Chapter-30

10.1K 1K 70
                                    

Unicode

တိမ်ညိုလေး၏ သရုပ်မှန် ၁

မှောင်မိုက်နေသော အခန်းငယ်အတွင်းတွင်ဖြစ်သည်။ ဖုန်းစခရင်မှ ထွက်ပေါ်နေသည့် ခပ်စူးစူးအလင်းရောင်တို့မှတစ်ပါး အခြား အလင်းရောင်ဟူ၍ လုံးဝမရှိ။ လုံနေအောင်ပိတ်ထားသော ပြတင်းတံခါးအပြင်မှာလည်း ညဉ့်နက်နက်က မဟူရာရောင် ကတ္တီပါစောင်ကိုခြုံကာ အိပ်မောကျနေချိန်တစ်ခုပင်။

"ဟင်း...."

အတွေးများထဲ နစ်မြုပ်နေရာမှ ခွန်းနစ် သက်ပြင်းချလိုက်မိသည်။ရှူထုတ်လိုက်သည့် လေပူ‌နွေးနွေးတွေထဲ ဝေခွဲရခက်နေသည့် အတွေးပါသွားလျှင် ကောင်းမည်ဟု မျှော်လင့်ထားခဲ့ပေမဲ့ လက်တွေ့မှာတော့ ခဏတာ နေလို့ကောင်းသွားရုံမှလွဲ၍ အခြား ရလာဒ်ရမလာခဲ့ပါ။ တစ်နေ့လုံး ခေါင်းထဲမှာ ကြီးစိုးနေခဲ့သော ဆန္ဒက အချိန်ကြာလာတာနှင့်အမျှ ပိုတိုး၍ပင် နှိပ်စက်လာလေသလားမှတ်ရသည်။

စခရင်တွင် ပေါ်နေသည့် ဖုန်းခေါ်ဆိုမှုမှတ်တမ်းမှာတော့ နေချိုမောင်က ထိပ်ဆုံးမှာနေရာယူထားပြီး သူ့အောက်မှာ အလုပ်က ဖုန်းနံပါတ်တချို့က ရှိနေသည်။ တစ်နေ့တစ်နေ့ လူပေါင်းများစွာနှင့် ပြောဆိုနေရပေမဲ့  တကူးတက ဖြန့်ကျက်ဆက်သွယ်စရာ နေရာရယ်လို့ ခွန်းနစ်မှာ မယ်မယ်ရရမရှိပါ။ ဒီတော့ သူ့ဖုန်းမှတ်တမ်းထဲမှ နံပါတ်တော်တော်များများကို အလွတ်ရနေတတ်တာများသည်။

တုံးတိနေအောင် ညှပ်ကာ သန့်ရှင်းထားသည့် လက်မက အမှတ်မထင်ပဲ ဖုန်းနံပါတ်ရိုက်နှိပ်ရန် နေရာဆီရောက်သွားကာ နံပါတ်တချို့ကို ဆက်တိုက်ဆိုသလို နှိပ်မိသွားသည်။ တန်းစီပေါ်လာသည့် နံပါတ်တွေက မှတ်ရလွယ်တာမျိုး မဟုတ်ပေမဲ့ အသားကျနေသည့်နှယ်။ နံပါအားလုံး ပြည့်စုံသွားတော့ ရပ်တန့်သွားသည့် လက်တွေ။ အမည်မှတ်ထားခြင်း မရှိသည့်တိုင်း ရင်းနှီးနေသော ထိုနံပါတ်အား ခေါ်ဆိုရမည့်အစား ကြည့်ရုံသာကြည့်နေမိသည့် အခြေနေမျိုးက ခွန်းနစ်အတွက်စိမ်းတော့သည်မဟုတ်။ မကြာခဏဆိုသလို တမ်းတမ်းတတ ဆက်သွယ်ချင်လာတိုင်း ယခုလို ထိုင်ကြည့်နေတတ်စမြဲသာ။

friEND(COMPLETED)Where stories live. Discover now