Babamın bana vurmasina az kalmıştı. Keşke ağzımın üstüne bir tane carpsaydı. Zoruna giden ise ablamın umurunda bile olmaması. Şuan hala karşımda dizi izliyor. Anneme çok üzülüyorum daha doğrusu acıyorum. Babam gibi biriyle evli olduğu için...
İnsanın bazen kimsesinin olmaması o kadar koyuyor ki. Etrafın çok kalabalık ama aslında kimsen yok yalnızsın. Babamı ölümüne sevmeme rağmen onun bizi umursamamasi insana koyuyor. Hasta olduğunda hep yanındaydım onun için ölürdüm ama o öyle olmuyormuş işte. Rahat iki saattir aralıksız ağlıyorum. Ama üzülmüyorum nasıl oluyo bana sormayın onu.
Bir keresinde yaz ayıydı. Ve balkonda uyumaya karar vermiştim. Yine bir şey olmuştu ve ben ağlıyordum. Aralıksız iki saat agladimigini hatırlıyorum. Ve sonra burnum kanamaya başlamıştı çok agladigim için. Yine aynısını yaşamak istedim ama olmadı. Keşke olsaydı en azından içim rahatlardı.
Yarın yine iğrenç bir güne uyanacagim. Keşke hiç uyanmama gibi bir seçeneğim olsaydı keskeee...
Bugün yeniden kusmaya başladım. Tabi bırakalı çok bir zaman olmamıştı ama olsun. İçim rahatlıyor her kustugumda. Ve o kadar iyi biliyorum ki bu kusma işi benim sonumu getiriyor. Bunu bile bile yapmam ise benim aptalligim. Belki kilo veririm de bir ümit moralim düzelir diye düşünüyorum ama o da yok. Hiçbir şey güzel gitmiyor. Ve buna o kadar alıştım ki. Bazen mutlu olduğumda şaşırıyorum nasıl mutluyum diye. Ben üzülmek ağlamak için bu dünyaya gelmişim.
Kendime acıyorum, o kadar üzülüyorum ki kendime. Kimsenin beni sevmemesine, nefret etmesine o kadar alışmışım ki. İnsanların benden korkmasına bile alıştım artık. Yalnız bir şekilde öleceğim bu gidişle. Kimsem olmadan bir evin içinde yalnız bir şekilde öleceğim den o kadar eminim ki. Hakettigim bir son aslında bu gayet normal. Ben hakettim bunu. Etrafımda ki herkesi yavaş yavaş kaybediyorum. Ve bunu öyle bir hissediyorum ki. Bu dünyanın en iğrenç hissi. Çocukken çok düşünürdüm ne zaman yalnız kalırım diye. Yaş hesaplardim ben şu yaşıma gelince kimler kaç yaşında olacak diye. O zamana kadar ölürler mi diye. Daha ufacıkken düşündüğüm şeylere bakın. Çocukken belliymiş benim böyle biri olacağım. Hiç bu yaşıma kadar hayal etmedim kendimi. Ölürüm diye düşünürdüm bu yaşa kadar ama ölmedik şükür. Daha göreceğim çok gün varmış demekki.
İlk bölümü bu şekilde başlatmak bende istemezdim ama hayatın gerçekleri napalimm. Yeni bölümü ne zaman yazarım bende bilmiyorum ama tekrar yine gorusecegimiz kesin. Görüşmek üzere askolar❤️❤️
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Boş Düşünceler
Short StoryGünlerin anlamsızlığı Bir mutluluk kaynağım yok. Kimsenin beni sevdiğine dair bir inancım yok. Çok yoruldum artık herşeyden bıktım artık. Mutlu olduğum zamanlar çok azdı onları özlüyorum, ama asla olmayacak şeyleri özlüyorum. Yanımda olan kimse yok...
