Alabora +18 Texting

9

Dün gece yaşananların üstünden sadece bir kaç saat geçmişti fakat çevremde ki herkes hayatına kaldığı yerden devam ediyordu... Çıkan arbede anında olduğum yerde öylece kalmıştım hatırladığım tek şey Bora Bey'in kolumdan tutarak bana bir şeyler sormasıydı olayın şokundan bir cevap verememiş olsamda gözleri ile beni incelediğini anımsıyorum.

Şu an arabanın sağ koltuğunda oturmuş öylece yaşananları sorguluyordum kendime gelmem için bana sert bir kahve alan Bora Bey arabanın dışında telefon ile konuşuyordu. Bazı insanların içlerinde göründüklerinden daha farklı birisi yatar ve Bora Bey'de bu insanlardan birisiydi... Belki de Ankara'ya geri dönmem gerekiyordu benim İstanbul maceram buraya kadardı.

Arabaya binen Bora Bey uzunca bir süre sessizliğini korudu tahminimce oda olayım şokundaydı pek şok içinde gözükmüyor olsada benzer bir durum içindeydi "İyi misiniz?" konuşmak istemiyordum şu an kimseyi görmek istemiyordum sadece bir kişiye ihtiyacım vardı ve o kişide abimdi güvenebileceğim tek kişiydi... Sessizliğimden nasıl bir cevaba vardığını bilmesemde Bora Bey arabayı çalıştırmıştı "Hastaneye gidelim sana bir sakinleştirici versinler" başımı olumsuz anlamda salladım "İyi gelicektir" başımı bir kez daha olumsuzca salladım "Evime gitmek istiyorum" sakince bakışlarını üzerimde gezdirdi "Sizi yalnız bırakamam" cevap vermek isteyen bir iç sesim olsada bedenim şu an için sessizliği tercih ediyordu... Ortam çok uzunca bir süre sessiz kalmıştı araba durduğunda bir hastanenin otoparkındaydık "İstemiyorum" nazikçe gülümsedi "Korhan'a bakmam lazım" olduğum yere sinmiştim arabadan ayrıldığında gözlerimi usulca kapatarak kendimi uykunun kollarına bıraktım...

***

Gözlerimi açtığımda bir yatakta uzanıyordum ortam beyaz tonlarındaydı çok sürmeyen bir inceleme sonunda hastanede olduğunu anlamıştım tekli koltukta öylece oturmuş Bora Bey'de henüz uyuyordu... Tahminlerim doğrultusunda beni buraya taşıyan kendisiydi yan komodinde duran çantamı alarak içinden telefonumu çıkardım. Gitmek istiyordum kimseye tek bir kelime etmeden öylece gitmek istiyordum... Zamanında yapmıştım bir kez daha yapabilirdim... Başarabilirdim.

Yataktan kalktığımda Bora Bey hala uyuyordu ve şu an istediğimde buydu her şey daha da karışmadan gitmeye ihtiyacım vardı. Evime gitmek için uzun bir serüven yaşamıştım yolda giderkende kendim için bir otobüs bileti bulmuştum bugün içinde gidiyordum... İstanbul masalı benim için bitmişti... Saçma sapan olaylardan uzaklaşmam gerekiyordu en azından kısa bir süre için bu böyleydi. Hattımı kapatmıştım yeni bir hat alarak yola çıkacaktım... Dolabımda duran eşyalardan en çok giydiklerimi bir valize topladım Ne kadar süre yoktum? bu soru kesin olmadığından yeteri kadar olmalıydı her şey küçük bir sırt çantası daha hazırlayarak kendimi yatağımda bulmuştum Bilinmeyen benim için bitmişmiydi? Özlemiyecek miydim? kafamı meşgul eden o kadar olay vardı ki Bilinmeyen bir heves miydi? bunu anlamak biraz zamanımı alacak gibiydi...

Bora Bey akşam üzeri evime gelmişti fakat kapıyı açmamıştım ve açmayacaktım da kendime gelmek için kısa bir uyku çekmiştim ama kendime gelip gelemediğim konusunda hiç bir fikrim yoktu... Akşam üzeri kalkıcak olan otobüse yetişmek için erkenden yola çıkmıştım... Yol boyu sadece küçüklüğümü düşündüm annemi, abimi ve oyunlar oynadığım o sokağı şimdi hiçbiri yerinde yoktu... Abim ölmüştü, annem huzurevindeydi, o sokak artık bir harabeden ibaretti... Gözlerim doldu uzun süre sonra ilk defa ağlıyordum. Canım acıyor abi... Çok canım acıyor... Yoruldum... Annemin savaşçı kızına ne oldu abi? Gözlerimi ebediyete yummasamda karanlığa teslim olmuştum...