I'm so sorry (Niall Horan)

Hoofdstuk 19

"Oké, alles is helder, het is eigenlijk nu voor jullie allebei een kwestie van een paar dagen afwachten tot we de uitslag van het onderzoek van Roos hebben. " zegt Eric, de politie man die onze aangifte heeft afgenomen.

"Een paar dagen.." Fluisterde ik. "Wat nou als hij er achter komt, en ons iets aan doet. Door deze aangifte!" Ik voelde meteen paniek. James kan alles. Hij kan je vinden als je onwijs ver van hem vandaan bent. Hij kan je kwetsen als je denkt sterk te zijn. En hij is er altijd als jij wenst dat hij er niet is.

"Rustig maar, hij wordt vandaag aangehouden als verdachte voor misbruik, bedreiging, stalkgedrag en verkrachting, en hij zal vast gehouden worden. Als het onderzoek positief is, zal er, tenzij James mee werkt en bekend, een rechtszaak beginnen en anders wordt er door een rechter besloten wat zijn straf wordt. Jullie zijn veilig. " Ik knik twijfelend. Het is logisch dat ik twijfel, want ik ben gewoon bang. "Zijn we klaar?" Vraagt Roos zenuwachtig. Eric knikt. Ik sta snel op en geef hem een hand. Ik bedank hem snel en pak dan de hand van Roos en trek haar mee het kamertje uit. "Ik ben trots op je, Roos." Zeg ik terwijl ik zoek naar de uitgang. "Dankje" zegt Roos, duidelijk willen we het zelfde, weg hier.

Als we de deuren door lopen, wordt meteen mijn hand stevig vast gepakt. Eerst schrik ik en wil ik meteen vechten om uit de greep te komen, maar dan wordt ik in een knuffel getrokken en ruik ik de vertrouwde geur van Niall. Ik laat Roos los en bind mijn beide handen rond zijn middel. Mijn hoofd begraaf ik in zijn vest, dat ruikt naar een veilig plek. Zou het eindelijk een keer afgelopen zijn? Ik wil huilen, maar weet dat ik me nog even sterk moet houden, later mag ik. Later mag ik zoveel huilen als ik wil.

Het gaat ineens heel snel. Ik voel een ruk aan mijn schouder en vervolgens een klap tegen mijn kaak waardoor ik neerval op de stenen van de stoep. Ik zie zijn blik, woedend. Hij pakt me meteen bij mij keel en kijkt me aan. Er hangt spuug aan zijn kin en zijn wangen zijn nat, hij heeft gehuild. Zijn handen zijn sterk, sterker dan ik ben. Hij klemt ze vast rond mijn keel, en ik voel me adem inklemmen. "J-james, ni-niet" "oh ja wel Robin, je gaat er aan. Wat denk je wel! Je hebt me verraden en dit is je wraak. Ik ben je dood, Robin. Ik ben je dood." Schreeuw James terwijl zijn speeksel en de tranen op mijn gezicht nee dalen. Dan wordt hij van me afgetrokken, meteen hap ik naar adem en gooi ik er speeksel uit. Ik wil opstaan, maar het is zo licht in me hoofd dat ik alleen wazig kan gaan zitten. Niall heeft James vast, maar ik weet dat James sterker is. Tranen mengen zich met me wazige zicht als ik ze zie vechten. Ik wil schreeuwen dat James moet stoppen maar er komt niets uit me keel. Dan hoor ik een harde knal, en daarop volgt een piep. Mijn ogen, die nat zijn van de tranen zijn maar op een ding gefocust. Een lijk.

Politie overal. Rond het lijk, bij Roos en knielend bij mij. Mijn ademhaling versnelt en ik schreeuw. Dan komt hij daar naar me toe gerend. Hij slaat zijn armen om me heen en ik ruik zijn geur.

