Z&U
နန္းဂြၽန္ အက်ႌၾကယ္သီးကို တပ္ေနတုန္း အေနာက္ကေနခါးကိုသိမ္းဖက္ကာ ခ်ိဳင္းေအာက္က ေခါင္းထြက္လာၿပီး ခါးမွာယွက္တြယ္ေနေသာ လက္ေတြကို ေဂ်ာင္ကုကဖယ္ကာ ေခ်ာ္ထြက္ေနသည့္ ၾကယ္သီး ေနဗီျပာေရာင္ေတြကို တပ္ေပးေလသည္။
"ဘယ္တုန္းကႏိုးလဲ"
လွပ္ခနဲ တစ္ခ်က္ခုန္သြားတဲ့ ရင္ခုန္သံေတြနဲ႔အတူ အသံေတြကအစ မခိုင္ခ်င္ေတာ့ေျခ။ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ႐ွည္သြယ္သြယ္လက္ေခ်ာင္းျဖဴျဖဴေတြက ဒီေလာက္ၾကည့္ေကာင္းမွန္း နန္းဂြၽန္မသိခဲ့႐ိုး အမွန္ပါ။
"ဒယ္ဒီအက်ႌဝတ္ေနတုန္းက"
သန္းဝါးရင္ျပန္ေျဖသည့္ပံုက ညကအ႐ိုက္ခံရသည့္သူ မဟုတ္သည့္အတိုင္း။
"ဒယ္ဒီေရခ်ိဳးတာ ကုကီးကိုမေစာင့္ဘူး"
"ကုကီးက အိပ္ရာထေနာက္က်တာကိုး"
ေနဗီျပာေရာင္ အက်ႌလက္ကို ခပ္ဖြဖြထိေတြ႔ကာ မီးပူေခါက္ခ်ိဳးထားသည္အတိုင္း စနစ္တက်ေခါက္ေပးသည္မို႔ ကပ္ရပ္ကာ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ႏွင့္ နန္းဂြၽန္လက္ဖ်ံေပၚ ပနံသင့္လို႔ေနသည္။
မြ
နန္းဂြၽန္အသည္းယားစြာ ျဖဴျဖဴေဖြးေဖြး ပါးျပင္ကို မြခနဲနမ္းေတာ့ ရဲတတ္လာေသာ မ်က္ႏွာျပင္က ဆီးႀကိဳ၏။
အြင့္
႐ုတ္တရက္မို႔ နန္းဂြၽန္လည္း ဘာလုပ္ရမွန္းမသိ ေသာ္ျငား ကုကီးကေတာ့ ေျခဖ်ားေထာက္ကာ နန္းဂြၽန္ႏႈတ္ခမ္းထူထူေတြကို ေျပးနမ္းကာ ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ေျပးဝငိသြားခဲ့ၿပီ။
ဗုန္း!
႐ုတ္တရတ္ ေျခမကိုင္မိလက္မကိုင္မိ ျဖစ္ေနေသာ္ျငား ေရခ်ိဳးခန္းထဲက အသံေၾကာင့္ စိတ္ပူျခင္းက ငယ္ထိပ္သို႔ ဒိုင္းခနဲရယ္။
"အ့ ေသပါၿပီ"
"အဆင္ေျပလား ကုကီး ဒယ္ဒီဝင္ခဲ့ရမလား"
"ဟင့္အင္ ရတယ္ ဘာမျဖစ္ပါဘူး အိုေကတယ္ "
"ဒယ္ဒီေအာက္က ေစာင့္မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္"
မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္ရဲသည္ကို အေၾကာင္းျပမရသည္မို႔ ေအာက္ကေစာင္မယ္ဟူေသာ စကားအား ေခၚယူကာ ပူေနေသာမ်က္ႏွာအား ေျဖေဖ်ာက္ထားမိသည္။ ခက္ေတာ့တာပဲ ကေလးငယ္နဲ႔ေတာ့။
