Son Umudum

4.BÖLÜM

Arabayı kenara çekti ve kilitleyip yanıma geldi.bu olay ben gözümü açıp kapayana kadar oldu da bitti.

"Madem o arabaya binmeyeceksin ben de seninle yürürüm o zaman."dedi Umut.
"Oğlum senin başka işin gücün yok mu ya?"
"Bi düşüneyim senden başka yok."dedi gözlerime bakarak.Ahh!yapma şunu mavi gözlü çocuklara zaafım var!!!
"Peki" diyebildim.Yürümeye başladık,daha fazla sessizlik olmaması adına konuşmaya başladım.

"Niye bizim cafe ye geliyodun?"
"Hiiççç uğrayamaz mıyım?"hadi canım seni görmeye gelicektim demiyo da.Ya da bu benim hayalim.Neyse konumuza dönelim.
"Tabi uğrayabilirsin sadece merak ettim."Ben niye açıklama yapıyorum ya??? Cafeye geldik sonunda.Umut'a geldiği için teşekkür ettim.Cafeye baktığımda bayağı doluydu.Umut aklımdan geçenleri okumuş gibi:
"Sanırım bugün biraz yorulacaksın."dedi.Evet hem de fazlasıyla yorulacağım.
"Galiba."derken Buğra geldi.

"Ne işi var bunun burada!!"
"Buğra tamam sorun yok buraya geliyomuş karşılaştık yolda.Hem bak çok yoğunuz zaten hadi işimizin başına"dedim ben de hemen.Buğra arkasını dönüp giderken ben de tekrar Umut'a döndüm.
"Sana yardım etmemi ister misin?"dedi Umut
"Sen garsonluk mu yapıcaksın?"
"Ne o beğenemedin mi?"
"Yok canım öyle demek istemedim.Tabi çok makbule geçer."dedim.Tabi ben de dünden meraklı.

Ben bir yandan siparişleri alırken Buğra masaları topluyordu.Umut ise diğer siparişleri alıyordu.Sonunda bitmişti.Tabi arada Umut ile Buğra'nın birbirine attıkları ölümcül bakışları saymazsak günüm güzel geçmişti.Umut birden iyilik meleği kesildi başımıza sıradaki ne merak ediyorum.Çocuk bir öyle bir böyle.Daha dün bu iyi günlerin tadını çıkar diyodu bugün ise bana yardım ediyo.Bunlar hep Amerika'nın oyunu.offf saçmaladım yine.
Umut olduğu için işimiz erken bitmişti.
"Seni eve bırakmamı ister misin?" diye teklif etti Umut.
"Zahmet olmasın hem evim çok uzak değil ya sağol."dedim.
"Ne zahmeti içim rahat olsun en azından." Ne diyo bu çocuk ya içim rahat olsun falan şuan tam bi sevgililer gibiyiz.Off bu çocuk beni çok iyi tanıyo yine o masmavi gözleriyle bana bakıyo.Bana öyle bakılınca ben ne diyeceğimi bilemiyorum.
"Peki o zaman hadi gidelim."dedim.yürümeye başladık.
Evin önüne geldiğimizde ben zile bastım ve hemen arkamı döndüm teşekkür etmek için.
"Şeyy bıraktığın için teşekkürler."dedim
"Önemli değil yarın okulda görüşürüz o zaman."dedi ve içeri girmemi bekliyordu sanırım.
Ama kapıyı açan yok annemi aradım.biraz çaldıktan sonra açtı.bu arada Umut da bana ne oldu dercesine bakıyordu.
"Alo anne nerdesin??"
"Kızım teyzen kötüleşti sanırım sanırım...ö-ö-ölü-cek hastanedeyiz hemen gel!" İyi de annem ağlıyo muydu? Durumu o kadar ciddi mi gerçekten?
Telefonu kapatırken gözümden bir damla yaş düştü.
"Ne olmuş neden ağlıyorsun?"dedi Umut.ben onu duyacak durumda değildim.Teyzemi çok severim her şey iyiydi ne oldu birden bire? Neden teyzem ya neden? Ya kızına ne diyeceğim ölürse? Nasıl teselli edeceğim? O her arkadaşının annesini görünce üzülmeyecek mi? Daha o çok küçük nasıl başa çıkacak annesizlikle? Yapamaz ki tek başına?
Duyduğunda eminim hayatı yıkılacak. Okuluna devam edemiyecek.Hem de bu kadar annesine bağlı bir kız.Şimdi 1 haftalığına babasıyla kalıyordu.yarından sonra gelicekti.
"Derin iyi misin Derin?!!"dedi Umut ne yapacağını bilemeden.
"Teyzem..."diyebildim sadece "Beni oraya götürür müsün?"
Umut hemen "Hadi gel hastaneye gidiyoruz" telefonla konuşurken duydu herhalde ya da dinledi bile bile.
Hemen Umut bir taksi çevirdi.Hastaneyi tarif ettim.Geldiğimizde parayı Umut öderken ben koşturarak hastaneye gitmeye başladım.hemen peşimden Umut da geldi.
Ordaki danışmana teyzemi tarif ettim danışman kız:
"2.kat 37 nolu oda" dedi bilgisayara bakarak.Asansörü beklemeden merdivenleri çıkmaya başladık.2. Kata geldiğimizde annem görünürde yoktu.
Biraz daha ilerledik.İşştee!!, ama ama annem!! Olamaz ya! Teyzem ölemez!
Annemin yanına gittim.Yerde oturmuş çok kötü bir şekilde ağlıyodu.Ben de ağlamaya başladım.Annemin gözünün içine baktım.Gözleri konuşuyordu adeta.Tutunacak bir dal arıyordu gözleri.
Yanına çöktüm annemin "ölmedi deme ölmedi?"diyebildim.
Daha çok ağlamaya başladı ve bana sarıldı.Ben çoktan cevabımı almıştım.Annemi kaldırdım ve koltuğa oturttum.Ben de hemen yanına işte en zor sınav başlıyordu .Teyzemin kızına söyleyecektik.Ben bunları düşünürken arkamdan biri gelip yanıma oturdu.arkamı sıvazlamaya başladı.O da Umut'tu...