig?" "Tuurlijk wel, dus hier pak aan" zegt Emma en ze geeft een zak aan hem. "Ik had eigenlijk geen idee wat je lekker vond, dus heb ik maar wat meegenomen. Ik heb voor elk van ons een croissantje meegenomen en nog twee andere broodjes. Kies maar uit welke van de twee je het lekkerst vindt."

Scott doet de zak open en ziet daarin ziet hij de twee croissantjes en ook nog een puddingbroodje en een broodje gezond zitten. "Zit er erg lekker uit, dat had is toch echt veel te duur? Hoeveel krijg je van me?" "Zeg Scott versta je me misschien niet goed? Ik zei toch dat ik je hiermee wilde bedanken. Dus ik krijg helemaal niks van jou" lacht Emma. "Heel erg bedankt en ik ben blij dat je weer iets kunt lachen" zegt Scott. Hij pakt twee borden en dan gaan ze samen op de bank zitten. Scott legt op beide borden een croissant en vraagt dan: "Dus welke wil jij?" "Jij bent echt doof hé? Ik zei dat jij mocht kiezen." "Dat is dus het probleem ik kan niet kiezen ze zien er allebei lekker uit, dus kies jij maar." "Heb je een mes?" vraagt Emma. "Eh ja hoezo?" "Om je mee te vermoorden." "Wat?" vraag hij verbaast. "Om de broodjes door de midden te snijden zodat we allebei van elk de helft hebben, natuurlijk."

Scott moet lachen en pakt een mes, snijd vervolgens de broodjes door er legt vervolgens de helft van beide broodjes op zijn eigen bord en de rest op het bord van Emma. "Ik heb in tijden niet zo'n lekker ontbijtje gehad." "Ik ook niet. Maar Scott even serieus. Ik wil je echt heel erg bedanken voor dat je naar me hebt geluisterd en met hebt getroost. Ik waardeer het erg enorm." "Geen probleem en dan wil ik jou bedanken voor dit lekkere ontbijt." Emma krijgt weer een glimlach op haar gezicht. "Eet smakelijk dan maar" zeg ze