Tom Marvolo Riddle X 𝑨𝒊𝒐𝒍𝒐𝒔

Hortkuluk ve Hisler

Tom: Herneyse bu aramızda bir sır ve bu sırrı mezara kadar taşıyıp kimseye söylememek zorundasın. Anlaştık mı?
Aiolos: Anlaştık.

Yanımıza Marcus'un gelmesi ile ona baktık.

Marcus: Marvolo? Any ile iyi anlaşmanıza sevindim.
Aiolos: Normal değil mi? Yani kötü mü anlaşmamız gerekiyordu?
Marcus: Onu kastetmedim sadece Marvolo yeni kişilere çabuk alışmaz, o yüzden biraz şaşırdım.
Aiolos: Anladım...

Marcus'un söyledikleri biraz kafamı karıştırmıştı. Marvolo'nun bu davranışları bana özel olamazdı, değil mi? Çok kasmasam daha iyi. Hem Marvolo hep gizemle dolu biri.
Ayrıca 1 haftalık tatile gireceğimiz açıklanmıştı hemde tatil dönüşü asıl tatil olan 2 haftalık tatile 5 gün kalıyordu. Neden birden tatil açıklaması yaptıklarını anlamasamda sorgulamadım.
Yanımıza Pansy ve Draco'da gelmişti.

Pansy: Konuya birden giricem. Artık sizin bu iğrenç grubunuza ihtiyacım yok. Yani bana bir daha yaklaşmayın.
Draco: Pardon ? Birincisi, iğrenç olan sensin, ikincisi Adrian aklını mı çaldı bilmiyorum ama sakın bir daha bize hakaret etme yoksa acımam.

Pansy birden gitmişti. Beni bu gruba o aldı ve simdi o çekip gidiyor. Marcus'a baktığımda siklemiyor gibiydi, Marvolo ise sinirden kendini kasmıştı.

Aiolos: Biranda noldu bilmiyorum ama ders var gitmemiz gerek.

                                                        [...]

Akşam yemeğinde Marvolo'yu görmemiştim. Zaten çok yiyemediğim için yemekten kalkıp yatakhaneme doğru gittim.

[Ufak bi bilgi yatakhaneler kızlar ve erkekler olarak ayrılmıyor karma yani.]

Koridorda ilerlerken Marvolo'yu gördüm. Bi'yere gizlenmiş hortkuluk yapıyordu. Şaşırdım, bunu hiç beklemiyordum.
Beni gören Marvolo hızlıca etrafına bakıp beni yanına çekti.

Tom: Burda ne işin var?
Aiolos: Asıl senin burda ne işin var?
Tom: Hortkuluk yapıyorum, ruhumu-
Aiolos: Ruhunu parçalayıp nesnelere yerleştiriyorsun, biliyorum.
Ama neden?
Tom: Bunu açıklayacağım ama şimdi değil, zamanı gelince.

Yaptığı hortkuluk bir madalyondu.

Tom: Bunu sana verebilir miyim?
Aiolos: Yani... Olur... Sanırım olur.

Marvolo, Madalyonu boynuma taktı...

Tom: Bunu hiç çıkarma, sana güveniyorum.

Marvolo gitmişti. Odama geldiğimde düşünmeye başladım.
İnsan cidden yeni tanıştığı birine ruhunu emanet edecek kadar güvenir mi? Yada Marvolo neden bana bu kadar güvendi.

                                             Tom'dan

Cidden kendimi tanıyamıyorum. Ona güvendim, ona inandım ve gariptir ki ona karşı anlamlandıramadığım bir his besliyorum. Daha önce yaşamadığım bir his.

324 kelime

Kısa olduğunun farkındayım ve özür dilerim. Çok okuyucum yok ama vote verirseniz sevinirim ve yeni bir hikayeye başlayacağım şuana kadar bir destek almasamda lütfen desteklerinizi esirgemeyin ve kırıcı olmamak şartı ile eleştiri yapmanızı rica ediyorum