I'm so sorry (Niall Horan)

Hoofdstuk 6

Robin's POV:

Langzaam liet Niall me los. "Kom" zei hij zacht en hij pakte mijn hand. Een warm gevoel schoot door heen. Hij liep naar zijn auto en toen hij de deur open deed bleef ik stok stijf stil staan. "Wat is er?"vroeg Niall bezorgt. Ik keek hem aan en hij deed de deur van de auto weer dicht. "Robin, gaat het wel?" Hij legde een arm op mijn schouder. Van die beweging raakte ik alleen nog maar meer in paniek. Hij haalde zijn hand weer van mijn schouder af. Ik ging tegen een boom aan zitten en trok mijn knieen op. Niall kwam naast me zitten en keek me aan. "Ik zit in een rolstoel door een ongeluk, een auto ongeluk." Zei ik zo rustig mogelijk. Hij keek gelijk schuldig. "Oh sorry Robin dat wist ik niet." Ik keek hem aan. "Je hoeft geen sorry te zeggen hoor" zeg ik zachtjes tegen hem. Hij staat op. Waarschijnlijk is hij net zo als alle andere jongends, gewoon in de auto stappen en mij laten barsten. Niall loopt naar zijn auto, maar hij stapt niet in maar draait hij auto op slot. Hij loopt weer naar me toen en helpt me op staan. "Wat gaan we doen?"vraag ik. "Ik ga je thuis brengen"zegt hij vast besloten en hij pakt mijn hand weer. We wouden net gaan lopen toen we mijn naam hoorde;

"Robin! Ik liet Nialls hand weer los en keek om. Saskia kwam aan hollen met mijn rolstoel. Dat was ik al gewoon weer bijna vergeten. Het ging eigelijk prima. Maar ik wist dat het niet goed voor me was.

"Dankjewel Saskia" Zei ik dankbaar. Ik ging zitten en dacht even na of ik haar over James zou vertellen. Ik keek naar Niall. Hij trok zijn schouders op. Ik keek weer naar Saskia. "Wanneer kan ik auditie doen?" vroeg ik om de stilte te verbreken. "Ik laat het je weten" zei ze en ze liep ze weer terug. Niall pakte de handvaten van mijn rolstoel. Hij reed langs het water richting het hotel.

"Niall"vroeg ik.

"Ja"'

"Hoe wist je dat ik op de open dag was en dat James mij in het conciërge hok had opgesloten?"

"Sommige dingen weet je gewoon"

Ik knikte, daar had hij gelijk. Het bleef even stil tussen ons, maar ongemakkelijk was het niet. Terwijl hij me voortduwde keek ik hem even aan. Zijn blauwe ogen trokken me aan. Misschien heb jij dat ook wel eens. Dat je super lang in iemand ogen moet kijken voor dat je iets van emotie vind. Hij keek naar mij en ik keek verlegen weg. We kwamen bij het hotel. Veel te snel voor mijn gevoel. Ik draaide naar hem toe en hij ging door zijn hurken. Hij keek me aan en het bleef weer even stil.

"Beloof je me te bellen als James je weer lastig valt?!" Vroeg hij bezorgt

Ik knikte en gaf hem een onhandige knuffel want dat ging erg moeilijk in dit ding. Hij gaf me een klein kusje op mijn wang en liep daarna weg. Hij draaide zich nog even om en zwaaide. Ik was verdooft. De zachten warme kus branden in mijn wang. Ik gleed erlangs met mijn hand. Niall is zo zo lief en aardig maar zo mysterieus. Ik reed het hotel binnen en liep tegen iemand op.

"Sorry" zei ik vlug. Ik keek op en zag mijn vader. Damm die was ik vergeten. Hij glimlachte naar me. "Niall?" Vroeg hij. Ik lachte en knikte.

******