မြို့အုပ်မင်းမှပြန်ချစ်ပါ
Part.....20
ယနေ့ဆိုမောင် ကျန့်နားမှမရှိတာ 2လရှိပြီ။" မောင့်ကိုစောင့်နေမောင်လာခဲ့မယ်"ဆိုတဲ့စကားတစ်ခွန်းကို အခြေပြုပြီးကျန့်လော့ယန်မှာမောင်မလာမချင်းစောင့်နေခဲ့တာ။ တနေ့မှာ
"ရှောင်ကျန့်"
"လာပါကွာ"
အိမ်ထဲက အိမ်ပြင်မထွတ်ပဲနေတဲ့ ကျန့်ကို ကျန်းချန်တို့လာခေါ်လို့ နယ်ဈေးလေးထဲလမ်းလျှောက်ခဲ့တယ်။ ပျော်စရာတွေထက်လွမ်းဖွယ်ရာများသာ ။ အရင်ကမောင်နဲ့ဈေးထဲအတူလျှောက်ခဲ့တာကိုသတိလေးရသွားတယ်။ ကြွေထည်ဆိုင်လေးမြင်တော့မောင့်ကိုပိုသတိရမိတယ်။
မောင်ဆိုတာဟာအမြဲအမှတ်တရတွေချန်ထားတက်တဲ့သူမျိုး။ မောင်ဆိုတာကျန့်ဘဝကိုအစိုးမိုးနိုင်ဆုံးသူပဲ။
"ကျန့်"
"ပြောလေ"
"ဘာတွေငေးေနတာလဲ"
"မဟုတ်ပါဘူး"
ရှောင်ကျန့်လည်ဇက်လေးကိုပုတ်ရင်း အပြုံးဖွဖွလေးပြုံးပြကာဖြေလိုက်တယ်။
ထို့နောက် ရှောင်ကျန့်နေပူတာကြောင့်ပုသိမ်ထီးလေးစောင်းရင်း လမ်းဆက်လျှောက်လာတယ်။
သိပ်မကြာပါအေးခ်ျးတဲ့ဈေးလေးထဲစူညံသွားတယ်။
"ဖောင်း"
"ဝုန်း"
သေနတ်သံတွေနဲ့ဗုံးသံတွေအပြည့်ပေါ့။တစ်မြို့လုံးပဲ ။
တစ်မြို့လုံးဂျပန်တွေဝင်လာပြီ။လူတွေရုန်းရင်းဆန်ခတ်ဖြစ်နေလေပြီ။ပြေးကြလွှားကြပုန်းကြနဲ့လူတွေကြားရှောင်ကျန့်လဲ တိုးရင်းပါသွားတယ်။ နေရာတစ်ခုအရောက်
"ဝုန်း"
ထိုဗုံးသံနဲ့အတူ ရှောင်ကျန့်လဲလွင့်စင်သွားတယ်နေရာတစ်ခုကို။ ဒါဏ်ရာတွေပင်လဲရနေပြီ။ ခြေထောက်တွင်လဲ ဒဏ်ရာတွေရနေပြီ။ သူပြေးမည်ကြံတွေခြေထောက်တွေက သူ့ဘက်မပါပေ။ ဒဏ်ရာတွေကြောင့် လက်ကိုသာအားပြုရင်း တရွတ်တိုက်ဆွဲသွားတော့တယ်။ ထိုသို့သွားနေရင်း
"ဟ"
"အလှလေးတစ်ယောက်ပဲကူကယ်ရာမဲ့နေပြီ"
"ဟားးးဟားးးဟားးး"
ရှေ့ကထိုသို့အသံကြားတော့ခေါင်းကိုမော့ကြည့်တော့ဂျပန်တွေပင်။
"သက်လိုက်"
ထိုသို့အမိန့်ကြားပြီးသည်နှင့်
"ဖောင်း.."
