မွှေးပျံ့တဲ့ပန်းခင်းကြီးထဲမှာ သူမပျော်ရွှင်စွာပြေးလွှားနေမိသည်မှာ အချိန်ဘယ်လောက်ကြာသွားသည်မသိ.....
" ဟင်.... ငါ.... ငါ အခု ပြန်မြင်ရပြီလား....."
သူမ မျက်လုံးနှစ်ဖက်ကိုလက်နှင့်ပွတ်ပြီးမှ ပါတ်ဝန်းကျင်ကိုပြန်ကြည့်လိုက်ပေမယ့် တကယ်ကိုသူမမြင်နေရတာပဲ။
ကြည်လင်ရှင်းလင်းနေတဲ့ ကောင်းကင်ပြာပြာကြီးရယ်.....
လေထဲမှာမျောလွင့်နေတဲ့ အဖြူရောင်တိမ်စိုင်တွေရယ်......
အရောင်စုံပန်းပွင့်လှလှလေးတွေနဲ့ ပျံဝဲနေတဲ့ လိပ်ပြာလှလှလေးတွေရယ်.......
" ဟင်......"
ပြီးတော့ မောင်ရယ်.......
" မောင်...... မောင်....."
သူမ ပန်းပင်တွေကြားမှာ ကလေးတစ်ယောက်လိုခုန်ပေါက်ပြေးလွှားပြီး မောင့်ဆီ အပြေးသွားလိုက်တော့ လက်နှစ်ဖက်ကိုဆန့်တန်းကာ ရင်ကိုဖွင့်ပြီး ကြိုဆိုနေတဲ့မောင့်ဆီကို ပြေးဖက်ပြီးမောင့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းတိုးဝင်ထားလိုက်ရင်း....
" မောင်........ကြာရိပ် မောင့်ကိုအရမ်းလွမ်းနေတာ.....မောင် ဘယ်တွေကိုသွားနေတာလဲဟင်.....မောင် ဘာလို့အခုမှလာတာလဲ....
အဟင့်...မောင် ကြာရ်ိပ်ကိုမချစ်တော့ဘူးလားဟင်....."
ကြာရိပ် မျက်ရည်တွေနဲ့အတူ မောင့်ကို မေးခွန်းထုတ်ရင်း တင်းကြပ်စွာဖက်ထားလိုက်တာကို မောင်ကသဘောကျစွာရယ်ရင်း ကြာရိပ်ခေါင်းလေးကိုခပ်ဖွဖွပွတ်ပေးလာကာ......
" မောင်က ဘာလို့ကြာရိပ်ကို မချစ်ရမှာလဲ....... မောင်က ကြာရိပ်အနားမှာအမြဲရှိနေတာပါ.....မောင်က ကြာရိပ်ကို အမြဲတမ်းချစ်နေမှာ......"
" တော်သေးတာပေါ့...... အီးဟီးဟီး.....တော်သေးတာပေါ့.....မောင်က ကြာရိပ်ကိုမချစ်တော့ဘူးထင်နေတာ..... မောင်က ကြာရိပ်ကို ထားခဲ့တော့မယ်လို့ထင်နေတာ...အဟင့်.."
" အရူးမလေး...... မောင်က ကြာရိပ်ကို ဘယ်လိုလုပ်ပြီးထားခဲ့ရက်ပါ့မလဲ.......
မောင်က ကြာရိပ် အနားမှာပဲရှိနေမှာ......"
သူမပါးပြင်ပေါ်ကမျက်ရည်စတွေကို သုတ်ပေးရင်း ကြင်နာစွာကြည့်ကာမောင်ပြောလာခဲ့တာတောင် သူမစိတ်မချနိုင်သေးပဲ မောင့်ရင်ခွင်ထဲခေါင်းက်ုပိုတိုးဝင်ကာ မောင့်ခါးနားကအင်္ကျီစတွေကိုတင်းကြပ်စွာဆွဲဆုပ်ထားပြီး မျက်လုံးတွေကိုမှိတ်ကာ.......
BẠN ĐANG ĐỌC
စေစားရာ ( Complete ) ( ေစစားရာ)
Lãng mạnမောင်.... မောင်လားဟင်.... မောင်ပြန်လာပြီလား... မောင် ကြာရိပ်ကို ဘာလို့ပစ်ထားတာလဲဟင် ကြာရိပ် မောင့်ကို အကြာကြီးစောင့်နေခဲ့တာ... ကြာရိပ်မယ် မောင် ကြာရိပ်ကိုချစ်တယ်နော်..... မငိုပါနဲ့ကြာရိပ်ရယ်.... မေ...
