AlBay Birinci Perde |DÜZENLENİYOR

6•|Dokuz Yaşım♣

~

Geçmişle yüzleş...

~

♣︎...Tozlu rafların arasından kendi hikayemi aldım...♣︎

.

.

.

6. BÖLÜM:Dokuz Yaşım

Kaçıyordum.Birileri peşimden geliyordu.Bir ormandaydım.Sık olan ağaçları geçmek her saniye daha da zorlaşıyordu.Ayak sesleri yaklaşıyordu. Yakalayacaklardı beni,yorulmuştum ama durmamam gerekiyordu.

Birden durdum çünkü karşıma çok tuhaf bir yer çıkmıştı.Bir ormanın ortasında nasıl bir lunapark olur ki ve neden olur?

Terk edilmiş bir lunaparka benziyordu ancak tüm eğlence araçları çalışıyordu. Hiçbirinin içinde tek bir insan dahi yoktu ama çalışıyorlardı.Neden? Ve Enteresan olan bir şey daha vardı. Muhtemelen 50 yaşlarında olan bir güvenlik vardı ve dümdüz bir şekilde bana bakıyordu.Ayak sesleri duydum, yaklaşmışlardı.Hızla güvenlik görevlisinin yanına gittim.

"Burada saklanabileceğim bir yer var mı? Bana yardım eder misiniz?" Dedim aynı zamanda etrafımı kolaçan ederken.

Güvenlik görevlisi gülümseyerek bana nereden getirdiğini bilmediğim bir pamuk şeker uzattı."Bazen yüzleşmen gerekir.Küçüğüm artık büyümen gerek, saklambaç yaşın geçti ve eğer yakalanacağını düşünüyorsan sakın korkma Çünkü sadece sobelemeye yaklaşanlar bunu düşünür."

Ne demek istediğini anlamamıştım ancak ayak seslerinin artık durduğunun farkındaydım.

Gelmişlerdi!

Yavaşça arkamı döndüm.Gördüklerim karşısında ne düşünmem gerektiğini kestiremezken dehşete düştüm. Karşımda üç kişi vardı.Üç farklı kişi ve üç aynı kişi.Onlar bana normal bir şekilde bakarken ben hala şaşkınlık içerisindeydim.Farklı insanlar ama aynılar,farklı acılar ama aynı hissiyat...

Zaman ilerlemişti,onlar eskimişti, yüzleri değişmişti ama bakışları hep aynıydı.Onlara böyle bakmamı beklemiyorlardı,onun için daha çok acı çekiyorlardı.Onları unutmuştum ve en acısı da buydu.Ben de acı çekmek isterdim çünkü hissizlik elem verici bir acıdan daha kötüydü.Onlar bendim ancak ben onlar değildim.

Çocukluğum...Farklı yaşlarıyla beni kovalamıştı...9 yaşım,11 yaşım,16 yaşım onları görmemi,hatırlamamı, unutmamamı istemişlerdi.Çünkü onlara yaptığım en büyük haksızlık belki de buydu.Unutmak...

Yaşlı güvenlik yanıma sokulup kulağıma fısıldadı."Onlar için üzülme sen büyüdün artık.Unutulmak onların hakettiği bir şey değildi Ancak unutmak seni yapman gereken bir zorunluluktu.
Ve sakın unutma Yaren,sobelemek bazen yüzleşmektir.Her yüzleşme bir sobeleyiş olmayabilir ancak her sobeleyiş bir yüzleşmedir.Şimdi 'Sobe' de çünkü sen sobe demedikçe bu oyun bitmeyecek ve onların mahkumiyeti ruhunda ebediyete kadar sürecek."

Haklı kelimeler zihnimde yer edinirken hâla onlara bakiyordum.Onları unutmak istemiyordum ancak onları hatirlamak şu anı unutmama sebebiyet veriyordu.Bunu biliyordum.
Unutmak,geçmişi değiştirmese de geleceği değiştirebilecek bir kabiliyetti.
Zihnim acıyı beslememeliydi çünkü bir mazoşist ancak zihniyle savaşamaz ve acıyı beslerdi.

Beslenmek bazen seni aç bırakabilirdi ve senin açlığın tüm düşmanlarını doyurabilirdi.

Karşımda üç küçük kız vardı,
ağlıyorlardı beni beslemek istiyorlardı.
Ancak...Ancak ben aç değildim.
Gözlerimi yumup derin bir nefes aldım ve siyahımın bana verdiği güçle yeryüzünü sarsacak bir fısıltı çıktı dudaklarımın arasından.