Noong 1986

Huling Kabanata

𝚇. 𝙼𝚄𝙻𝙰 𝙽𝙾𝙾𝙽 𝙷𝙰𝙽𝙶𝙶𝙰𝙽𝙶 𝙽𝙶𝙰𝚈𝙾𝙽

TUWING INAALALA KO ang mga araw kung kailan pareho kaming masaya ni Aaliyah sa isa’t isa, kahit pa walang sinuman sa mundo ang nakakaalam, nagdudulot na lang iyon ng mapait na ngiti sa mga labi ko. Siguro kasi, kapag bata pa, aakalain natin na aabot nang ilang dekada ang sayang nararamdaman natin. Akala natin, sapat na ang maliliit na bagay para manatili sa piling ng minamahal. Pero nagkakamali ako; lahat ay nagtatapos din. Tulad na lang ng masasaya naming araw namin noon.

At ngayong nagbabalik-tanaw ako, napapaisip na lang ako kung bakit nang dahil lang sa maliit na bagay, ang agwat sa pagitan namin na iniiwasan naming mabuo ay tutubo at lalago sa mga susunod na tanong lilipas.

“Ano’ng gusto mo sa pasko?” tanong ko kay Liyah habang pinapanood siyang itali ang strap ng kanyang puting sandals.

“Bakit, reregaluhan mo ˋko?” tanong niya. Nag-angat siya sa akin ng tingin nang matapos.

“Hindi, ah. Reregaluhan ko ang sarili ko,” ang tanging sagot ko. Dahil doon ay nilakad niya ang distansyang namamagitan sa aming dalawa at mariing pinisil ang aking mga pisngi. Tinulak ko ang kanyang mukha dahil sa sakit ng pagkurot niya.

“Napakasarkastiko mo, alam mo ba ˋyon?”

“Bakit ka pa kasi magtatanong ng obyus na? Malamang, reregaluhan kita!”

“Sasagot ka lang naman kasi ng oo o hindi, ano’ng mahirap do’n?”

Umirap ako dahil sa sobrang babaw na aming pinagtatalunan. Nginisihan ko na lamang siya bago gumanti rin ng kurot sa pisngi. “Oh, ano na nga’ng gusto mo?”

Humawak sa kanyang baba si Liyah at malalim na nag-isip. Tinitigan ko lamang siya at tahimik na hinintay ang sagot. Napakaganda niya talaga. Bagay sa kanya ang kanyang suot na pulang bestida. Mas nahuhubog niyon ang hugis ng kanyang katawan, at ang kulay ay mas nakadaragdag pa upang mapansin ang kanyang mapusyaw na kutis. Nakatirintas din ang kanyang mahabang buhok. Napakaganda niya; hindi tulad ko na ordinaryo lamang kung titingnan. Lalo pa kung itatabi sa kanya. Nakasuot lamang kasi ako ng puting T-shirt at maong. Hindi rin nakaayos ang aking buhok at hinayaan ko lamang iyong nakatabi sa aking kaliwang balikat.

“Gusto ko ng pulseras,” aniya matapos ang isang buong minutong pag-iisip.

“ˋYun lang?”

“Ano’ng ˋyun lang? Gusto ko ˋyung gawa mo mismo ˋtapos gawa ka rin ng sa ˋyo para terno tayo.”

Tumawa ako. “Kung terno tayo, edi dapat ikaw ang gumawa ng sa ˋkin?”

Ngumuso siya. “E, hindi naman ako marunong sa mga ganyan,” sagot niya na tinawanan ko pa. “ˋTsaka dapat iba ang regalo ko sa ˋyo! Ano pala’ng gusto mo?”

“Ikaw,” mabilis kong sagot na agad ikinapula ng kanyang pisngi.

“Seryoso kasi!” namumula niyang sigaw.

“Seryoso naman ako?”

“Mary Ruth Cervantes, napakamanyak mo na!”

Humagalpak ako sa tawa. “Ano’ng manyak do’n? Wala naman akong manyak na sinabi? Ikaw ang nagbigay ng kahulugan sa sinabi ko—”

“Ah!” tili niya kaya napahawak na lamang ako sa tiyan sa katatawa.

Sa gitna ng aming asaran, siguro ay masyado na kaming maingay kaya narinig namin ang sigaw ni Tiya Anna sa baba, “Liyah, Ruth? Tapos na ba kayong mag-ayos diyan? Hinihintay na kayo ni Andrew at Sean!” Napatingin kaming dalawa ni Liyah sa isa’t isa bago siya sumigaw na bababa na sa kanyang ina.