AlBay Birinci Perde |DÜZENLENİYOR

7•|Ruhsuz♣

~
Bol aksiyonlu bir bölüm:)

Beğenirseniz sevinirim:)
~

♣︎...Yemin ediyorum yandığım kadar yakacağım...Ben Yaren Alaca...♣︎

.

.

.

7. BÖLÜM:RUHSUZ

Üç gündür odamda yatıyordum.
Durumumdan dolayı azılılarıma girememiştim.En son dün Ayla'yla komuştuğumda Yiğit Bey'in hocalardan benim için bir haftalık izin aldığını öğrenmiştim.Ayla,Asel ve Cemre'yle dün görüntülü konuşmuştum.
Durumumdan yeni haberdar olmuşlardı ve bugün beni ziyarete geleceklerdi.Birkaç gündür duş almadığımın farkında olarak yataktan yavaşça kalkıp dolabıma yöneldim.
Beyaz iç çamaşırı takımımı,koyu kahve bir sweat ve krem bir eşofman altı çıkardım.Duşa gidip suyu ayarladım ve üzerimdekilerden kurtuldum.Akan ılık su tüm kaslarımı gevşetip huzuru yeniden bana hatırlatırken her anlamda olmasa da iyi hissediyordum kendimi.Lavanta kokulu şampuanımı elime sıkarken hiçbir şey düşünmemek için çabalıyordum.Şampuanı saç tellerimde gezdirirken ağlamamak için kendimi sıkıyordum.Uzunca bir zamandır kendimle başbaşaydım.Onun için kafam fazlasıyla kalabalıktı.

Bir hayli vakit geçmişti annemi görmeyeli.Ben küçükken O hep bu şampuanla başımı yıkardı.Bedenimi sobanın yanında leğende yıkarken ne çok dövmüştü beni.Çok kızdırırdım onu,çok yıpratırdım,çok üzerdim...
Asiydim,dediklerini yapmazdım...
Gözümden bir yaş damlayıp akan suya karışırken tekrar düşündüm.
Acaba şimdi ne haldeydi? Ne yiyip ne içiyordu? Ben bu lüks hayatın içindeyken o ne yapıyordu?

Mesela babam hala dövüyor muydu onu? Falez abim hala onu sevmiyor muydu? Ali abim hala içip içip anneme hakaret ediyor muydu? Yıllardır söylediği cümleyi hala söylüyor muydu? Anneme 'senin yüzünden yaptım' ediyor muydu? Hala kabuslarında Eflatun ablamı sayıklıyor muydu?  Bana olan son bakışı hala gözlerimin önündeydi.O çaresizce 'gitme kızım' bakışı...

Sonunda dayanamayıp bedenimi sert mermere bırakırken sırtımı duvara yaslayıp ağlamaya başladım.Sesli haykırışlarım daha çok canımı yakarken burda beni umursayacak kimsenin olmayışı da yüreğimi burkuyordu.Kimsem yoktu...

Ilık su,gözyaşlarımı alıp götürürken hıçkırıklarım şiddetleniyordu.
Boğazımda kelimeler dizilirken ölmek istiyordum.

"Anne,seni çok özledim,çok özledi-" Nefesim kesilirken çaresizce ağlıyordum çünkü biliyordum annem beni silmişti...Ben artık yoktum onun için...Annem beni bırakmıştı o gün.
Annem beni o sokakta o halde bırakmıştı.Annem beni sokağa atmıştı.
Oğulları beni döverken ne engellemişti ne de bağırmıştı.Annem beni dinlememişti,benden vazgeçmişti...

Demesi ne kolaydı,kabullenmesi
öyle mi? Bir kere daha anladım ve ağladım.Ne benim bir annem vardı ne de o annenin Yaren diye bir kızı vardı...
İkisi de yok olmuştu.

Gözyaşlarım sakinleşirken boş bir şekilde karşımdaki mermer duvarı izliyordum.Ellerime baktığımda buruştuklarını farkettim.Vücudum da arınmıştı köpüklerden.Ayağa kalkıp suyu kapattım ve bornozumu giyindim.
Saçlarımı küçük havluyla kurulayıp yatağın üzerine attığım giysilerimi giymeye başladım.Giyindikten sonra hala başımda duran havluyu çıkarıp saçlarımı şekillendirmeye başladım.

Dalgalı olan saçlarım sonunda düz bir hal alırken makyaj malzemelerimi çıkardım.Canlı gösterecek renkli bir makyaj yaparken ayna da kendimle göz göze geldim.Ne kadar da yorgun ve ruhsuz görünüyordum.Şaşırmamıştım.
Makyaj ımı bitirdikten sonra doktorun iki gün önce yazdığı yeni ilacı kullanmadığımı hatırladım.Ancak hiç kullanasım da yoktu.O ilaçları iki gündür kullanıyordum ve bana hiç iyi gelmiyordu.Onları kullanınca zihnim uyuşuyordu sanki.