ရှောင်ကျန့် မျက်စိတွေဝေဝါးလာတယ်။
"သွားရအောင်"
ထိုစကားသံအဆုံး သိပ်မကြာမှီ မိန်းကလေးတစ်ဦး သူ့ရှေ့ရောက်လာကာ
"အကို..အကို"
ထိုအသံကြားပြီး မဆုံးမှီ
"မောင်"
ထိုစကားတစ်ခွန်းပြောပြီးမျက်ခွန်တွေလေးလံလာပြီးအမှောင်အတိလွှမ်းသွားခဲ့လေပြီ။
ယနေ့ဆိုစစ်ကြီးပြီးတာ4လရှိပြီ။ မောင်ကျန့်အနားမရှိတာ6လပြည့်လေပြီ။ ဒီနှစ်ဆောင်းတောင်ဝင်လေပြန်ပြီ
လွမ်းစရာတွေသာရင်မှာအတိပင်။ လော့ယန်မှာ ပဲကျန့်ဆက်အခြေချခဲ့တယ်။ အဲ့နေ့က အကြောင်းပြန်တွေး
မိတော့ ကျန့် သတိပြန်ရလာတော့ မျက်နှာကျတ်အဖြူပင်။ ထို့နောက်တွင်တံခါးဖွင့်သံတစ်ခု ။ သူလေးလံနေတဲ့မျက်လုံးတွေကိုဖွင့်လိုက်ပြီးအသံလာရာကြည့်လိုက်တော့
"ကျန့်"
"မင်းကွာမသေကောင်းမပျောက်ကောင်း"
"ကျန်းချန်"
"ငါ.....ငါဘယ်လိုလုပ်"
"ရှောင်ကျန့်မင်းအဲ့နေ့က ဈေးထဲမှာ ဒဏ်ရာတွေနဲ့လဲနေတာ။သေတော့မသေဘူး။အသက်ရှိသေးလို့။ "
"အဲ့နေ့က ကောင်မလေးတစ်ယောက်ငါ့ကိုခေါ်လိုက်တယ်"
"မဟုဘူး။ ငါလာတော့မင်းဘေးမှာဘယ်သူမှရှိမနေဘူး"
ရှောင်ကျန့်သူ့လည်ပင်းကိုငုံ့ကြည့်ရင်း လည်ပင်းကိုစမ်းကြည့်တော့ ဆွဲကြိုး
"ကျန်းချန် ...ငါ့ဆွဲကြိုး"
"မင်းသိမ်းထားတာလား"
"ဘာဆွဲကြိုးလဲ အဲ့နေ့က မင်းကိုယ်ပေါ်မှာဘာမှရှိမနေဘူး"
"ဟင် ဒါဆိုငါ့ဆွဲကြိုး"
"အဲ့နေ့က ထိုအမျိုးသမီး"
"ကောင်မလေးတစ်ယောက် ငါသတိမလစ်ခင်လေးမှာနောက်ဆံုးတွေ့လိုက်တာ"
"ငါသူ့ကိုရှာရမယ်"
"မောင်ရဲ့နောက်ဆုံးပေးခဲ့တာလေး"
"မောင့်....ကိုယ်ပွားလေး"
ရှောင်ကျန့်ငိုရင်း ပြောနေတာ တကယ်ကို သနားဖွယ်အတိ ။ "ကျန်းချန် ဒီနေ့ဘာနေ့လဲ။ "
"မင်းမေ့နေတာ2ပါတ်ရှိပြီ"
"အိမ်....အိမ်ပြန်မယ်...မား "
"မားတို့စိတ်ပူနေလိမ့်မယ်"
ကျန်းချန်ခေါင်းကိုအောက်ငုံ့သွားပြီ
"ကျန့်"
"လော့ယန်တစ်မျိုးလိုးဖောက်ခွဲခံရတာ။ မင်းမားတို့လဲဆုံးပြီ။ အိမ်လဲ....မရှိတာ့ဘူး မီးလောင်သွားပြီ"
