Still with you || Markhyuck

¹¹: rüya olduğunu sanmıştım

"Sevgilim dün hastaneye geldiğimde seni odanda bulamadım. Çok endişelendim sana bir şey oldu diye bir sağa bir sola koşuşturdum doktorunu bulup seni sormak için. Gördüğüm hemşirelerden birine sordum Bay Kim'i ve söylediği odaya geldim koşarak. Burası bir başka hastanın odası olsa gerek diye düşündüm bir başka hastasıyla ilgileniyor olabilir, ilk başta bekleyecektim çıkmasını ama senin nerede olduğunu bir an önce öğrenmem gerekiyordu çok endişeliyim çünkü ve korkuyordum da. Kapıyı çalıp gel demesini bile beklemeden girdim içeri ve sen de oradaydı hyuck uyuyordun. Bay Kim beni görünce yüzündeki kocaman gülümsemeyle sarıldı bana ve kulağıma fısıldadı 'o uyandı' dedi O UYANDI. Anında akmaya başlayan gözyaşlarımı umursamadan geldim yanına, baş ucunda oturdum ve uyanmanı bekledim, Bay Kim'in görüp de benim 4 yıldır (artı 3 ay daha var) mahrum kaldığım baktıkça huzur bulduğum gözlerine bakmak için ve belki güzel sesinle adımı zikredersin diye. Bekledim bir saat bekledim, iki saat, beş saat, on saat bekledim uyanmanı ama uyanmadın sevgilim. Çoktan yeni güne girmiştik bile ama sen uyanmadın bense uykumda yenik düşüp uyudum baş ucunda elini tutarken. Saat sabah 7 ve gözlerimi açtığımda seni görüyorum bana gülümserken. İlk başta rüya olduğunu sanmıştım ama gerçekti sevgilim. Gülümsüyordun hafifçe ve gözlerin, gözlerin sevgilim olabildiğince parlak ve içinde bir çocuğun mutluluğunu barındırıyordu sanki. Uyurken bile asla bırakmadığım elini değdirdim dudaklarıma, seninse gözünden bir yaş süzüldü sadece. Henüz tepki verecek kadar iyi değilsin sanırım ama gözlerini açmış olman hatta bana gülümsüyor olan bile mükemmel bir gelişmeydi. Ağlamamak için kendimi tuttugumdan olsa gerek titreyen sesimle sana en sevdiğimiz şarkının sözlerinden mırıldandım 'Ne zaman olacak? Seninle bir daha yüzyüze gelsem gözlerinin içine bakıp şöyle demek istiyorum; Seni özledim'. Kendimi artık tutamayacağımı fark edip salıverdim göz yaşlarımı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım senin karşında. Başımı yatağına yaslayıp tutmakta olduğum elini tekrar tekrar götürdüm dudaklarıma, öptüm onlarca defa ve sen sevgilim elini azıcık da olsa hareket ettirip gözyaşlarımı silmeye çalıştın, kendi isteğinle dokundun bana. Başımı kaldırıp yüzüne baktığımda senin de ağladığını gördüm ve bu sefer ben sildim gözyaşılarını, öptüm yanaklarının her bir yanını. 'ağlama sevgilim' dedim 'düzelecek her şey, ben her zaman yanında olacağım'. Biraz daha vakit geçirdikten sonra Jisung'u arayıp yanına çağırdım ama o gelene kadar sen çoktan tekrar uykuya dalmıştın. İyi uykular meleğim. Bu sefer de gözlerini kardeşin yanındayken aç o da özlemiştir gözlerinde huzuru bulmayı. Bense şu an evimdeyim, Jeno dizimde uyuyor ve ben de koltuğun kenarına koyduğum 7. defterimin ortalarına geldim sevgilim. Sana olan sevgimi, özlemimi ve Mark Lee'nin her bir gününü aktarıyorum bu sayfalara... Seni seviyorum güzelim."