"Yazık oldu...Gencecik adamdı... Kadından ne istedin sıksaydın kendine...yavrucak bir başına kaldı..." Kalabalıktan yükselen seslerden bazılarıydı bunlar. Buçe artık hem annesiz hem babasız yetim bir kızdı. Artık o yetimdi. Bu sözler aklında çalkalanıp duruyordu. Ne saçmalıyorsunuz diye bağırmak istedi buçe. Çünkü onların öldüğüne inanmıyordu. Onu asla bırakmazdı ailesi. Kalabalığın sesini bir ses bıçak gibi kesti. Bir siren sesi. Acı acı öten bir siren sesi. Bir polis aracı ardından gelen bir ambülans... içeri daldılar... birkaç dakika sonunda iki adet siyah torbayla aşağıya indi adamlar. "Annem ve babam" dedi buçe evet inamıştı onların öldüğüne artık yoklardı...
(...)
İmam devam etti namaza "Allahu Ekber" ön safada tabutlar ve tanımadığı bir sürü adam... kadınlar ağlıyordu... yengesi... halası... teyzesi... yengesi, Buçe'nin yanaklarını öptü. "Bahtsız kuzum..." dedi. Sonra amcası ve Zeynep geldi amcası Buçenin elinden tuttu, sanki anne babasının gömülmesini izlemesin diye acele ediyordu, "Buçe amcam hadi gidiyoruz" dedi. Birlikte oldukça lüks bir arabaya yöneldiler. İçindeki adama kafa salladı. "Siz burda Rahmet amcanızla oturun bizde birazdan geliriz." Şoför camdan bakıp. "Peki Akif bey ben kızlara radyo açarım dinleriz beraber." Akif arkasını dönüp ilerledi çektiği vicdan azabı içini yiyip bitiriyordu. Belki de o parayı kardeşine verseydi canına kıymazdı. Bu minicik çocuk yetim kalmazdı. Deyip duruyordu kafayı yemek üzereydi. İlerden kendine doğru yaklaşan karısını fark bile etmedi. Karısı sinirli sinirli karşısına dikildi."Akif (!)...Akif (!)... kendine gel yüzüme bak!, Sırf sen vicdan azabı çekiyorsun diye kimsenin çocuğuna bakamam bunu aklına sok!" Kadın sinirli sinirli adama parmak sallamaya devam etti. Akif onun dediklerini duymuyordu bile. "İster iste,ister isteme Nihal. Buçe Hakan'dan bana kalan tek şey ona gözüm gibi bakıcam." Dedi. Ve kalabalığa doğru yürüdü arkada sinir krizi geçirmek üzere olan karısını görmezden gelerek...
(...)
Araba durmuştu. Amcası Buçe'ye bakıp gülümsedi "Yeni evine hoş geldin Buçe..." Ev oldukça şık bir evdi güzel dizayn edilmiş her şeyiyle konforlu... Amcası buçe'ye sarıldı. "Bundan sonra Ben Babanım. Nihal Annen. Zeynep Ablan. Tamam mı güzel kızım. Sen bana Hakanımın tek yadigarısın." Artık Buçe için yepyeni bir hayat başlıyordu... Kendisini öz evladından ayırmayan amcası kendisinden iğrenen yengesi ve hayatta herşeyi kendisinden çalmak isteyen kuzeni...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ZOR (Texting)
Mystery / Thriller- Bu zırvalıklar; dilimden kalbimden dökülen herşey. Sen her ne kadar beni sevmesende... - Anlamıyorum Buçe neden sevdin beni !? ben sadece... ben onu kalbimden söküp atamamamışken seni alamam. Çok zor buçe çok. (!) - Zor... Zor...Zor... (iç çeker)...
