Kalbim Sende Kaldı
Aşk; hiç olmadık bir yerde, fırtınalı bir gecede ansızın kapılarını çaldığında yapacakları tek şey vardı. Kaçmak!?
Gel gelelim bu iki delinin de aklından geçen son şey bile değildi.
Teslim olmak? Bu da pek onlara uygun değildi...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Sevgi hayatın pusulasıdır. Seni ne yöne götürdüğüne dikkatli bak. Çünkü hayatın o pusulanın ucunda olabilir."
duslerkitapligi
*******
Bölüm Müziği; Alan Wolker,Sabrina Carpenter & Farruko - On My Way
**************
Anneannem hep şöyle derdi; ''Yola çıkanın hali belli olmaz. Bazen istikametin şaşabilir, istediğin yere götürmeyebilir de.. Ama kader seni oraya götürmüşse vardır bir hikmeti. Sorgulamak yerine yola devam et! Ne biliyorsun, belki o yol seni daha güzel yerlere götürecek?'' Küçükken duyduğum bu sözler hayatım boyunca kulağıma küpe oldu hep. Zamanla gerçek olduğunu da gördüm. Yaptığım işlerde ne kadar emin adımlarla ilerlesem de bazen kaderin beni götürdüğü o yol daha iyi çıktı. Yaradan'ın vardır bir bildiği diyerek kalbim rahat hareket ettim. Şimdi de hayatımın bu aşamasında da aynı düsturu koruyordum. Buraya gelirken hayatın önüme neler çıkaracağını bilmiyordum elbette ama bu kadarını tahmin dahi edemezdim. Hani derler ya; 'Hayat, sen bitti dediğin yerden başlar.' diye işte tam da öyleydi. Her şey ben bitti dediğim yerde yeniden filizlendi. Olacaklar ön görülemez, aşk ise bir ihtimal meselesiydi.
Detroit'te kalacağım oteldeki odama yerleştikten sonra ilk işim, ailemi arayıp ulaştığımı haber vermek oldu. Yorgunluk ve uyku akan gözlerimle zar zor üzerimi değiştirip jet lag etkisiyle sersemlemiş bir şekilde kendimi yatağa attığım gibi yorgunluktan bayılıp kalmışım. Ne kadar uyuduğumu bilmiyorum ama gaipten duyduğum seslerle gözlerimi araladığımda içeri giren ışıkla gözlerim kamaştı. Başta nerede olduğumu algılayamayıp saf saf etrafıma baktım. Tekrar çalmaya başlayan telefonla gözlerimi ovuştururken bir elimle de yataktaki telefonu aradım. Sonunda telefonu bulup, elime aldığımda ekranda gördüğüm Balımm ile gülümsedim. Geri yatağa devrilirken telefonu cevapladım.
Açılır açılmaz, ''Sonunda be!.. Neredesin kızım sen? Patladım burada meraktan! Yirmi saatten fazla sürer dedin bir daha da sesin çıkmadı.'' diyerek giriş yaptığında gülümseyerek esnedim.
''Sana da günaydın, sinirli annecik!''
''Ne günaydını? Saat on bir değil miydi? Ahh! Doğru ya zaman farkı.. Unuttum.''
''Fark ettim canım, burada saat.. Altı buçuk daha yani bana günaydın, sana iyi geceler güzel dostum.''
''Tamam be anladık! Günaydın güzeller güzelim.''
''Hah şöyle yola gel bakalım.''
''Cıvıtma! Senden haber çıkmayınca meraktan öldüm burada.'' dediğinde arkadan Sırat'ın endişeyle '' Ne! Ne oldu? Bir şeyin mi var?'' diye sıraladığı soruları duyunca güldüm. Ezra, ''Yok hayatım bir şeyim.. Mısra ile konuşuyorum, mecazen söyledim.'' dedikten sonra bana dönüp fısıltıyla ''Bu adam beni sinir ediyor bazen.'' diyerek ofladığında güldüm.
