από ΜΟΝΤΕΛΟ στο ΣΤΡΑΤΟ

Κεφάλαιο 7°

-Καλημέρα
Είπα σιγανά δεν ξέρω εάν με άκουσε κιόλας και γύρισα το σώμα μου μπροστά πάλι, για τους λουκουμάδες
-Καλός το παλικάρι, μισό λεπτό δώσε μου να εξυπηρετήσω το κορίτσι γιατί της έπεσε το ζάχαρο μάλλον και θέλει όλους τους λουκουμάδες
Είπε η κυριούλα και γέλασε ελαφρά, τωρα τι ήθελε και το είπε αυτό η κυριούλα μπροστά στο μανάρι;  Τώρα που τον είδα δεν πάει τίποτα κάτω.
-Εννοείται να την εξυπηρετήσετε
Είπε, εγώ απλά γύρισα τον είδα, με κοιτούσε ήδη, είχε ανάψει το τσιγάρο του έπειτα πήρε μια τζούρα και  μετά κατέβασε το βλέμμα του προς το μπούστο μου το οποίο είχε λίγο μεγάλο ντεκολτέ, με έκανε να ανασαίνω βαριά, το στόμα μου άνοιξε ελάχιστα, ένιωθα έτσι μόνο με το βλέμμα του, μετά με ξανακοιτά στα μάτια αλλά αυτή τη φορά παιχνιδιάρικα, μου χαμόγελα και μου κλείνει το μάτι εγω ανήμπορη να πω κάτι χαμογέλασα ντροπαλά σίγουρα έχω κοκκινήσει από τη  ντροπή, δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη πρώτη φορά βλέπω τόσο ωραίο αρρενωπό άντρα.
-Κορίτσι μου, οι λουκουμάδες σου είναι 24,50
Είπε η κυριούλα με μια σακούλα, γυρίζω πλατύ στο μανάρι και πηγαίνω να πληρώσω αλλά εκείνος σε χρόνο μηδέν έβγαλε ένα πενηντάρικο και το έδωσε στην κυριούλα πριν προλάβω να μιλήσω  είπε
-Κράτα τους λουκουμάδες της όμορφης μαζί με τον σκέτο εσπρέσο που θα μου κάνετε και δεν ακούω κουβέντα
Είπε κάπως αυστηρά, ήξερα ότι και να του πω δεν θα του αλλάξω γνώμη οπότε του είπα
-Αρχικά, σ’ευχαριστώ πολύ αλλά πες μου πως μπορώ να σε κεράσω εγω;
-Δεν θέλω τίποτα είμαι εντάξει
-Μα θέλω να σου κάνω κάτι και εγώ  για να στο ξεπληρώσω
Τον είδα να το σκέφτεται,  μου χαμογέλασε στραβά και μου λέει
-Να μου δώσεις τον αριθμό σου
Είπε με αυτοπεποίθηση το σώμα του ειχε και ένα ωραίο ανάστημα που με έκανε μικροσκοπική μπροστά του
-Εμ, ναι εντάξει
Είπα και η καρδιά μου είχε ταχυπαλμία δεν μπορούσα να την ελέγξω
-Ωραία
Μου δίνει το τηλέφωνο του για να γράψω τον αριθμό μου γέλασα λίγο ντροπαλά και εκανα αυτό που ήθελε, του δίνω το κινητό πίσω και λέει
-Ώστε Ελευθερία;
-Ναι αυτή είμαι εγώ
Είπα και μου δίνει το χέρι του για χειραψία
-Οδυσσέας
Ανταλλάσσαμε χειραψία και το χέρι μου χάθηκε στην παλάμη του
-Χάρηκα για την γνωριμία Οδυσσέα
-Και εγώ Ελευθερία, που θα πας να φας τους λουκουμάδες σου τώρα;
Με ρώτησε και ταυτόχρονα πήρε το καφέ του από την κυριούλα που τον είχε ετοιμάσει
-Να σου την αλήθεια δεν έχω σκεφτεί
Είπα και εκείνος Είπε
-Τέλεια τότε, έλα να κάτσουμε εδώ έξω σε ένα τραπεζάκι να γνωριστούμε κιόλας
Είπε και πήγαινε να κάτσει στο τραπεζάκι, μου αρέσει η αυτοπεποίθηση του πάντως. Έτσι όπως είπε έκανα, καθίσαμε μαζί και μπροστά μας ήταν παρκαρισμένη η μηχανή του, πάντα ήθελα μια τέτοια μηχανή
-Ωραία μηχανή έχεις
Πίνει το καφέ του και μου λέει
-Το ξέρω, αλλά πιο ωραία θα ήταν εάν ανέβεις πάνω και σε πήγαινα βόλτα
Είπε και χαμογέλασα αχνά με τους λουκουμάδες στο στόμα μου, κατάπια τον λουκουμά και εκεί που πήγα να μιλήσω απλώνει το χέρι του και μου σκουπίζει τα χείλη
-Έχεις λίγο ζάχαρη εδώ
Είπε και μετα έγλυψε το δάκτυλο του με την ζάχαρη, είχα μείνει γιατί να είναι τόσο καυλα; Είχα μείνει να τον κοιτάω που τώρα κάπνιζε τσιγάρο
-Πόσο χρονών είσαι;
Τον ρώτησα γιατί δεν μου φαίνεται και πολύ μικρός όχι ότι έχω θέμα
-τριαντα, εσύ;
-είκοσι
-Αυτό πόνεσε
Είπε και του χαμογέλασα
-Από εδώ Αθήνα είσαι;
-Μμμ ναι
Είπε και με κοίταζε λες ότι με χάζευε
-Μη με κοιτάς έτσι Οδυσσέα
Είπα και έκρυψα το πρόσωπο μου με το χέρι μου
-Πως δηλαδή;
-Αφού ξέρεις
Έφερε την καρέκλα του κοντά στην δική μου και τώρα καθόμασταν δίπλα ακριβώς
-Θέλεις να σταματήσω να σε κοιτάω;