KAYTAN (Askıda)

2.GÖRÜNMEZ ZARF

Yeni bölümden merhabalar!
Oy ve etkileşim vermeyi unutma :))
Sevmen dileğiyle,iyi okumalar!
———————————————————————————

Yok mu oluyordum,yoksa yeniden doğabilmek için miydi bütün bunlar?
Geçmiş ne derdi bilemem,geleceğiyse istesem göremem.

Bölüm 2:Görünmez Zarf

Ne olacağını düşünmeden oraya doğru koşmaya başlamıştım ki,gördüklerimle olduğum yerde kaskatı kesildim.

Buket,yerdeydi.

Soğuk rüzgar derimin içine işlemek istercesine yüzüme vuruyordu.Elbisemin etekleri yağan yağmurdan dolayı çamur olmuş topraktan nasibini almıştı.

Titriyorum.

Çevremdekileri algılayamıyordum,soğuk vuran rüzgardan gözlerim acıyordu.Buket'e daha da yaklaştım.Dizlerimin üzerine çöktüm ve korkarak dokundum.

"Buket."
Ellerim kadar sesim de titriyordu.

"Buket kalk artık."
Sakince söylediğim sözler içimdeki yakarışlarımı dindiremiyordu.Kusmak geliyordu içimden ama bu beni iyi hissettirmeyecekti.

Buket'e sarıldım,sımsıkı.

Nafile.

Ne göğsü inip kalkıyor ne nefesi açıkta kalmış omzuma vuruyor ne de o ela gözleri ay ışığında parlıyordu.

Buket uyanmayacaktı.

Buket,ölmüştü.

Gerçekler aklımın bir köşesinde belirginleşmeye başlarken daha fazla sessiz kalamadım.
Sessiz park acı dolu feryatlarımla doldu ve taştı.Birkaç dakika boyunca hareketsiz kaldım,hareketlerim gibi aklım da donmuştu ancak tekrar bir ses duydum,daha çok bir hışırtı.Koşuyor.

İzledi mi yani,burada mıydı?

Telefonumu bulabilmek için etrafımı yokladım,elim bir şeye çarptığında çok geçmeden ambulansı aradım ve flaşı açıp çevreme bakındım.Kimse yoktu,bu da demek oluyordu ki şüpheli dışında hiç şahit de yoktu.

Buket kollarımdayken yerde oturuyor,hıçkırıklarım arasında nefes alabildiğimce,beni duymayacağını düşünmeden,sorular soruyordum.

Dinler beni.Dinlemeli.

"Kimdi o?"

"Ya sen,sen kimsin?"
Cevap yok.

Dilim varmıyordu bazılarına.
"İ-ihanet?

"Neden ?"

Bıkmıştım,parça parça hatırlayabildiğim anılardan,cevap bulamamaktan,güvenmeye korkmaktan,hayatımda olup bitenleri anlayamamaktan,belirsizlik içinde kalmaktan ben bıkmıştım.

Orada öylece,belki de hiç tanıyamadığım,bana aile oldu dediğim yabancının yanında oturdum.Uzaklaşamadım,nefret kusamadım,hesap soramadım.
Ruhumda yarattığım boşluğu yine dolduramadım.

Şimdi istesem kim doldurabilir ki?

~

Bir süre sonra ambulans gelmişti,ilk müdahaleleri yapmış olsalarda çok geç olduğunu belirtmiş ve ölüm saatini almışlardı.

Ben ise bir bankın üzerinde,üstümde bir battaniyeyle oturmuş görevliyi dinliyordum.Anlamak önemli değildi.

"Birazdan polisler de gelecek biliyorum sizin için şu anda konuşmak zor hanımefendi ancak lütfen bildikleriniz ve gördüklerinizi anlatmaya çalışın."