"သားကိုအဲ့လိုမရိုက်ပါနဲ့ သားရှက်တယ်၊ ကိုကိုကြိုက်သလောက်ရိုက်ပါ သားခံမယ်ဒီလိုမျိုးသားရှက်လို့ အင့်"
"အချိန်တွေဆွဲနေရင် ပိုနာဖို့ပဲ ရှိမှာနော်"
ဆက်ပြောလည်း... ပိုနာရုံပဲ ရှိမည်။ ကိုကို့အကြောင်း သူအသိဆုံးဖြစ်သည်။
ဂျင်းဘောင်းဘီ ဇစ်ကိုဖြုတ်ပြီး.. ဘောင်းဘီ ကို ဖြစ်သလိုပုံထားလိုက်သည်။ အထုပ်နဲ့ အထည်နဲ့ ဖြစ်နေသော ကျန်းမာသန်စွမ်းတဲ့ဆယ်တန်းကျောင်းသားရဲ့ ပစ္စည်းကိုလည်း သူ့လက်နဲ့ တတ်နိုင်သမျှဖုံးကွယ်နေသေးသည်။
အတွင်းခံ တစ်ထည်ပဲ ကျန်တော့မှ
"တော်ပြီ ဆက်မချွတ်နဲ့ လှည့်ထားဟိုဘက်"
တော်သေးတယ် ဟူး ဒီတိုင်း ကြီးသာချွတ်ရိုက်ခံရလျှင်နောက်နေ့ဆက်မတွေ့ရဲဘဲ ဖြစ်နိုင်သည်။ ရှက်လွန်းလို့ မျက်နှာတောင်ပြရဲတော့မည်မဟုတ်တော့။
" ဖြန်းဖြန်း ဖြန်း"
"လက်မကာနဲ့ လက်ကျိုးမယ် ငါအတန်တန်ပြောတယ် မင်းနားထောင်လား ဟမ် ဘာလဲ လူရမ်းကားဖြစ်ချင်လို့ရန်ဖြစ်တာလား "
"မဟုတ်ပါဘူးကိုကို သား...မှားပါတယ် အင့် "
"မှားဦးကွာ... ဖြန်းဖြန်းဖြန်းဖြန်း"
"အာ့ နာတယ် ကိုကို ဟင့် သားမခံနိုင်တော့ဘူး "
"ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း "
"အီး အင့် အင့် သားနာတယ် အင့်"
"အသံမကြားချင်ဘူး... ချက်ခြင်း အိမ်ပြန်မယ်... ရေချိုး ပြီး စာကျက်နေမယ်၊ စာကျက်သံမကြားလို့ကတော့ လာရိုက်ဦးမှာနော်၊ အခုရိုက်ပြီး ညမရိုက်ဘူးမထင်နဲ့... အချိုးပြေအောင်နေမယ် ကြားတယ်နော် "
"ဟုဟုတ်ကိုကို အင့်"
——–———
"ဟျောင့် ဟန်ဘုန်းမို "
"မနေ့က ဆရာက Extra အနေနဲ့ ဆက်ကျွေးတယ်မလား"