ဂရှာင်ကျန့်တစ်ယောက်အရူးမီးတိုင်းသလိုပင်ဦးနှောက်တွေပင်မလှုပ်ရှားနိုင်တော့သလားပင်။
"မား....မားတို့ကပါ ငါကိုထားသွားကြပြီလား"
"ငါပြန်မယ်ကျန်းချန်"
"အင်းပါကွာ"
ရှောင်ကျန့်ကျေနတဲ့းမျက်ရည်တွေကိုသုတ်ကာ အံကိုတင်းတင်းကြိတ်လို့ လောကရဲ့ရိုက်ခတ်တဲ့ကံကိုအပြစ်မမြင်ပါပဲရင်ဆိုင်ဖို့သာ တွေးရေလတော့သည်။
ရှောင်ကျန့်အိမ်ပြန်ရောက်တော့ မီးတွေလောင်ထားလို့မဲညစ်နေတဲ့အိမ်တစ်လုံးသာတွေ့ရလေတော့သည်။ ဘာမျှရှိမနေတော့ပါလေ။ တိုက်မို့လို့မီးေလာင်တော့မဲညစ်ကျန်နေခဲ့လေခြင်းသာ။
"ကျန်းချန် ငါ အိမ်ကိုဆေးသုတ်ပြီးပြန်ပြင်မယ် အရင်ပုံစံအတိုင်းပဲထားမယ်"
"လောလောဆယ်တော့ငါ့အိမ်မှာနေလေ"
"အင်း...ကျေးဇူးပါ"
"မဟုတာကျန့်ကျန့်ရာ"
မောင်ပေးခဲ့တဲ့ဆွဲကြိုးလေးကို ကြုံရင်ကြုံသလိုလိုက်လံရှာဖွေခဲ့တယ်။မောင်ကိုယ်တိုင်ဒီဇိုင်းထုတ်ပြီး ပုထိန်ဆရာဆီ အပ်ထားတာမို့နှစ်ကုံးမရှိဘူး။ နိုင်ငံခြားကုန်သယ်တွေဆီလဲရှာတယ်တွေ့လေဘူး။ မောင်တင်မဟုဘူးမောင့်ကိုပွားလေးက ကျန့်ကိုထားခဲ့လေပြီ။
မောင်ထားခဲ့တဲ့ဒီမြို့လေးတွင်6လကြာခဲ့ပြီ။မောင်တနေ့ပြန်လာရှာမည်ဆိုသည့်စိတ်ဖြင့် ဒီမြို့လေးက မခွာနိုင်သေးဘူး။
.............................................................................................
*ကျော်မယ်ခွမယ်ကွာ*
1နှစ်ကျော်ပြီ စုခြုံပြီးပေုာရရင်2နှစ်ကျော်လောက်ပြီစစ်ကြီးပြီးတာ။ တဖြည့်းဖြည်းနဲ့တိုးတက်လာပြီ။ မောင်ကတော့လာမရှာသလိုလိုက်ရှာတဲ့ကျန့် ကလဲသတင်းတစ်ခုတောင်မရဘူးမောင့်သတင်းကို။ ကျန့် နိုင်ငံခြားသွားတော့မယ်။ မောင့်ကိုစွန်းလွှတ်ဖို့အကြိမ်ကြိမ်ကြိုးစား ပေမယ်လို့စိတ်ကမောင်မသေဘူးလို့ခံစားနေရတယ်။ဒါပေမယ့်တချို့ကဆံုးဖြတ်ဖို့သိပ်ခက်ခဲေပမယ့်။ကျန့် မောင့်ကိုစွန့်လွှတ်လိုက်တော့မည်။မောင်ဆိုတာကျန့်ရင်ထဲမှာတစ်သက်လုံးရှိနေတယ်။ ကျန့် မောင့်ကိုသိပ်ချစ်တယ်မောင်။ ထာဝရရင်ထဲက မြို့စားမင်းဝမ်
