Me gustas Tu || Bankzitters

§2.

"Wil je- Zou je samen een rondje over de camping willen doen?" Vraagt hij me. Dat doe ik al de hele avond, dat doe ik al jaren. Maar voor hem wil ik nog een rondje doen, graag zelfs. Ik knik daarom, en stem hiermee in om langer tijd met hem te besteden. Niet dat ik het erg vindt, ik wil hem graag beter leren kennen. Met hem praten, weten wat hij leuk vindt en wat niet. Ik zou graag iemand leren kennen, in ieder geval iemand waarmee ik wat dingen samen kan doen, waarbij ik niet hele dagen alleen over de camping banjer.

Half sloffend lopen we over het grind, terwijl mijn ogen staan op de kleine steentjes die onder mijn voeten vandaan schieten, elke keer als ik erop ga staan. "Ook op vakantie hier?" Vraag ik dan. "Hmja, met m'n ouders en broertjes. Jij?" Mijn hoofd draait zich naar links, terwijl ik hem afwachtend aankijk. "Ook ouders en mijn zusje" Antwoord hij me. Ik knik, en glimlach. "En, nog wat leuks op de planning staan?" Vraagt Milo. "Nee, niet echt. Jij wel dan?" "Nja, beetje zuipen in de club hier" Zegt hij nonchalant. Vreemd kijk ik hem aan. "Ben je al achttien dan?" "Nee, zeventien. Maar ik hoef hier op een of andere manier m'n ID niet te laten zien" Ik laat een begrijpende 'oh' over mijn lippen gaan, terwijl ik een steentje omver schop.
"Ga jij niet uit, dan?" Ik schudt mijn hoofd. "Nee, be niet zo'n uitgaanstype"
Ik hou gewoon niet van al dat harde geluid. Geef mij maar gewoon een nummertje van spotify die ik met mijn airpods kan luisteren, in plaats van die schreeuwende mensen om me heen.

"Wat doe jij dan, normaalgesproken?" Vraagt hij me. Deze vraag had ik aan zien komen, maar liever had ik gehad dat hij het niet zou vragen. "Uh- ja... dit, een beetje" Zeg ik zacht. "Dit? Als in rondjes lopen over de camping?" Ik knik. "Oh, hoezo dat dan?" Ik grinnik zacht. Volgensmij snapt hij totaal niet waarom ik dit leuk zou vinden, of het überhaupt doe, maar hij probeert aardig te blijven. "Hm, lekker in m'n eigen wereldje zijn" Vertel ik hem. "Welk wereldje?"

Nadenkend kijk ik de weg over. Alle lantaarnpalen verlichten de weg waar we op lopen, maar ons niet. Ik kijk hem dan ook aan, maar niet helemaal, aangezien ik hem haast niet zie door de donkerte. "Gewoon. Waar ik- waar ik gelukkig kan zijn" "Ben je dat nu niet dan?" Ik bijt zacht op mijn lip. "Jawel, maar niet helemaal. Ik hou van dagdromen. Fantaseren over dat wereldje... Dat wereldje waar ik gewoon- gewoon écht gelukkig kan zijn" Afwachtend kijk ik hem aan. Ikzelf zou niet weten wat ik hierop zou moeten zeggen, en hij zo te zien ook niet.
"Je hoeft niets te zeggen. Het is goed" Zeg ik hem, en stoot hem plagend aan. "Ja nee sorry, ik heb dat ook wel- maar uh..." Hij friemelt een beetje met zijn trui. "... Wist niet dat jij dat ook zou doen" Ik grinnik. "Wel, dus"
<>

Lachend leg ik mijn hoofd op zijn schouder, terwijl zijn arm een weg achter mijn rug vindt en me zo dichterbij hem trekt. Zijn aanraking laat me tintelingen voelen. Tintelingen die ik niet wil voelen. Maar ik laat niets merken, ik wil niet dat hij iets merkt.

"Wat een kut grap zeg" zeg ik nog na-grinnikend. "T was best leuk" Mijn blik straalt 'geloof je het zelf' uit, terwijl ik mijn lippen ongeloofwaardig tuit. "Ja oke, niet het beste ooit" Geeft hij lachend toe. "Het was meer zo kut dat het leuk was" Vertel ik hem glimlachen. "Alsof jij humor hebt"
"Hallo!" Ik draai mijn hoofd om, waardoor ik hem nu aankijk. "Ik heb hartstikke leuke humor"
"Hm, weet ik nog niet. Moeten we vaker met elkaar omgaan dan, denk ik" Mijn hart maakt een klein sprongetje. Vaker met elkaar omgaan? Ja graag.
Vandaag was gewoon zo gezellig samen. Ik voel me oprecht gelukkig met hem, en dat gevoel wil ik zeker vaker hebben. Dus vaker afspreken klinkt perfect.

"Hoelaat is het überhaupt?" Vraag ik terwijl ik mijn hoofd weer recht op zijn schouder leg. "Uhm..." Hij pakt zijn telefoon uit zijn zak, en zet hem aan. "Half 2..." Zegt hij.
"Half 2? O mijn god, ouders gaan me vermoorden"