bela :: féligami [texting]

Bölüm 20: I Hate My Mom

...

Olanların etkisinden çıkabildiğim söylenemezdi ama yine de devam etmem gereken bir hayatım vardı. Ayrıca annemin hiçbir şeyden haberi olmaması gerekiyordu, bu beni çok zorluyordu.

Oflayarak dizlerimi kendime çektim. Ne yapmam gerektiğini bilmiyordum. Telefon hemen yanımdaydı... Yazdığını biliyordum.  Sadece yorganıma sarılarak saatlerce ağlamak istiyordum.

Ondan nefret ediyordum, beni böyle bir durumda bıraktığı için. Çok sinir bozucuydu. Kendimden de nefret ediyordum duygularımı kontrol edemediğim için. Öyle birine aşık olduğum için.

Bu kelimeyi ilk defa kullanmıştım, o an içimden kafamı duvara vurmak gelmişti.  Yavaşça telefona uzandım. Yorganın içine girdiğimde hemen konuşmaya girdim. Eğer bunu yapmazsam delirecek gibi hissedecektim.

Bela:
Of
Dinlemiyorsun beni
Hak ettim biliyorum
Ama yapma böyle
Özür dilerim
Ben yapmamalıydım
biliyorum

*Bela yazıyor...*

Bela:
Sadece korktum-
Eğer annem yaptıklarımı
öğrenirse beni bırakır diye
Benim babam yok
..bilmiyorsun büyük ihtimalle
Buraya taşınma sebebimiz de onun ölümüydü zaten
Ben saçma bir iş yaptım
Adrien bunu öğrendi ve beni anneme söylemekle tehdit etti
Ne derse yapmak zorunda kaldım
Asla seni zorla öpmeyi isteyecek kadar kötü biri değilim
Sadece özür dilerim, Kagami.
Ne olursa olsa yapmamam
gerekti değil mi?
Sanırım yeterince konuştum..-
Şimdi hayatından çıkıyorum, tüm yaşattıklarım için üzgünüm.
Seni seviyorum
Elveda güzellik
...

Neden gözlerim doldu bilmiyorum, o an içimden, "yok gitme" demek geldi. İlk defa içimden geldiği gibi davrandım.

Siz:
Yok
Gitme

Yazdım sadece. Ellerim titriyordu, Tanrı aşkına ben hiçbir şeyi bilmezken neler olmuştu..? Adrien niye böyle bir şey yapmıştı ki? Peki neden Félix bunu bana şu an söylemişti? Ben neden ağlıyordum? Kalbimdeki sızı neydi?

Siz:
Félix
Seni dinlemem gerekti biliyorum ama
Sadece sinirlendim
Şimdi öylece gitme
Ben-

*Bu numara artık kullanılmıyor. Mesaj göndermezsiniz.*

"Ne-?"

Doğruldum ve hemen onu aradım. Aranmadı, mesaj attım iletilmedi. Sinirden o an tüm saçlarımı yolabilirdim. Aklıma Adrien'ı aramak geldi ancak bunu yapacak kadar cesaretim yoktu. Ben beni zorla öpen birinin peşinden koşmamalıydım değil mi..?

Telefonu kapattım ve örtüyü üzerime çektim. Sanırım uyumalıydım, her şeyden kaçarak.

...

-Félix'ten

"Anne," Nefes vererek yanağımı tuttum.  Telefonu duvara fırlatmıştı, paramparçaydı. Üzerine bir tokat yemiştim. Çünkü tüm mesajları görmüştü.

"Bu kadar iğrenç biri olduğunu bilmiyordum Félix."

Öyle deme anne..

Yutkundum başımı yere eğerek öylece beni azarlamasını bekledim.

"O kızla konuşuyordun tüm gün! Babandan sonra mutlu olmanı istemiştim ama görüyorum ki sen sadece üzülmeyi hak ediyorsun."

Sus... deme öyle...

Çok boktan hissetmiştim. Üzülmeyi hak etmek neydi ki?

"Utanç kaynağısın Félix... anlıyor musun?" Yakamı kavramıştı bense geriye doğru adımlamak zorunda kalmıştım. Gözlerim dolmuştu. Babam da benden utandığını söylerdi.

"Hım..." diye mırıldandım kafa sallayarak. Acıyla gözlerinin içine baktım, belki üzüldüğümü anlardı da dururdu.

"Def ol git bu evden." Beni yere itekledi. Yerden destek alarak kalkmaya çalıştım.

"Korktum anne, bana kızacaksın diye."

"Ne halt yedin!?" dedi sinirle üzerime yürüdü.

"Söylemezsen sevgili kuzeninden öğreneceğime emin olabilirsin."

"Ben..- o gün kavga ettik ya senle çok kötü hissettim. Sadece kafa dağıtmak içindi.."

"Ne yaptın!?"

"Sigara içtim..-" dedim gözlerimi yumarak.

"Daha ne kadar utanabilirim ki senden Félix?" diye sordu.

Bağırmıyordu, gözlerimi açtım. Geriye doğru gitti ve bana baktı. "Git." dedi sadece.

Ben en çok annemin sessizliğinden korkardım. Kapıya doğru yürüdüm sessizce. Son kez arkamı dönüp ona baktım.

"Özür dilerim anne."

----

-YASASİN MOMMY ISSUES GAHAGAAĞAĞA

-Komedi kitabını nasıl drama çeviriyorum oynat bakalım KWHFOJXLABCKSHWLXHLA