ပြုံရင်းဖြင့် ရထားပေါ်ကဆင်းလာခဲ့တယ်။ ဘူတာရုံရောက်တာတောင်မသိလိုက်ဘူးအတွေးတွေများနေလိုက်တာ။ ရထားပေါ်ကခြေချချချင်းပေကျင်းရဲ့ အလှတရားတွေကစီးကြိုနေတယ်။ရှောင်ကျန့်ပေကျင်းလေကို တဝကြီးရှုလိုက်ရင်း
"ဟူးးးး"
"နောက်ဆုံးတော့မောင်ခေါင်းချတဲ့ပေကျင်းကိုရောက်ပြီ"
တိုးတိုးလေး ရေရွတ်ရင်း ကျန့်အရင်လုပ်မည်ကတော့ မောင်နဲ့အတူ ရှိခဲ့ဖူးသည့် မြို့စားမင်းအိမ်တော်ကိုသွားဖို့ပင်။ နောက်ဆုံးအနေနဲ့ပဲဖြစ်ဖြစ်မောင့်ရဲ့အမှတ်တရတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့အိမ်တော်သို့ သွားချင်မိသည်။ ကားလေးရဲ့ဦးတည်ရာကတော့ မြို့စားမင်းအိမ်တော်သို့ပင်။
"ရပ် ...ရောက်ပြီ"
"ဘယ်လောက်ကျလဲ"
"#@$ပါသခင်လေး"
ရှောင်ကျန့်ကျသင့်ငွေကိုရှင်းပြီးနောက် ဘေးကိုဝေ့ကြည့်တော့ အိမ်တော်ထဲကားတစ်စီးဝင်မယ်ပြုနေတာကြောင့်ကားရှေ့တွင်တားလိုက်တော့ နောက်ကားတံခါးကပွင့်လာပြီး မိန်းကလေးတစ်ယောက်ကားပေါ်ကဆင်းလာတယ်။
ထိုမိန်းကလေးအားမြင်ဖူးသလိုပင်
"ဘာများဖြစ်လို့လဲရှင့်"
"ဟို ကျတော်ကအရင်ကမြို့စားကတော်ပါ ။နိုင်ငံခြားသွားခါနီး အိမ်တော်ကိုနောက်ဆုံးအနေနဲ့လာကြည့်ချင်လို့ပါ။စိတ်မရှိရင် "
"ရပါတယ်"
"ကားပေါ်တက်လေ"
ခြံထဲကိုကား ၁၅မိနစ်လောက်မောင်းလာခဲ့ပြီး အိမ်ရှေ့အရောက်တွင် ကားလေးရပ်သွားကာ
"အကိုဆင်းတော့လေ"
"ဟု"
"ကျေးဇူးပါ။ အာ.....ဒီကနမည်က"
"ဂျူဟီယိုပါ"
"အာ....ဟု "
"ကျွန်တော်နမည်က ရှောင်ကျန့်ပါ"
"အာ....သခင်လေးရှောင်း"
"သိတာလား"
"ဟု စစ်မဖြစ်ခင်ကပါ....အရမ်းနမည်ကြီးတာလေ ခုလိုတွေ့ရတော့ဝမ်းသာပါတယ်"
"ဟုကဲ့ .....သခင်မလေးဂျူ"
"ပါတ်ကြည့်လိုက်အုံးလေ"
"အပူလားအအေးလား။ဂျူအဝတ်သွားလဲလိုက်အုံးမယ်"
"ဟုကဲ့"
။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။။
ဒါဒါတို့ရဲ့comတစ်ခုချင်းစီတိုင်းကသာသာအတွက်အားဆေးပါ တစ်ယောက်ချင်းစီတိုင်းစာပြန်ပေးပါမယ်နော့် ။
