Extraordinary Love

Chapter 23

Masayang-masaya kami ng matagumpay maoperahan si Papa. Sobrang laki ng pasasalamat namin kay Lallaina. Ngayon ay wala na ito sa ICU at kalilipat lang nito sa kwarto. Kasalukuyan naman nagpapahinga ito.

Ang sabi ng nurse sa amin na mananatili na mona ng dalawang araw si Papa sa hospital para maobserbahan kung okay naman lahat tests sa kanya ay pwede na kami makauwi ng bahay.

Lumabas mona ako sa kwarto.

Okay na si Papa pero kami ni Andria hindi pa din nagkakausap hanggang ngayon.

Napapabuntong hininga na lang ako ng malalim.

Natigilan ako ng may makasalubong akong babae kakapanganak pa lang kasi dala-dala pa nito ang kanyang baby at kasa-kasama pa niya ang kanyang asawa. Abot ngiti ng mag-asawa halata sa mga mukha nila iyong lubos na kagalakan.

Si Baby Letitia agad ang unang nasa isip ko. Namimiss ko na iyong anak ko. Umuwi nga ako ng Pilipinas pero naiwan naman ang puso ko sa Boston.

Hindi naman ako nagsisisi na umuwi ako dahil kinakailangan talaga ni mama iyong supporta ko ngayon pero sana ay naiintindihan din ako ni Andria na ang inuwi ko dito ay para sa pamilya ko.

Nalulungkot ako dahil naaalala ko iyong mga araw masaya kami ni Andria.

Am I the only one who misses them? For almost a week I didn't see them. Hindi din ako kinokontak ni Andria. Halos araw-araw ay inaabangan ko na mag message siya sa akin. I tried to call her but couldn't reach.

" Paige..."

My world tops when someone is calling me. Hindi ako pwede magkamali kilalang-kilala ko ang pamilyar na boses na iyon.

Agad ako napalingon sa likod ko.

Finally, I see the person that caused my sleepless nights. The person I miss so much!

" Andria..." Naiiyak kong sambit.

Hindi ko napigilan ang sarili ko na bumuhos ang luha ko ng makita ko siya.

She opened her arms. It is a sign that she wants me to hug her.

I'll be glad!

I excitedly ran to her cause I can't wait to hug her.

I closed my eyes when I was finally in her arms again. Ramdam ko iyong higpit ng yakap niya sa akin.

She kissed my shoulder tip.

I was sobbing so hard. Hindi niya alam kung gaano ko siya ka miss.

" Ssshh..." she rubbed my back for me to stop crying.

Wala akong paki kung pinagtitinginan na kami ng mga tao.

Kumawala siya sa pagkayakap sa akin para punasan ang mga luha ko.

" Bakit ngayon ka lang!?" Hampas ko sa braso niya.

" I'm sorry, but I'm here now." She caresses my cheeks.

I was so surprised that she's really in front of me. Hindi na ito isang panaginip lang. Like I always had a dream everyday that I was still in Boston.

" How's your father?"

" Hmm, okay na siya."

" That's good to hear,"

" Kasama mo ba si baby?"

" Hmm, she's with Lallaina right now. Let's go see her,"

I excitedly nodded.

Nakangiti ako ng hawakan ni Andria ang kamay ko.