Together (Rin & Gumi FanFic)

Bölüm 7; Duygular

✘✘Bölüm 7; Duygular✘✘

~Merhaba canım okuyucularım! Kitabıma olan ilginiz beni çok mutlu etti. Gerçekten beğenen ve yorum yapan herkese kocaman öpücükler! ( ^)ε(^ )

~Bölüm gecikmesinden dolayı hepinizden özür diliyorum. Hava değişiminden dolayı sağlık problemleri yaşamıştım. Ancak şimdi gayet iyiyim ve bomba gibi olduğunu umduğum bir bölümle karşınızdayım. (　＾∇＾)

~ Medyada bölümü yazarken bol bol dinlediğim şarkı var. Bir de hikayenin kapağını değiştirdim, bakarsanız sevinirim. İyi okumalar! (*＾▽＾)／

~Lütfen bölümün sonunda sövmeyin. (∩_∩)

~Gumi'nin Ağzından

Fren sesi ile eve vardığımızı anladım. Dört saat süren yolculukta hiçbirimiz ağzımızı açmamıştık. Bir de Gumiya aptal gibi gelmeyeceğini söyledikten biraz sonra vazgeçip bizi aramış ve beni yalnız bırakmak istemediğini söylemişti. Beyimizin ani karar değişikliyle dönüp onu yoldan almıştık. Neyse ki eve geri dönmemiştik. Rin'i bir kez daha görmeye dayanabileceğimi sanmıyordum. Arabadan inerken Gumiya'ya baktım çaktırmamaya özen göstererek. Suratı asıktı. Mutlu olması gerekmez miydi? Biricik(!) kardeşi tedavi olacaktı! Hah! Kıçımın tedavisi!

Öfkeden dolan gözlerimle kapıyı hızlıca çarptım. Annem ve Gumiya'nın bakışları bana çevrilirken babam tepki vermemişti. Hızla açılan evin kapıdından içeri girip odama çıkarken Gumiya'nın seslenişi beni durdurdu.

"Ne var Gumo?!" Sesimin sinirli çıkmasına engel olamamıştım.

"Sakin ol!" Bir de sakin ol mu diyordu...?

"Bana sinirli olduğunu biliyorum ama sonucundan sen de memnun olacaksın!" Sinirle dişlerimi sıktım.

"Hala neyin sonucundan bahsediyorsun...?" Çatallayan sesim Gumiya'yı üzmüş olmalıydı. Suratı asılmıştı.Yanıma geldi ve elimi tuttu.

"Ö-özür dilerim." Gözünden dökülen bir damla yaş ile benim de gözlerimin çeşmelerini açması gecikmedi. O kötü biri değildi. Kardeşimdi.

"Gumo..." Boynuna doladığım kollarımı o da kollarını belime dolayarak karşıladı.

"Bu çok saçma..." Dedim boğuk sesimle. Kafamı Gumo'nun omzuna gömdüğüm için kısık çıkmıştı sesim.

"B-biliyorum. Üzgünüm, bunu yapmamalıydım." Dedi ve benden ayrıldı.

"Bir çaresine bakacağım kardeşim. Bunun bir şaka olduğunu ve sadece onları özlediğimizi söyleyelim. İnan bana ben de geri dönmek istiyorum." Dediği şeyin mümkünatını düşündüm. Olabilir miydi? İnanırlar mıydı? Belki de ufak bir cezayla yırtabilirdik ha? Kolay olmayacak gibiydi.

Bunları düşünürken bir yandan da ne kadar aptal olduğumu düşünüyordum. Rin benim kardeşim sayılırdı. Bir iki ufak duygudan dolayı aşık oldum zannetmiştim. Şimdi de buraya gelerek hem kendimi hem de geride bıraktığım arkadaşlarımı üzmüştüm. En önemlisi de Gakupo ve Luka'yı üzmüştüm!

Gumo haklıydı. Bunlara acil bir çözüm bulmalıydım. Duyguların ve hormonların canı cehenneme!

"Gumo, düşündüm de belki de cidden saçmalamışımdır?" dedim gülerek ve Gumiya'nın kollarında aşağı indirildim.

2 Hafta Sonra~

"Hey millet! Neden kimse bizi karşılamaya gelmedi?! Haber de vermiştik oysaki!" Eve doğru bağırırken Gumiya'ya dönüp sırıttım. Haber vermemiştik. Herkes bahçede toplanırken bizsiz parti yaptıklarını anladık.