Birlikte geçirdiğimiz günler gözümün önünden film şeridi gibi geçti.
...
Annemi onca işinin arasında zorla ikna edip parka götürdüğümde yedi yaşındaydım. Her zaman giydiğim kelebekli elbiselerden biri üstümdeydi yine. Çok fazla arkadaş edinen bir tip değildim. Giydiğim kelebekli elbiselerimin aksine insanlar kaba olduğumu düşünürlerdi hep. Oysaki kendimi ifade etme şeklim öyleydi. Kalbimin derinliklerine inildiğinde yumuşacık bir kalp vardı orada. Zaten yedi yaşındayken ne kadar kaba olabilirdim ki ?
Tamam belki de biraz kabaydım.
Yerde oturmuş bir yandan dizini ovalayan bir yandan da ağlayan çocuğa bakıyordum tepeden.
Mızmız ses tonuyla konuştu.
"Neden ittin beni ?"
Omzumu silktim, "Canım öyle istedi çünkü."
"A..ama her canının istediği şeyi yapamazsın."
"Sen yerde olduğuna göre sanırım yapabilirim."
Göz yaşlarını silerken ayağa kalktı. Üstüme gelip iki eliyle beni yere itti. Bu sefer yerde oturmuş dizini tutan kişi ben olmuştum.
"O zaman ben de istediğimi yapabilirim."
Onun dizinden farklı olarak benim dizim kanamaya başlamıştı. Elimi dizime sürerken sıcak gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmüştü bile. Ama hak etmiştim bunu. Yüzü tilkiyi andıran bu çocuğa ben sataşmıştım.
"Özür dilerim gerçekten dizini kanatmak istememiştim."
Dizime bakıp sadece ağlıyordum.
Cebinden peçetesini çıkarıp dizime tuttu. Ağlamam biraz dururken dikkatimi dağıtmak için lafa girdi, "Hadi tanışalım. Ben Jeongin, Yang Jeongin."
Burnumu çektim ve uzattığı elini sıktım.
Çocukluk işte hemen olanı unutuyorsun.
"Ben de Mishil, Kim Mishil."
"Voah daha önce duymadığım bir isim. Çok güzelmiş."
Dizimi tamamen unutmuştum.
"Teşekkür ederim. Senin ismin de güzelmiş."
"Teşekkür ederim.."
Annem yanında biriyle koşarak geldi. Konuşmaya artık ne kadar daldıysa sanırım yerde olduğumu yeni görmüştü.
"Mishil, ne oldu ?"
Yanındaki teyze de konuştu, "Jeongin ?"
Sanırım Jeongin'in annesiydi. Jeongin bir annesine bir bana bakıyordu. Benim ittiğimi söyleme gibisinden bir ifade vardı yüzünde.
Normalde olsa söylerdim ama o zaman söylememiştim.
"Düştüm sadece anne ama iyiyim."
Annem beni kucağına alıp banka oturttu. Jeongin ve annesi hâlâ yanımızdaydı. Jeongin mahçup bir şekilde gözlerimin içine bakıyordu. Kaşlarımı çatıp önüme döndüm. Beni düşürdüğünü aklıma getirince sinirlenmiştim yine.
Yürüdükçe Jeongin ve annesi peşimizden geliyordu. Annemin elini sallayıp ilgisini çektim.
Gözümle -kendi çabamla çaktırmamaya çalışarak- arka tarafı gösterdim.
"Anne bunlar sanırım bizi takip ediyor."
Annem haliyle kimden bahsettiğimi anlamadığı için arkasını dönüp baktı.
"Anne ele vereceksin bizi önüne dön."
Annem fazlasıyla yüksek sesle kahkaha atmıştı. Anlamayarak ona baktım.
"Harin hanımlar yani Jeonginler bizim karşı binamıza taşınmışlar. Haliyle sokağımız aynı olduğu için aynı yoldan gidiyoruz."
Kurduğu uzun cümleyle kaşlarımı havalandırıp saçımı kaşımıştım. Cümleyi kafamda anlamlandırdığımda başımı salladım.
İşte ilk böyle tanışmıştık. Bir parkta birbirimize zarar verdikten hemen sonra hiçbir şey olmamış gibi el sıkışmıştık. Çocuktuk işte öylesine saf öylesine güzel duygulara sahiptik. Birbirimizin hayatına bu kadar dahil olacağımızı bilmeden evlerimize dağılmıştık. ---
✨ Yeni bir kurguyla karşınızdayım. Mini bir fic olacak. Umarım hoşunuza gider. İyi okumalar.
✨ Başından anladığınız üzere günümüzle başlıyor daha sonra Mishil'in anlatımıyla geçmişe gidiliyor. Kafanızın karıştığı, oturtamadığınız bir yer olursa belirtiin.
✨ Fici final bölümüne kadar yazdım ama oy verme durumuna bağlı olarak bölümleri yükleyeceğim.
✨ Yeni bölüm için oy sınırı 5 olsuun .
✨ Lütfen yorum ve oylarınızı eksik etmeyin benim için önemlii. Sizi seviyoruuuum ♡
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
