I'm so sorry (Niall Horan)

Hoofdstuk 10

Robins POV:

Samen met Louis zat ik in de wacht kamer. Van mijn ouders mocht ik naar het ziekenhuis lopen dat echt super gek voelde. Weer echt lopen dat was voor mijn gevoel al weer zo lang geleden. De assistente van mijn huisarts had mij al gebeld om een afspraak te maken voor mijn laatste controle. Eindelijk mocht ik dan weer dansen. Mijn oude dans groep weer zien. Ik ging weer recht op zitten in de witte stoel van de wachtkamer. Deze stoelen zaten echt vreselijk. Ik zag dat Louis het zelfde dacht. Hij zat zich een beetje van links naar rechts te draaien. Hij probeerde alvast wat te slapen. Snap ik wel. We zitten hier nu al bijna 3 uur en erg vroeg zal het wel niet meer zijn. Ik kijk naar buiten en zie inderdaad dat het al aan het schemeren is. Mijn maag maakt een geluid. Ik had ook echt veel te weinig gegeten. Ik stond op en besloot naar een eetens tentje te lopen in het zieken huis voor alles dicht zou gaan.

"Lou, ik loop even naar een foodstore. Ga je mee?"

Hij knikte somber. Hij keek zo bezorgt uit zijn ogen. Ik had Louis nog nooit zo gezien. Hij maakte zich duidelijk zo druk om Liam. Samen liepen we naar een pasta restaurant. We ging in de rij bij de balie staan. Ik legde heel even mijn hand op de schouder van Lou en hij keek me aan.

"Eerlijk andwoord geven Louis, Gaat het wel?" Vroeg ik voorzichtig.

Hij schudden zijn hoofd. Hij bleef een tijdje stil en zei toen. "Ik voel mij zo schuldig"

Ik zag hem vechten tegen de tranen en hij keek mij recht in mijn ogen.

"Hoezo Lou, Je had dit niet kunnen voor komen. Liam heeft die waterkoker zelf gepakt en over hem heen laten vallen." Ik wachten op zijn antwoord hier op.

"Ik weet het maar toch voel ik me schuldig. Liam is zo'n goeie jongen. Hij is er voor iedereen. Hij verdient dit niet. Robin, ik had die water koker over me heen moeten krijgen."

"Nee Lou, dat had je niet. Jullie zijn alle vijf stuk voor stuk schatten. Jongens die mijn leven zoveel vrolijker maken. Niemand van jullie zou kokend water over zich heen moeten krijgen."

Hij keek mij aan en knikte. De vrouw aan de balie vroeg wat we wouden bestellen en met twee pasta's op een dienblad liepen we naar een tafeltje.

"Betekenen we echt zoveel voor je?" Vroeg Louis terwijl hij een hap van zijn pasta nam. "Hmmemm" zei ik

"Wil je dat ik eerlijk ben Louis?"vroeg ik aan hem. Hij knikte voor de zoveelste keer deze avond.

"Voor ik naar Londen ging trok ik het echt niet meer. Iedereen om mij heen was zo gelukkig maar ik ging alleen maar achter uit. Door dat ik niet meer dansten viel ik niet meer af en begon ik mezelf lelijk te vinden. Lelijk en dik. Elke keer tijdens gym had ik het gevoel dat iedereen me aan keek als vies vuil. Zo van die kan niks in die rolstoel. Ik werd minder sociaal waardoor ik vriendinnen kwijt raakte. Van de 6 die ik er had zijn er nu nog maar 2 over. Ik haatte mijzelf. Mijn ouders waren veel weg dus ik voelde me elke dag alleen. Een paar weken terug zat ik zo erg in de knoop met mijzelf dat ik een tijdje aan zelfmoord dacht. Gelukkig durfde ik dat nog niet. Sinds ik hier ben voel ik me veel minder alleen en heb het nare gevoel niet meer. Ik voel mij zo op mijn gemak bij jullie. En doordat ik mij mentaal zo sterk voel genees ook zoveel sneller." Ik glimlach en nam een hap van mijn pasta.

Louis was heel lang stil en legde daarna zijn hand even op mijn hand die op de tafel lag. "Ik ben zo blij dat je zelfmoord niet durfde. Daarvoor ben je te bijzonder. Voor ons en vooral voor Niall" hij trok zijn hand weer terug.

"Voor Niall?" Vroeg ik.

"Hij houd van Robin. Al vanaf het eerste moment dat hij je zag. " Zei Louis vastberaden.