🌌 Tomorrow is another day
And you won't have to hide away
You'll be a man, boy!
But for now it's time to run, it's time to run! 🌌

POV Niall
Ik probeer haar zicht van het lijk af te halen, het lijk dat daar in een plas bloed voor het politie bureau ligt. "Robin, kijk me aan nu!" Ze reageert niet. "Robin" langzaam draait haar gezicht weg van de gebeurtenis. Ik sluit haar in mijn armen en laat haar hoofd tegen mijn borstkas leunen terwijl we op de koude stoep zitten. "Het is over, het is klaar nu." Fluister ik en ik duw een kus in haar haren. "Ik wil het niet meer zien, Niall. Ik wil weg." Fluistert. Ik knik. "Ik ook" zeg ik terwijl ik kijk naar de politie mensen om ons heen. De politieman tegen over schud zijn hoofd en wenkt naar een ambulance. Dat ook nog. Er wordt een deken om Robin geslagen en ik krijg er ook een om me heen. "Robin, je moet nog even mee naar de ambulance, ja?" Vraag ik zachtjes. Terwijl ik het lichaam van James weg getild zie worden. Ik slik. "Ik wil niet" hoor ik Robin snikkend zeggen. "Ik ben bij je, het komt echt allemaal goed. Het is weg dus je hoeft het niet te zien. Je mag gewoon niet die kant op kijken en ik zal je hand vast pakken en ik laat pas los als jij dat wil oké." Ik voel haar zachtjes knikken. Ik vlecht mijn vingers in de hare en dan staan we langzaam op. Er komen mensen van de ambulance helpen, maar ik wijk ze af. Even niet nu, even niet, is het enige wat ik kan denken.

~ twee uur later ~
Robin ligt in mijn armen dicht tegen mij aan in mijn bed. Haar hoofd onder mijn kin en haar gezicht nog steeds verborgen in mijn vest. Ik zucht. Ik heb nog nooit zo dicht bij een schot mee gemaakt, maar gelukkig was er een schot want anders was ik hier misschien nu niet meer. Ik hoop eigenlijk dat Robin het niet gezien heeft dat James ook met een pistool bezig was. Hij had mij makkelijk neer kunnen knallen, alleen was de politie eerder. Het lijkt een beetje alsof het nu twee uur later pas door dringt. Gelukkig heb ik niet meer dan twee wonden. Gelukkig heeft Robin blauwe plekken in haar nek en is ze niet gestikt. We zijn nou voorgoed van hem af, maar de dood had ik James nooit gegund. Ik denk aan mijn broer. Misschien had hij ook wel een broer en wordt hij nu gebeld met: "Het spijt me maar we hebben u broertje moeten neer schieten, want een jongen was in levens gevaar." Misschien is het allemaal wel te ver uit de hand gelopen en had het nooit zo ver moeten komen. Gelukkig is het nu allemaal klaar, en over. En hopelijk kan Robin veder met haar leven nu. "Niall?" Hoor ik een stemmetje zeggen "Ja?" "Het is kapot." "Wat, wat is kapot?" Robin klimt uit haar positie en laat haar pols zien. "Het armbandje, James heeft het verwoest. " "Hij heeft het armbandje misschien verwoest, maar niet onze liefde, toch?" Vraag ik. Ze schud haar hoofd. "Tuurlijk niet" en voor het eerst zie ik een glimlach op haar gezicht, een hele kleine maar het is er een. "Wil je naar zijn begrafenis." Ze schud haar hoofd. "Oké, ik ga je nog een ding vragen. Kan je door? Ik bedoel, zoiets is zo heftig, eh kun je het aan om door te gaan en het achter je te laten of-" "Ik kan door, Niall. Maak je geen zorgen, het is klaar dat heb je me laten zien. Als jij bij mij in mijn hart blijft kan er niets fout gaan. Ik ga vechten om door te gaan. Daar heb ik geen therapie voor nodig, daar heb ik alleen jou en de wereld voor nodig. Ik wil niet vragen of je wil beloven dat je er altijd voor me zal zijn, want dat wil ik je niet opleggen. Het komt goed, het is over en het komt vast allemaal goed. " Ik knik. "Ik kan het je wel beloven, ik zal er altijd voor je zijn en ik zal altijd van je houden, het komt allemaal goed." Ze knikt. "Het komt allemaal goed"