Me gustas Tu || Bankzitters

§8.

Milo pov:

"Mam!" Roep ik vanaf buiten. Heel zachtjes probeer ik Matthy neer te zetten, maar wanneer hij op de grond neerkomt, laat hij een pijnlijke kreun uit. "Sorry, gaat het?" Hij knikt, maar trekt nogsteeds een pijnlijk gezicht.
"Oh, jongens wat hebben jullie gedaan?" Mijn moeder komt bezorgd de deur uit, en loopt meteen naar Matthy toe.
"Hij viel over een steen, en toen schaafde hij zijn knie open" Leg ik haar uit snel uit. Ik weet niet hoe erg het is, maar misschien moeten we wel snel handelen. Kan ik beter meteen alles snel uitleggen. Met een bezorgde blik kijk ik hoe mijn moeder hem ondersteunt, terwijl hij met een pijnlijk gezicht meehuppelt met waar ze hem mee heen begeleid.

Ze lopen naar binnen, waar ik ze volg. Mijn moeder zet hem op de bank naar, en knielt even voor hem neer.
"Matthyas, zeker?" Glimlacht ze. Ik zie Matthy grijnzend naar me kijken, terwijl ik alleen maar een beetje ongemakkelijk over mijn nek wrijf. Bedankt mam... Hij knikt uiteindelijk, en glimlacht terug. "Dat dacht ik al. Goed, ik ga even een doekje pakken en wat ontsmettingsmiddel, en dan gaan we even kijken of er nog wat gedaan moet worden. Oké?" Vraagt ze hem lief. Opnieuw knikt hij, en glimlacht hij waterig.Hij heeft heel veel pijn, dat zie je aan alles. Zijn gezichtsuitdrukking, maar vooral zijn lichaamstaal. Hij steunt constant op zijn armen en probeert zijn knie steeds op te tillen. Alsof hij zijn knie weg wil halen van de pijn, wat natuurlijk niet gaat.

Wanneer mijn moeder, waarschijnlijk, naar de badkamer is om spullen te pakken, ga ik naast Matthy zitten en leg ik mijn hand op zijn rechterbovenbeen. "Bedankt" zegt hij zacht. Ik lach zachtjes, en glimlach naar hem. "Het is al goed" Geloof me Matthy, ik vindt het helemaal niet erg dat je nu hier zit. Behalve het feit dat je pijn hebt dan, maar ik wil je graag langer bij me.
Dit is wat ik hem wil zeggen, maar hem niet kan zeggen. Ik zucht kort bij dat idee.
Dan komt mijn moeder weer terug met wat spullen. Snel haal ik mijn hand van zijn been af, ze hoeft dat niet te zien. Als dat wel zo is gaat ze me sowieso ondervragen over of we niet wat hebben, en dat wil ik liever niet. Want ik zou graag de mogelijkheid hebben om iets te hebben met hem. Het in ieder geval te proberen, of iets proberen. Maar zolang ik niet weet of hij op jongens valt of niet, gaat dat niet.

Mijn moeder gaat op haar knieën voor hem zitten, en bekijkt de wond even. "Oké... Uhm ja, ik ga het even ontsmetten" Zegt ze. Ze haalt een doekje over zijn knie heen, maar zo te zien horen en voelen doet het verschrikkelijk veel pijn. Hij brengt zijn hand namelijk naar de mijne, en knijpt er hard in terwijl hij het nog net niet uitschreeuwt uit pijn. "Shh, het is zo over" Probeer ik hem gerust te stellen. Ik ben niet heel goed in het kalmeren van mensen, maar ik hoop dat hij hier genoeg uit haalt, en ook uit het in mijn hand knijpen. Het doet namelijk aardig pijn. Maar dat geeft niet, al breekt hij m'n hand.
Ik denk dat hij op dit moment elk scheldwoord zou willen gebruiken dat er bestaat, maar begrijpt ook dat dat niet echt heel handig is aangezien mijn moeder erbij is. Niet dat we christelijk zijn, ofzo. Maar onze beiden ouders vinden het niet fijn als we veel schelden. Geen idee waarom, het interesseert mij namelijk echt helemaal niks. Ouders dingen, denk ik...

"Oké, het is klaar, het is al klaar" sus ik hem wanneer mijn moeder eindelijk het doekje van hem afhaalt.
"Sorry jongen, dat moest even. Anders gaat het ontsteken, en dat wil je al helemaal niet" Meldt ze hem. Hij knikt, maar drukt zijn lippen op elkaar. "Ik zal er even een verbandje omdoen. Een pleister is te klein" Met die woorden loopt ze weer weg. De perfecte situatie om even snel met Matthy te praten.
"Gaat het een beetje?" Geruststellend wrijf ik met mijn duim over zijn hand, die hij nog in mijn hand heeft liggen.
"Hmja, jawel. Het deed gewoon heel veel pijn" Zegt hij me. Hij werpt zijn blik voor een seconde naar onze handen, en kijkt me dan weer dankbaar in de ogen aan. "Bedankt" fluistert hij. Ik glimlach naar hem, maar kijk dan een beetje betrapt naar beneden. Ik had mijn hand allang weg kunnen halen, en ik hoefde al helemaal niet over zijn hand heen te wrijven. Toch deed ik het, en hij merkte het op. Toch boeide het hem vrij weinig. Hij zag het, maar zei er niks over. Vond hij het dan toch oké? Of zelfs meer dan oké? Nee, niet teveel gaan nadenken nu. Je stelt jezelf alleen maar teleur als het niet zo blijkt te zijn.