Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1. kişi anlatımı Shinichiro Sano
İki ay geçmişti. Bugün Miyako'nun on sekizinci yaş günüydü.
Elimde onun için aldığım çiçek ve bir hediye paketi vardı. Paketin içinde birkaç ay önce almak istediği ama kalmadığı için alamadığı elbise vardı.
Yağan yağmura aldırış etmeden hastaneye doğru ilerledim.
Hastaneye vardığım zaman her zamanki ölüm sessizliği vardı. Yavaşça yukarıya doğru çıkıp Miyako'nun odasına gittim.
Odaya tam girecekken içeriden bir hemşire çıktı. Kaşlarımı çatarak odaya girdim.
Oda boştu. Kimse yoktu. Ne Miyako ne Hachiro ne de Sachiko. Hızla dışarı çıktım. Bir doktor ve iki hemşire konuşuyordu. Koşarak yanlarına gittim.
"390 numaralı odada yatan hasta nerede?"
Bir süre üçüde suratıma baktı.
"Benimle gelin." hemşire koluyla yolu açarak konuştu.
Onu takip etmeye başladım. Yavaş bir şekilde yürüyorduk. Kalbim çok hızlı atıyordu. Neredeyse yerinden çıkacak gibi.
Ortam fazla kasvetli geliyordu bana. Bir de arkadan gelen gök gürleme sesleri ile daha da kasvetli bir hava oluşuyordu.
Hemşirenin yüz ifadesinden bir şeyler çıkarmaya calisiyorum fakat hiçbir şey anlaşılmıyordu.
Hemşire birden sağa dönüp bir odanın içerisine girdi. O odadan çığlık çığlığa ağlama sesi geliyordu. Odanın tabelasına baktığımda 'Morg' yazıyordu.
Ölmüş müydü? Hayır, doğum gününde ölemez. Yani ölmemeliydi.
Hızlıca içeriye girdim. Hemşire kenarda duruyordu. O çığlık çığlığa ağlayan kişinin ise Sachiko olduğunu gördüm. Miyako'nun bedenine sarılmış ağlıyordu. Hachiro ise hiçbir duygu belirtisi olmadan duruyordu.
Yanlarına gitmek istedim ama yapamadım. Bedenim hareket etmiyordu. Hiçbir şey yapamıyordum.
Birden Hachiro bana doğru baktı. Konuşmak için ağzını açtı ama bir şey demeden geri kapatıp önüne döndü. Sachiko'nun saçlarını okşuyordu.
Kapı sertçe açıldı. İçeriye giren Wakasa ve Benkei'ydi.
Wakasa hiç zaman kaybetmeden Sachiko'nun yanına gitti. Onu kendine çekip sarıldı. Sachiko onun bu hareketi üzerine daha da çok ağlamaya başladı. Aynı zamanda bir şeyler diyordu.
"O öldü Waka! Ne yapacağım şimdi ben? Kardeşim öldü!"
Wakasa hiçbir şey demeden ona sıkıca sarılıyordu.
Omzumda bir el hissettim. Arkama bakınca Benkei'yi gördüm.
"Ona her ne kadar kötü davransan bile onu sevdiğini belli ediyordun."
Sadece yüzüne bakmakla yetindim. Burada nefes alamıyordum. Biraz hava almam lazım. Hızlıca odadan ayrıldım ve çıkışa doğru ilerledim. Kendimi dışarı atmamla hiçbir şey değişmedi. Hala her şey üstüme üstüme geliyor gibiydi. Hala nefes almakta zorlanıyordum.
Hastanenin kenarında bir yere oturdum.
Kendimi tuhaf hissediyorumdum. Geçen zaman çizelgesinde olduğu gibi. Sanki kalbimde büyük bir boşluk oluşmuş ve o boşluk beni yok edene kadar sömürüyor gibiydi. En kötüsü ise tekrar başarısız olmuştum. Yine ölmüştü. İşe yaramaz herifin tekiyim.
---
Miyako'nun ölümü üzerinden iki gün geçmişti. Bugün cenazesi vardı. Oturmuş dışarıda bekliyordum. İçeriye girmeye yüzüm yoktu.
Ne kadar süre bekledim bilmiyorum ama herkes çıkmaya başlamıştı.
Üstümde oluşan gölge ile kafamı yukarı kaldırdım. Manjiro'ydu. Yanıma oturdu ve bir süre hiç konuşmadan oturduk.
"Biliyor musun? Seni her zaman kıskandım."
Sessizce onu dinlemeye başladım.
"Neden Miya-chan ondan hoşlanıyor? Neden benden hoşlanmıyor? Benim neyim eksik diye."
Bir süre durdu.
"Ama sonra anladım ki sizi birbirinize bağlayan bir bağ var. O bağı asla çözemem."
Kendi kendine güldü.
"Çok özür dilerim abi. Sana. kötü davrandım."
Kafasını okşadım. Bana buruk bir şekilde gülümsedi.
"Ah şimdi gitmem lazım. Takemichi beni bekliyordur. Önemli bir şey demesi lazımmış."
Kafamı sallamakla yetindim. Yanımda kalktı ve hızlı adımlarla yanımdan uzaklaştı.
Onun gitmesini izlerken birden kalbime keskin bir acı girdi. Gözlerim kararmaya başladı son gördüğüm şey ise Wakasa'nın bana doğru koşmasıydı
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
daha uzundu normalde ama 2. kere yazidigim icin kisa tuttum biraz
