Embracing Chaos (#1)

41 | Chosen

AURORA'S POV

"The secrets of the chosen have found you..."

Tatlong araw na pala ang nakalipas mula nang insidenteng 'yon. Tatlong araw na rin akong tulog habang patuloy na binabangungot ng mga boses sa utak ko. Mas lalo silang lumalakas.

Sumalubong sa'kin si Nurse Sav na may malaking ngiti. "You're finally awake, Lady Aurora."

Lady Aurora?

"Hello po, Nurse Sav." Nahihiya akong ngumiti sa kanya bago napahawak sa aking ulo. Pakiramdam ko ay sinisira ito paunti-unti.

At doon ko lang naalala ang huli kong narinig bago ako gumising.

"The secrets of the chosen have found you..."

'Yun ang pangalan ng misteryosong librong nakita ko, diba? Ipakita ko kaya kina Amari? Baka sakaling matulungan pa nila ako.

Akmang babangon na ako nang pigilan ako ni Nurse Sav. "Where are you going?" striktong tanong nito. "You're not okay yet. Wait here, I'm gonna get some ambrosia."

Dahil sa sinabi niya, palihim akong napanguso at nanatiling nakaupo. Edi... hindi pa rin ako makakalabas dito?

Bumalik si Nurse Sav pagkatapos ng ilang segundo. "Here, drink this." Inabot niya sa'kin ang isang baso na may laman.

I curiously peeked inside the cup. My eyes twinkled at the sight. It looked like a combination of orange and yellow with a hint of red. At a certain angle, it even looked gold. "Pwede pong inumin 'to? Sigurado kayo?" Natawa siya sa tanong ko bago tumango.

When I first took a sip, it tasted a bit sweet and bitter. Not bad.

Nagulat ako nang marahas na bumukas ang pinto. "Tch, Apollo talks too much sometimes." Boses ni Mavi ang bumungad sa'kin.

"Pagpasensyahan mo na si daddy, Mavi. Ganon talaga siya hihi," sagot naman ni Tazyn. 

Nandito ang Elysians!

"Apollo's mouth has no filter, I can't believe he's an Olympian god-" Pare-parehas silang napatigil at napatingin sa'kin nang mapansin ako.

"Am I hallucinating or is Aurora really awake?"

"Sampalin kaya kita para malaman mo," suhestiyon ni Callie kay Cole. Biglang napasimangot ang lalaki.

"Huwag na pala. Hindi ka naman mabiro."

I was innocently looking at them, quietly waiting for them to talk to me. At the same time, I didn't want them to do so.

Maybe it was because of the growing guilt and regret inside me. Hanggang ngayon kasi, nagsisisi ako sa nangyari.

But I know there's no time for regrets.

"Hi," mahinang bati ko sa kanila. I flashed a small smile, and they did the same.

We stayed silent for a few seconds, just staring at each other. No one dared to move.