από ΜΟΝΤΕΛΟ στο ΣΤΡΑΤΟ

Κεφάλαιο 13°

-Δεν θα το ξαναπώ! Παπανικολάου λέγε!
Γιατί εγω;
-Έχετε δίκιο λάθος μας!
Είπα δυνατά,
-Έχετε και οι τρις σας ποινές, συν ότι θα μείνετε για επιπλέον ασκήσεις το Σαββατοκύριακο
Τα κορίτσια ξεφύσησαν και είπε ο Οδυσσέας
-Είπατε κάτι; Δεν σας άκουσα!
Δεν μιλούσε καμία μας
-Ωραία,  τώρα γρήγορα στο δωμάτιο σας!
Φτάσαμε στο δωμάτιο με κατεβασμένο το κεφάλι η Γωγω έλεγε
-Θα τρελαθώ δύο εβδομάδες χωρίς σεξ! Σας το λέω
-Ποια ήθελε τσιγάρο βραδιάτικα;
Είπε η Σισι
Για εμένα δεν άλλαξε κάτι ούτως ή άλλως μέσα είμαι και Σαββατοκύριακα.
Ή εβδομάδα πέρασε γρήγορα, με τον Οδυσσέα γυμναστή προβλέπω ότι δεν θα την βγάλω την σχολή, ηρθε το Σάββατο κανονικά ξυπνάμε στις 6:15 αλλά σήμερα ο Οδυσσέας, μας ξύπνησε από τις 5:00 με φωνές και ουρλιαχτά. Δεν ήξερα ότι ήταν τόσο πρωτόγονος. Πλέον έχω ξεχάσει πως ήταν όπως τον πρωτογνώρισα. Ευτυχώς στην ατομική καθαριότητα δεν ήταν μαζί μας,  πήραμε πρωινό και μετά ήμασταν προσοχή στο προαύλιο.
-Τρέξτε γύρω όλο το προαύλιο τώρα! Τι με κοιτάτε;  Τρέξτε!
Δεν ξέρω ούτε και γω πόση ώρα τρέχαμε, τα κορίτσια ήταν σε καλή κατάσταση εγώ ήμουν έτοιμη να πέσω κάτω
-Πέστε κάτω κάμψεις!  Τώρα!  Κάτω! Καμία! Μια!
Μετρούσε τις κάμψεις μας, και ούρλιαζε,  δεν ένιωθα καλά ήθελα να κλάψω
-Ψαλιδάκια, πάμε!
Θέλει να με πεθάνει;
-Πιο γρήγορα! Τι έγινε; Μήπως θέλεις να σου φέρω κάνα τσιγάρο μήπως; Αργείς!
Αυτές οι φωνές ήταν για εμένα, μου φώναζε μέσα στο πρόσωπο, δεν μπορούσα άλλο ήμουν έτοιμη να κλάψω
-Πάμε κάμψεις! Πιο γρήγορα ! Πες μου κάτι Παπανικολάου γιατί αργείς;
Ήταν από πάνω μου και μου ούρλιαζε, προσπαθούσα να κάνω κάμψεις και απλά τα χέρια μου λύγιζαν και έπεφτα κάτω, δεν κρατήθηκα και τα δάκρυα μου έτρεχαν σαν νερό, εκείνος 3κανε σαν να μην συνέβη τίποτα και συνέχιζε να μου φωνάζει, προσπάθησα να ξανασηκωθώ να κάνω κιάλι κάμψη αλλά έμεινα στο έδαφος κλαίγοντας
-Τι έγινε Παπανικολάου; Τα παρατάς τόσο εύκολα; Τι στρατιώτης είσαι;  Μήπως θέλεις να παρατηρήσεις και την σχολή;
Με το που το είπε αυτό, θυμήθηκα την μητέρα, τον πατέρα μου και όλους εκείνους που μου έλεγαν ότι δεν θα αντέξω στη σχολή ούτε για μία μέρα και έχω επιζήσει παραπάνω,  το πείσμα μου βάρεσε κόκκινο και ξανασηκώθηκα και έκανα της ασκήσεις.
Τα κορίτσια δεν είχαν πρόβλημα με την γυμναστική ήταν πολύ γυμνασμένες, τις έβλεπα να με κοιτάνε με ένα θλιμμένο πρόσωπο.
-Προσοχή!...Κάτω ψαλιδάκια!
Με το κάναμε ψαλιδάκια σηκωνόμασταν πάλι παν  για προσοχή, μετά κάμψεις και μετά πάλι προσοχή. Κάποια στιγμή είχα σαλιαστεί και ετσι όπως σηκώθηκα για προσοχή παραπατάω ευτυχώς εκείνη την στιγμή περνούσε ο Οδυσσέας και με έπιασε από την μέση και με σταθεροποίησε
-Είσαι καλά;
-Μμ, ναι ναι καλά είμαι
Είπα και με άφησε και ειπε
-Ειστε ελεύθερες
Γύρισε την πλατύ του και έφυγε, αμέσως τα κορίτσια με ρωτήσουσαν εάν είμαι καλα και εγώ τους είπα
-Αφήστε με να ηρεμίσω πρώτα
Είπα και πήγαινα στο δωμάτιο με σιγανά κλάματα, έκανα πρώτα μπάνιο έβαλα καθαρά ρούχα και έπεσα στο κρεβάτι και σπάραξα στο κλάμα, γιατί να είναι τόσο κακός; Ξέρω είμαι στρατό δεν περιμένω αγκαλίτσες και φιλάκια αλλά…αλλά δεν ξέρω,  έχω κουραστεί απλά. Με τα κλάματα με πήρε ο ύπνος.