PAMIĘTNIKI WINCHESTERÓW

14. BABY

I see trees of green, red roses too, I see them bloom for me and you – and I think to myself „what a wonderful world"./Widzę zieleń drzew, a także czerwień róż, widzę jak kwitną dla mnie i dla ciebie – i tak sobie myślę „jaki cudowny jest ten świat".

Louis Armstrong, „What A Wonderful World"

środa, 18 kwietnia (dziewięć dni po powrocie do Oregonu)

Najbliżej znajdującym się domu Deana i Casa spożywczym marketem był oddalony od nich o sześć minut jazdy samochodem Walmart – bez względu na to Dean i tak zaczął zaopatrywać ich w położonym dwa razy dalej markecie New Seasons. Po pierwsze, polecił mu go sąsiad, pan Brodie, a on całe życie marzył, żeby móc posłuchać się w takiej sprawie swojego sąsiada, po drugie New Seasons Market miał nad drzwiami wielki napis „THE FRIENDLIEST STORE IN TOWN" i chyba o czymś to świadczyło. Takie hasła nie brały się z nieba. Z nieba spadł mu tylko Cas.

To był przyjemny, słoneczny poranek, stał w kolejce do kasy, gdy telefon zawibrował w kieszeni jego spodni. Zerknął na wyświetlacz. Baby, tak miał go zapisanego – nie potrafił powiedzieć, kogo kochał bardziej, Dziecinę czy Casa, więc po prostu tego nie rozgraniczał. Wcisnął zieloną słuchawkę.

– Cas? – zaśmiał się. – Niech zgadnę. Jednak chcesz coś słodkiego.

– Dean, coś znowu jest nie tak z pralką. Znowu stuka.

– Chryste. Dzwoniłeś do serwisanta?

– Nie, czekam aż wrócisz, żebyś na nią zerknął.

– Stoję przy kasie, zaraz będę. Może trzeba ją zareklamować.

Młoda, blondwłosa (bardzo ładna) kasjerka skończyła kasować jego zakupy i uśmiechnęła się do niego kokieteryjnie, ale nawet nie zwrócił na to uwagi; zapłacił, resztę zabrał co do centa, napiwkiem nie zawracając sobie głowy, zgarnął siatkę i, przytrzymując telefon ramieniem, ruszył do wyjścia.

Podzielili się z Casem domowymi obowiązkami. Cas wolał sprzątać, robić pranie i segregować skarpetki, on jeździć po zakupy i pichcić w kuchni – a kiedy nie zajmował się ani jednym, ani drugim, organizował sobie w garażu warsztat.

Naprawdę nie skłamałby, gdyby stwierdził, że ten ostatni tydzień był najlepszym w jego życiu – no poważnie, jedyne zmartwienie, jakie dotknęło go w tym czasie, stanowiła stukająca pralka. Pierwszego ranka, obudziwszy się w zalanej słońcem sypialni z Casem w ramionach... prawie się popłakał. Golenie się nad własną umywalką było ekstra, oglądanie wieczorami telewizora z kanapy w salonie było ekstra, seks we własnym łóżku był ZAJEBISTY. Sielanka. Po prostu sielanka.

Oczywiście najpierw musieli uporać się z bieżącymi sprawami – Jacka wziął pod swoje skrzydła Gabriel. Przenieśli się razem na północny wschód kraju (do Nowego Jorku, do Vermontu, a może Maine, ze szczegółami nie wiedział i dla własnego świętego spokoju wolał, by tak pozostało) i mieli tam pozostać, póki ktoś nie wpadnie na jakiś lepszy pomysł; Sam już nad tym pracował. Ich główną koncepcją (bo w zasadzie jedyną, jaką dysponowali) była próba skontaktowania się z Asbielem, aniołem, który uwięził Legiona poprzednim razem, za co został wygnany z Nieba przez Michała. Nie było to łatwe, póki co właściwie niemożliwe, bo Asbiel ukrywał się gdzieś, nie wiadomo gdzie, stosując dla ochrony silną enochiańską magię.

No i oczywiście Cas i jego łaska, temat powracający jak bumerang.

Jak tylko zostali w końcu sami, Deanowi udało się przekonać go, żeby nie rozpaczał i nie przeżywał po raz kolejny dokładnie tego samego – by nie pozwolić mu o tym myśleć, zajmował się nim długie, dłuuugie godziny, następnego zaś dnia wszystko przycichło samo. Potem wrócił od szklarza i wyjął spod koszulki łańcuszek, a na nim prześliczny, maleńki, szklany pojemniczek z błyszczącą w środku błękitną łaską; tak czy inaczej gdzieś musieliby ją ulokować, postanowił więc zrobić mu niespodziankę. Oprawiona w szkło, na jego szyi była (przynajmniej bardzo chciał w to wierzyć) bezpieczna jak nigdzie indziej – no i fajnie było ją przy sobie mieć. Anielska łaska jego męża, tak blisko jego serca. Dopóki nie mieli całej reszty, tylko ten fragment, musiała tam pozostać.