Gül Kurusu /DÜZENLENİYOR/

-Bölüm 30-

Kafamı olumlu anlamda salladım ''teşekkürler,peki sen neden geldin ?''

Sarıldığından yavaşça dikleşip ellerini çekti,çayından bir yudum aldıktan sonra bana baktı ''sevgilim için geldim''

Kafamı olumlu anlamda salladım,yüzümdeki ağır ve hissiz mimik iyice kendini belli ederken sevgilisi olduğunu öğrenmiştim.Ne mutlu bir gün.

''Durumu nasıl ? yani nasıl oldu bu ?''

''İlişkimiz yürümüyordu zaten aslında platonik aşktı onun ki sonrasında onu kırmamak için çıktım fakat dayanamadım ayrılmak istedim ölmeye kalkmış kız intiharı işte''

''Yani hastaneden çıktıktan sonra kesin mi bitiyor ?''

''evet öyle sayılır''

''Üzüldüm joe yani''

''tek taraflı saçma geliyordu zaten dediğim gibi platonik''

Kafamı salladım,sıcak çaydan bir yudum daha alırken rahatlama hissi ve biraz mutluluk dolmuştu içime.

''Senin sevgilin var mı pia ?''

Ağzımdaki sıcak çayı püskürtmemek için ağzım yana yana yuttuğumda gözlerimi kocaman açtım ''hayır şuanlık yok''

Yandan bir gülümseme yapıp çayını yudumladı.

Az önceki kapı şiddetiyle tekrar açılırken bağırma sesleri yükseldi,Sofia'nın odasının önündeki kalabalık artarken koşarak oraya gittim,kapının önünden sofia'yı sedye ile çıkarırken doktora baktım ''nereye götürüyorsunuz onu ?''

Endişeli bir biçimde ''Kalbinde bir sorun var,sakin olun lütfen,korkmayın''

Herkese baktığımda gözlerinde yaş ve bana sakin olmamı söylüyorlar.Sadece saçma bir işten dolayı arkadaşımı kaybedemezdim.Suçlusu kimse o bunu ödemeliydi.Lucas.

Sinir ve bozulmuş bir psikoloji ile lucas'ın üstüne yürüdüm,yerde ağlarken,ellerimle tutup kaldırdım ''mutlu musun be,mutlu musun''

Joe beni çekmeye çalışırken bana baktı,''Saçma bir iş yüzünden onu ne hale getirdin lucas mutlu musun ?''

Joe hafifçe beni kendine çekti ''sakin olmalısın tamam o suçlu ama sen sakin kal ona bir şey olmayacak emin ol.''

Ağlarken ellerimi zorla lucas'tan çektim ve joe'ya sarıldım ''korkuyorum''

Elleriyle saçımı okşadı ''korkma prenses,korkma''

1 HAFTA SONRA (SOFİA'NIN AĞZINDAN)

Bugün hastaneden çıkıyormuşum,sonunda çıkıyormuşum yani.1 hafta öncesine kadar bayılmışım gene sanırım hafızam gitmiş zaten bir şey hatırlamıyordum.

İçeriye doktor ve arkadaşlarım girmişti,doktor hepsini bana tek tek anlatmaya çalıştıktan sonra alışmaya başlamıştım onlara,şuana dek kendimi hiç görmediğime yemin edebilirim aslında ne renkti gözlerim ? peki ya saçlarım nasıldı ?

Doktor bana baktı ve gülümsedi ''nasılsın sofia,bir ağrın var mı ?''

''hayır yok doktor şuan sadece kendimi merak ediyorum''dedim gülerek.

Adının lucas olduğunu öğrendiğim çocuk bana döndü ''saçların eskiden su yeşiliydi,sonrasında kahverengine boyatmıştın''dedi gülümseyerek.