Noong 1986

Ikapitong Kabanata

𝚅𝙸𝙸. 𝙻𝚄𝙼𝙸𝙽𝙶𝙾𝙽 𝙿𝙰𝙱𝙰𝙻𝙸𝙺

HINDI KO ALAM kung bakit ako masaya. Bakit nga ba ako matutuwa? Inamin sa akin mismo ni Liyah na pinagseselosan niya ang mga lalaking nakasasalamuha ko. Ibig sabihin . . . Ibig sabihin . . . Pareho kaya kami ng nararamdaman sa isa’t isa?

“Halika na, iuuwi kita,” sabi ko nang mahimasmasan sa lahat ng narinig mula sa kanya. Kinuha kong muli ang kanyang dalawang braso at ambang aakayin, ngunit nagpumiglas siya.

“Ayoko! Pangit ka!” sigaw niya at ihiniga ang katawan sa sementadong sahig. Napakamot na lamang ako sa ulo dahil nakaputing polo shirt pa man din siya. Kawawa si Tiya Anna nito, panigurado. “Magsama kayo ng pangit kong pinsan!”

Imbes na pilitin siyang patayuin ay umupo na lamang ako sa kanyang tabi. Marami pa siyang sinabi upang itaboy ako, ngunit pumapasok lamang iyon sa aking isang tainga at lumalabas sa isa. Gusto ko siyang tanungin kung gusto niya rin ba ako tulad sa aking pagkakagusto sa kanya, ngunit nag-aalangan ako. Paano kung talagang masira na kami kapag itinanong ko sa kanya iyon? Paano kung bilang isang kaibigan lamang pala siya nagseselos? Ganoon din naman ako minsan noon tuwing mas marami siyang oras para sa kanyang mga kasintahan; tumatahimik sa sulok at naiirita—nagseselos bilang kaibigan. Gayunpaman, gusto kong malaman mula sa kanya.

“Liyah,” tawag ko sa kanya sa gitna ng kanyang kung ano-anong pinagsasasabi. Agad din naman siyang tumahimik. “Bakit ka nagseselos?” tanong ko.

Hindi siya kaagad sumagot kaya nilingon ko. Nakapikit na ang kanyang mga mata kaya akala ko ay nakatulog na siya, ngunit bumuntonghininga siya kung kaya’t alam kong gising pa siya at narinig ang aking tanong nang malinaw.

“Mas gugustuhin ko pang hindi ka na makita kesa makita kang masaya sa iba,” mahina niyang sambit na nagpatikom sa aking bibig.

Hindi kami magkatulad ni Liyah. Alam ko na iyan kahit noon pa man. Habang siya, kinakayang mapalayo sa akin dahil ayaw niya akong makitang masaya sa iba, ako, mas gugustuhin kong masaktan basta’t nasa malapit ko lamang siya. Hinilamos ko ng aking palad ang aking mukha. Gusto kong maiyak sa kung ano mang rason na hindi ko matukoy. Base sa sagot niya, mukhang nakuha ko na ang gusto kong marinig mula sa kanya, ngunit hindi ako patutulugin nito ngayong gabi kung hindi niya sasabihin nang direkta.

“Gano’n ba?” untag ko matapos ang katahimikan sa aming dalawa. Kung hindi pa dahil sa mga kuliglig at ingay ng mga taong minsan ay napapadaan din, siguro’y maririnig na niya ang malakas na pag-tibok ng aking puso. “Ako, mas gugustuhin kong masaktan at makita kang masaya kasama ang nobyo mo kaysa ganitong iniiwasan mo ˋko.”

Halos tumalon na ang aking puso nang bigla siyang bumuhat at hinarap ako. Napatitig ako sa kanya at napansin ang butil ng luhang nagbabadyang tumakas sa kanyang mga mata. “Bakit ka naman masasaktan na kasama ko ang boyfriend ko? ”

Tumawa ako at nag-iwas ng tingin. “Ah, edi totoo nga na iniiwasan mo ˋko—”

“Ruth”—putol niya sa sinasabi ko—“ba’t ka masasaktan?”

Kumislap ang kanyang mga mata kasabay ng tuluyang pagtulo ng luha sa kanyang pisngi. Hinawakan niya ako sa magkabilang pisngi nang mag-iwas muli ako ng tingin at pinilit na ipagtagpo ang aming mga mata. Bumuntonghininga ako. “Hindi ko alam,” pagmamaang-maangan ko sabay tanggal sa kanyang mga kamay sa aking pisngi. “Ikaw? Bakit mas gugustuhin mo pang hindi ako makita kaysa makita ako kasama ang mga lalaki ko?” tanong ko, sinadyang diinan ang pagkakasabi sa mga lalaki ko.

“ˋWag mong ibalik sa ˋkin ang tanong!” sigaw niya na parang bata.

“Hindi kita sasagutin kung hindi mo rin muna sasagutin ang tanong ko.”