Nesteren beni sevmiyor. Hiç sevmedi.
Bana bakan gözleri hep bir duvara bakar gibi ifadesizdi. Kulakları hiçbir zaman ona anlattıklarımı önemseyerek dinlemedi. Dudakları hiç bana güzel sözler söylemek için aralanmadı. Parmaklarım hiçbir zaman kısacı...
güzel yorumlarınız ve ilginiz için teşekkür ediyorum :)
multimedya eşliğinde okuyunuz.
iyi okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
bölüm 9:
bir görünmez yara bu kanıyor en derinden ince ince
-
Zile basıyorum. Kapının açılmasını beklerken başımdaki bereyi çıkartıp üstündeki karları silkeliyorum. Keyfim yerinde. Mutluyum. Güzel başlayan bir gün.
Kapı açılıyor. Nesteren'i görüyorum. Evimin kapısını açan kişinin o olması çok tuhaf geliyor. Tuhaf ama güzel bir his. Gülümsüyorum, "Günaydın." diyorum. Saat günaydın demek için epey geç ama onun yeni uyandığını biliyorum.
Saçında açık yeşil, çiçekli bir bandana var. Üstünde beyaz bir kazak ve koyu yeşil pantolon. Ayaklarında benim terliklerim. "Günaydın." diyor kapıyı iyice açıp geçmem için müsaade ederken. Benim aksime gayet sakin.
İçeri geçiyorum. Ardımdan kapıyı kapatıyorum. "Uyuyabildin mi? Nasıldı gece? Ağrın oldu mu?" diyorum botlarımın bağcıklarını çözerken. Birkaç saniye susuyor. Kafamı kaldırıp bakıyorum, böylece cevap veriyor, "Uyudum, gayet iyiydi. Ağrım olmadı."
"İyi, şükür." diyorum.
"Asım Emir." diyor birden Nesteren. Sesindeki tondan hoşuma gitmeyecek bir şey söyleyeceğini anlayabiliyorum. "Efendim?" diyorum bağcıklarla yalandan oyalanırken.
"İnternetten uber çağırmıştım, beş on dakikaya burada olur." Bütün neşem uçup gidiyor. Bozuntuya vermek istemiyorum aslında. Hemen karalar bağlamak da istemiyorum ama onu buraya zorla hapsetmişim gibi davranmak zorunda mı? İnsan yemiyordum işte, kötü kalpli bir canavar da değildim, sorun neydi?
"Otele dönüyorum. Sen beğenmesen de ben memnumum otelimden. Zaten memnun olmazsam başka bir otele geçerim." Diyor ve umursamazca omuz silkiyor.
"Geçersin tabi, doğru." Başının çaresine bakarsın. Taksini kendin çağırırsın. Her şeyini kendin halledersin. Kimseye ihtiyacın yok Nesteren. Hele bana, hiç yok.
"Planın ne bundan sonrası için? Neden geldin Fransa'ya?" Tüm bunları birlikte kahvaltı yaparken konuşuruz diye düşünmüştüm. Fakat her zaman olduğu gibi Nesteren hevesimi kursağıma dizmeyi başarıyor. Nesteren her zamanki Nesteren.
"Uzun hikaye. Boş ver. Ama beni dert etmene gerek yok, başımın çaresine bakacağım." Sağ elim yumruk oluyor. Kalbimde tanıdık bir his, bir kırgınlık beliriyor. Liseye döndüğümü hissediyorum. Nesteren'in şarkı yarışmasına gelmediği gün de kalbim böyle acımıştı. O gün de aptal umutlarım ve heyecanım başıma bela olmuştu. Eh be Asım Emir, insan bunca seneden hiç mi bir ders çıkarmaz?
