Me gustas Tu || Bankzitters

§1.

Matthy pov:

Rustig loop ik over het grindpad, en kijk een beetje rond me heen. De lucht is blauw, de zon staat laag. Het is een prachtige zomeravond, die ik graag wil besteden met wat rondjes over de camping. De geur van het droge gras en alle barbecues maakt me vrolijk. Het brengt me altijd terug naar alle leuke herinneringen ik hier heb gemaakt. Van de minidisco tot het vieren van mijn zestiende verjaardag. Het is hier altijd al leuk geweest.
Vele stacaravans, huizen en tenten loop ik voorbij, voordat ik langs het hoofdgebouw loop. Ik ben haast de hele camping al overgelopen, zonder dat ik het echt doorhad. Ik zit nogal in mijn gedachtes, die gaan over wat ik na de vakantie allemaal wel niet moet doen.
Mijn examenjaar blijkt moeilijker dan gedacht. Vooral mentaal is het nogal zwaar.

Alle toetsen, alle stress, alle opdrachten en al het leerwerk is gewoon écht heel veel. En dan heb je ook nog eens niet-meewerkende docenten, die denken dat hun vak het enigste vak is. Toch blijf ik doorzetten. Volgend jaar ben ik er vanaf, nog heel even.
Mijn ouders wilden weer eens op vakantie, ze dachten dat het wat afleiding zou geven.
Ik wil graag genieten van deze vakantie, maar dan heb ik een grote afleiding nodig. Iets dat me kan afleiden van mijn gedachtes, en ik denk helaas niet dat ik het zal vinden.

Het zwembad? Het voetbalveldje?
Nee, beide is niks. Dan nog zal ik gaan nadenken.
Het enige wat ik fijn vindt is om rondjes te lopen terwijl het langzaam donker wordt. Want wanneer het donker is, de lantaarnpalen aan gaan en alles en iedereen een schim is, voel ik me het gelukkigst. Niemand en niets om me heen, de heerlijke stilte...

Waar ik heen ga of wat ik ga doen, weet ik nog niet. Het enige wat ik weet is dat ik weg wil uit de realiteit. Even weg van alle zorgen en vooral alle stress. Even in een andere wereld. Waar ik heen kan als ik me net als nu voel, relaxed maar toch gestrest. Een wereld waarin alleen ik en de mensen waarvan ik hou bestaan, en ik bepaal wat er gebeurd. Waarin het elke dag zo'n prachtige zomeravond als deze is en ik me gelukkig voel...
Een denkbeeldige realiteit, waar ik voor altijd heen zou willen.

Ieder jaar gaan we weer naar deze camping, dat vinden mijn ouders fijn. Ze hebben hier ook al een aantal vrienden waarmee ze de avonden doorbrengen. Veel Nederlanders zijn hier niet, dus ze hebben spaans moeten leren. Ook ik heb dat moeten doen, maar ik kan het maar beperkt. Een brood bestellen bij de lokale bakkerij gaat nog maar net, zegmaar. Het boeit me ook niet echt heel erg. Waarvoor zou ik heel goed Spaans moeten leren? Dat kan ik na mijn middelbare altijd nog wel doen.

Mijn moeder loopt sinds de dag dat we hier aankwamen te zeuren dat ik vrienden moest gaan maken. 'Ga er eens op uit!' Of 'Je bent zo'n leuke jongen, je kan vast vrienden maken!'
Maar wat als ik dat niet wil? Wat als ik het allemaal wel goed vindt zo, alleen; In de avonduren over de camping banjeren en ondertussen proberen te ontsnappen naar mijn eigen wereldje... Prima.

Half 10 's avonds, de zon gaat nog lang niet helemaal onder, maar is al wel aardig aan het dalen. Het schijnt precies op mijn gezicht, waardoor ik het lekker warm heb. Vaak knijp ik mijn ogen dicht als ik vooruit probeer te kijken, aangezien de zon nog steeds fel aan de hemel staat. Ik zit een beetje op tiktok te scrollen wanneer mijn schouder tegen iemand aan botst. Ik zat totaal niet op te letten...
Waarom loopt er überhaupt nog iemand rond? Alle ouderen slapen allang, de ouders en kinderen zitten op de bank TV te kijken en mensen rond mijn leeftijd zijn hier niet veel.
Die zijn er nooit niet, en als ze er zijn zijn ze er maar een dagje of 2, voordat ze weer vertrekken.

Mijn telefoon valt op de grond. Ik hoor de kleine steentjes vanaf hier al sneetjes maken in mijn glas... Kutzooi.
"Perdón!" Zeg ik snel, en kijk op. Tja, ik zat niet op te letten, wel netjes om mijn excuses aan te bieden. Wanneer ik opkijk kijk ik meteen verbaasd. Het is een blonde lange jongen, en ik zou wedden dat hij ook Nederlands is. Blond, blauwe ogen en lang. Ja, niet heel lang zoeken naar uit welk land hij zou kunnen komen.
Er zijn op deze camping niet veel Nederlanders, dus het zou best leuk zijn als hij ook daadwerkelijk Nederlands is. Misschien heb ik dan toch een kans om wat vrienden hier te maken.
"Ook Nederlands?" Vraagt hij grinnikend terwijl hij mijn telefoon van de grond afpakt.
"Uh- ja. Ja Nederlands" zeg ik half in shock, dat hij de telefoon voor me oppakt. Hij komt weer overeind en geeft me vriendelijk glimlachend mijn telefoon terug.

Helemaal naar de tering dat ding.
Fuck, nu heb ik geen telefoon meer deze hele vakantie. Hier in Spanje weet ik niet zomaar een telefoonzaak te zitten om het te repareren. En bovendien weet ik zeker dat mijn ouders gaan zeggen dat het mijn eigen fout is, en ik het dus zelf mag gaan oplossen als we in Nederland zijn.
Het klopt wel, maar alsof ik het geld heb liggen om dat ding te laten repareren.

"Hoe heet je?" Vraagt hij plots aan mij. Ik kijk hem in zijn ogen aan. Een lieve glimlach staat op zijn gezicht terwijl ik nadenk over wat ik moet zeggen.
"Matthyas, maar noem me maar Matthy" Antwoord ik hem uiteindelijk.
"Hm mooie naam" zegt hij me. Zijn ogen hebben een kleine glinstering erin, iets wat ik af kan leiden aan de, nogsteeds, felle zon die precies zijn gezicht in schijnt. "Jij?" Vraag ik hem terug. "Milo" Antwoordt hij mij.