Annemin ölümünün üzerinden iki yıl geçmişti.
O gece babam,annemle kavga ettiğine pişman oldu,arkasından çok ağladı.Zeynep ve Mert'te benimle kavga ettikleri için pişman oldular.
Onlara kızgın değildim artık.
Hiçbir şeyin bu dünyada beni seven,bana değer veren insanlardan önemli olmadığını anlamıştım.
Artık tek bir felsefem vardı 'yaşamak'.
Emre Zeynep ile arasını düzeltti.Mert ve biz ise.. yani ben de tam olarak aramızda ne oldu ya da ne oluyor bilmiyorum.Kesinlikle flört değiliz,arkadaş gibi davranmıyor.Yani anlayacağınız işler hâlâ karışık.
"MERHABA!"
Bu Mert'in sesi.
"Merhaba."
Sesim sakin çıktı.
"İyi misin,biraz durgunsun."
"Evet,evet.İyiyim."
Mert omuzlarını kabarttı ve ellerini cebine koydu.
"Ben bir şeyler duydum."
Dedi sırıtarak.
"Ne gibi."
Heyecanlı olmadığımı daha ne kadar belli edebilirim?
"2 sene önce aslında-"
Sözünü kestim.
Emre'nin ağzına kürek sokacağım.
"2 sene önce."
Dedim vurgulayarak.
"Eee yani?"
"Sonuçta olmuş bir şey."
"Neymiş?"
"Sen benden mi hoşlanıyorsun?"
Ben konuşarak sözünü kesecektim ki Mert önce davrandı.
"-dun."
"Hoşlanıyordun."
"E biraz."
"Hastane de yaşlı çiftlere bakarken sen de çok farklı değildin."
Yanakları kızardı.Ondan neden hoşlandığımı bana yeniden hatırlatıyordu.
"Niye söylemedin?"
"Belki bir şansımız olabilirdi?"
"Sen niye söylemediğisen o yüzden."
"Reddedilmek mi?"
Ne?
Hayır.
Aslında reddedilmek gibi bir derdim yoktu,neden Mert'e açılmadığımı hiç düşünmemiştim.Ama Mert beni gözünde büyütmüş gibi.
"Aynen,ondan."
"Y/N?"
"Sen iyi olduğuna emin misin?"
"Evet,gözümün altındaki morluklara bakma sen."
"Uyku herkesin dostu değil."
"Ama senin olmalı."
Mert gözlerini gözlerime kenetlemiş bana bakıyordu.
"Ne var?"
Güldü.
Ona anlamsızca baktım,konuşmamı bekliyorsa yanılıyordu.Avcunu yalayacaktı.
"Yaşlı çift."
Gözlerimi kıstım,başımı hafif yana yatırdım.
"Ne demek istiyorsun?"
"Bana dokunmayacağını söylemiştin ya."
"Eee?"
"Dokunmuş."
Gülmeye başladı.
Benim ise suratım endişeli bir ifade aldı.
"NE!"
"Öldüler mi yani?"
"Güldüğüne göre bir şey yok."
"Aslında..."
Nefes aldı.
"Öldüler."
"Adam dayanamadı sevdiğinin içten içe ölmesine bir anda sarıldı kadına."
"İkisi de yoğun bakımlık oldu..sonrasını biliyorsun."
"Adam yüzünden kadında öldü yani."
"Bir kere de şaşırtın beni."
Mert hızlıca bana sarıldı.Aramızda azıcık bir mesafe vardı.Gözlerime baktı,bir şeyler söylemek istedi ama sustu.Sonra da arkasına bakmadan kapıya gitti.
"Bu neydi böyle Mert?"
Kapıyı kapatmadan bana baktı.
"Biraz düşün,anlayacaksın.Ne de olsa tanıdığım en zeki insansın."
Güldü ve kapıyı kapattı.
'Adam dayanamadı sevdiğinin içten içe ölmesine.'
BU YÜZDEN SARILDI BANA.
