Surprised, It Was Him!

Chapter 10, Let out.

Charles Point of View

Pumasok ako sa kwarto ni Belle kung saan nasa harapan lang ng sala nila. Isinara ko ang pinto't kinuha ang bag na ginamit niya kahapon na nakapatong sa study table niya. I walk towards the door dahil gusto kong marinig kung ano yung pinag-uusapan nila. Hindi sa chismoso ako, it's because I'm scared for Belle. I knew her. She's not good at expressing her emotions and thoughts. Kung pwede nga lang basahin namin ang takbo ng isip niya, ginawa na namin para hindi na siya mahirapan i-compose ang sarili niya.

"Ano 'to, Ma?" Rinig kong tanong ni Belle. Compared to earlier, her tone had changed. It's filled with wrath and resentment. When she was angry earlier, her tone of voice was more calming, gentle, and friendly than it is right now. Will she be alright?

"Belle, I told you many times 'di ba?" Sagot ni tita.

"Na ano?"

"Ah? Na babalik 'yan? Bakit pa, Ma?? Para saan pa't babalik s'ya?" May kalakasang boses niyang tinanong. I've come to realize that she is the only one who can calm me down when I'm mad. Will I be able to calm her down somehow now that it's she who's feeling that way?

"Ah! Break na ba sila?"

"Sayang, pinagdasal ko pa namang stay strong kayo." Dagdag niya. Natawa ako dahil sa sinabi niya. For sure, nakangisi yun nang sinabi niya.

"Belle naman, konting respeto naman sa ta-"

"Respeto? Nirespeto niya ba 'ko, ma? Ba't ko siya bibigyan sa bagay na 'di niya deserve matanggap?"

"Belle.." Rinig ko may kahinaang sabi ng Papa niya.

"Stop calling my name with that dirty, vile mouth of yours!" Sigaw niya. Fucking shit! Goosebumps! I was indeed surprised. I never heard her shouting when she's furious. But what makes me confused sa English language nilang magpamilya. Sabagay, engineering ang tatay niya na nagwork noon sa ibang bansa. Samantala, professor naman ang mama niya hanggang ngayon, major in English din.

"Belle! Utang na loob!" Biglang sigaw ng mama niya. My eyes widened in surprised. Sa halos mag-aapat na taon kong labas-pasok sa bahay nila't nakakachikahan ang mama niya, never ko pa yun narinig sumigaw at nagalit. Even no'ng nag away sila ni Belle before, ang calming ng sagutan nila noon. Parehong-pareho sila ni Belle na hindi naninigaw kapag nagagalit, tipong kalmado lang pero masakit magsalita. Wala e, real talk na on point kasi ang mga say.

"Pwede ba? Pagbigyan mo namang makausap tayo ng Papa mo!"

"Bakit nga, Ma!? Para saan nga? Ano pang saysay n'un!? Hindi ko maintindihan kung bakit kailangan natin kausapin 'yan!"

"Ah? Kasi magsosorry siya? Napagtanto niyang mas gusto niya tayo, gano'n ba? Yun ba?"

"Belle hindi kita pinalaking gan'yan. Tinuro ko sa'yo kung paano magpatawad! Bakit hindi mo magawa sa sarili mong ama!?" Nag-eecho na ang palitan nila ng salita sa buong bahay. Kinakabahan na 'ko. Parang gusto ko na magpasundo kay Mama huhuhu.

"Magpatawad? HAHAHAHAHAHAHA"

"BULLSHIT!" Mariin niyang sabi. There she is again. The tone of voice and atmosphere are extremely similar like earlier, sa parte na sinabi niyang 'It makes no sense to ask if I am really that dumb when it is obvious that you are the dumbest person around' damn! Mas lalo akong na-attract sakanya kanina.