Hep Yan Yana|Texting

2

Saat gece 11e gelirken tekrar ayağa kalkmıştı Erdem. Birkaç dakika hareketsizce kaldı ayakta. Sonra bir anda koşarcasına yürümeye başladı. Bense onu takip etmeye devam ettim. Yol üzerinde bir avmye uğramıştı. Onu dışarıda beklediğim için neden girdiğini anlayamamıştım.

Yaklaşık on beş dakika sonra deniz kenarındaydık. Suyun kumlara erişeceği kadar yakın olan kısma oturdu. Kendinin duyabileceği bir seste bir şeyler söylüyordu kendi kendine. Ne kadar anlamaya çalışsam da anlayamamıştım konuştuklarını. Yaklaşamıyordum da çünkü yaklaşırsam görürdü beni. Aradan biraz zaman geçmişti ki bağırmaya başladı,

"Allah hepinizin belasını versin lan! Allah hepinizin belasını versin! Ne istediniz lan benden?! Ne istediniz?.."

Sonlara doğru sesinin titremesi ve gittikçe kısılmasıyla susmuştu. Ağlıyordu. O ağladıkça benim de içimde bir şeyler kırılıyordu sanki.

Oturduğu yere geri döndüğünde etrafı izlemişti birkaç dakika. Sonra tekrar bağırmaya başlamıştı.

"Özür dilerim! Özür dilerim! Çok özür dilerim!"

Ağlıyordu. Bağırarak, hıçkırarak sanki içindeki her şeyden kurtulmak istercesine ağlıyordu. Daha fazla ayakta duramadım o an. Yere bıraktım kendimi. Ne yapacaktım? Yanına gitmek istiyordum. Şuan her şeyden çok yanına gitmek istiyordum. Ama sonrası? İstemezdi ki beni. Belki de her şey daha kötü olurdu.

Bakışlarım tekrar ona döndüğünde gördüğüm şeyle nefesim durmuştu sanki. Ne yapacaktım?! Ne yapacaksam şuan, düşünmeden yapmalıydım!

Ona doğru koşmaya başladım. Her şeyi bir kenara bırakıp o güne kadar hiç koşmadığım kadar hızlı koştum.

Elindeki bıçağı tam bileğine götürüyordu ki yanına ulaşmıştım.

"Ne yapıyorsun sen?!"

Kafasını bir anda bana çevirdiğinde kızarık bir yüz ve o güne kadar görmediğim kadar yorgun bakışlarla karşılaşmıştım.

"Pardon?"

Elini tuttuğu bıçakla birlikte bileğinden uzaklaştırıp yana doğru indirdiğinde derin bir nefes almıştım.

Ee şimdi ne olacaktı? Ne olursa olsundu! Ne olursa olsun onu kaybetmekten çok daha iyi olacaktı.