Scemma

Deel 7: Op zoek naar Emma

Dan gaat de bel en lopen Scott en Vince weer de school in, want hun tussenuur is voorbij. Als ze in de les zitten is Emma nergens te bekennen. Scott voelt zich nog meer schuldig, want dit is allemaal zijn schuld. Als de lange en saaie les eindelijk is afgelopen, loopt Scott naar Caro toe. "Weet jij misschien waar Emma is? Heeft ze nog iets tegen je gezegd?" "Nee ik heb geen idee waar ze is. Ik dacht dat jij dat misschien zou weten. Ik wilde dit namelijk ook net aan jou vragen, maar jij weet dus ook van niks." "Nee" Scott slaat een diepe zucht.

Hoewel Scott het liefst ook de school uit rent om haar te gaan zoeken. Probeert hij zich toch maar te focussen op de lessen. Vince had gelijk hij moest haar even de tijd geven, hoe moelijk dit ook is. Als ze morgen weer niet op school verschijnt zal hij haar wel gaan zoeken.

Aan het einde van de schooldag wordt Scott tegen gehouden door meneer Wolfs. "Scott als je iets van Emma ziet of hoort, wil je dit me dan zo snel mogelijk laten weten? Of aan Caro dan kan zei het weer aan mij zeggen. Ik heb haar namelijk al wel tien keer gebeld, maar ze neemt niet op." "Ja dat zal ik doen meneer Wolfs." "Ik hoop zo dat ze iets van zich laat horen." "Ik ook" zegt Scott.

Later die avond:
Het is al best laat en het wordt ook al langzamer hand donker buiten. Emma weet niet wat ze nu moest doen. Ze heeft eigenlijk de hele dag zitten huilen. Ze is al stiekem bij haar huis langs gegaan om te kijken of haar ouders thuis zouden zijn. Als ze er niet waren kon ze gewoon thuis slapen, maar dit was niet het geval. Ze zaten gewoon in de woonkamer naar een of ander televisie programma te kijken. Naar het huis van Titin, Karel en Caro gaan had ook geen nut. Een van hen zou sowieso thuis zijn en Emma heeft geen zin om hen onder ogen te komen.

Ze heeft eigenlijk nog maar één optie en dat is naar het dakterras vas Scott gaan. Misschien is hij er niet. Hij had verteld dat hij soms af en toe wel eens thuis slaapt. Hopelijk is dat nu ook het geval, want dan heeft ze toch nog iets van een veilige slaapplek.

Als ze op zijn dakterras aankomt brand er geen enkel lampje en ze ziet Scott ook nergens. Heel voorzichtig kijkt ze eerst om een hoekje en vervolgens over het gehele dakterras. "Gelukkig hij is er niet" denkt ze. Ze gaat op zijn bank liggen en slaat een deken om zich heen. Ze denkt weer aan de vorige avond, eigenlijk heeft ze nu ook wel behoefte aan armen om haar heen. Eigenlijk specifiek de twee sterke armen van Scott, waarin ze zich de vorige avond zo veilig had gevoeld. Maar dat kan niet. Ze is boos op hem en bovendien is hij er ook helemaal niet.

Emma is zo moe van alles wat er gebeurd is vandaag dat ze als een blok in slaap valt. Het helpt ook wel mee dat ze nu op een soort van veilige plek is en niet ergens in het park op een houterig bankje moet liggen.

Op het zelfde moment is Scott aan het wandelen. Hij is helemaal niet thuis of onderweg naar huis. Hij is toch opzoek gegaan naar Emma, want hij is doodsbang dat ze toch ergens in het park is en een of andere creep haar nu lastig aan het vallen is. Hij is ook al langs haar huis gegaan en heeft stiekem naar binnen gekeken, maar zag haar niet. Haar ouders zag hij wel zitten. Hij had hele grote moeite om zich ervan te weerhouden om aan te bellen en haar ouders even goed duidelijk te maken wat hij van de situatie vond. Hij heeft uiteindelijk besloten dit niet te doen, uit angst dat hij het alleen nog maar erger zou maken voor Emma.

Na een paar uur te hebben gewandeld, maar geen spoor van Emma te hebben gevonden, gaat hij terug naar zijn dakterras. Als hij ziet dat de deur open staat, is hij bang dat er is ingebroken en iemand zijn spullen mee heeft genomen. "Ahrg dit kan er ook nog wel bij, alsof ik nog niet genoeg gedoe had vandaag" mompelt hij boos als hij de trap op loopt.

Als hij boven is doet hij de lampjes aan en tot zijn grote verbazing ziet hij Emma daar liggen. Ze slaapt en het aller belangrijkste nog, ze is veilig. Heel even weet hij niet goed wat hij moet doen. Moet hij haar wakker maken of zal hij ook gewoon gaan slapen en kijken wat er morgen verder gebeurt als ze wakker wordt. Na even nagedacht te hebben besluit hij toch maar om voor het eerste idee te gaan.

Heel zachtjes knielt hij naast de bank neer en streelt zachtjes over haar arm om haar wakker te maken. Langzaam opent Emma haar ogen. Als ze Scott ziet schrikt ze en beseft ze ineens dat ze op zijn dakterras ligt en dat ze hier ook helemaal geen toestemming voor had gekregen.

"Scott, sorry dat ik hier ben ik had het natuurlijk moeten vragen, maar ik was boos op je of ben het nogsteeds ik weet het niet, maar ik durfde ook niet naar huis en ik zag het ook niet echt zitten om in het park te gaan slapen" ratelt Emma aan een stuk door. "Emma, rustig maar. Ik vind het totaal niet erg dat je hier bent. Ik ben zelfs opgelucht dat je veilig bent. Ik was bang dat er iets met je gebeurt was, je oom heeft je namelijk ook meerderemalen gebelt om te kijken of je oké was, maar je nam niet op." "Ik wilde gewoon even alleen zijn" zegt Emma. "En dat snap ik volkomen, ik ben ook een eikel dus ik snap dat je boos bent."

"Nee dat ben je niet Scott, ik heb nagedacht en ik ben tot de conclusie gekomen dat je alleen maar het beste met me voor hebt en dat ik je wel nodig heb, want ik kan dit niet alleen."