Doktor abiler

Bölüm 4

"Abi psikiyatristle konuştum. Kendine zarar vere bilecek durumdaysa klinikte tedavi görmesi gerek.dedi. 2 ay önceki olayı anlattım. defnenin isteğiyle ya da zorla. Durum acil ve biz yeterince geç kaldık" dedi Berk abim endişe dolu sesle. Ben koltukta uyuyordum yani onlar öyle sanıyordu.

2 ay önce

Herkes işteydi.Babam sabah beni okula bırakmıştı.Bahçede oturmuş herkes gruplar halinde toplanmıştı. Asafın kardeşini benim de can dostum Barışı bekliyordum.Okulda Irmak, Tolga ve Sudeyle arkadaşlık kurmuştum. 4 kişiden oluşan arkadaş grubunda dolu dolu lise hayatım oluyordu. Çok eğlenceli günler geçiriyorduk. Her boku birlikte yiyorduk kısaca. Tek sorun ben onlardan bir şey saklıyordum. Bu sırrı Barış bile bilmiyordu. Asafı seviyordum ilk başlarda platonik olsada arkadaşlık kurarak ilişkimiz sevgililiye terfi etmişti.Ama kimse bilmiyordu ilk başlarda Barışın vereceği tepkiden korktuğum için söylemedim. Asafta benim için gizledi.Bunu isteme sebebim hep abisini bana kötülemesiydi.Çapkınlıklarını anlatıyordu konu açıldıkça. Ama öyle bir bağ oluşmuştuki Asafla 1 yıldır aramızda sevgiliden önce arkadaştık biz. her saniyesini bana anlatan bir-birimize bağımlıydık. Buna Asafı uzaktan tanıyan kimse inanmayacaktı. Benim salak olduğumu düşüneceklerdi ve bir sürü tartışma yaşayacaktık.

"Günaydın Defne. Nasılsın?"dedi Barış. Düşüncelerime fazla dalmış olucamki afallama yaşadım kısa süre. "İyiyim de senin neyin var?" Bu tarz konuşmazdı benimle normalde. Yanıma oturarak "bir şey yook abimle atıştık biraz" dedi.Bakışlarım bahçeye çevirdiğimde Asafın basketbol sahasında arkadaşlarıyla konuştuğunu gördüm. Dudağı kanamıştı. Kaşlarım çatılınca oda bana bakarak göz kırptı."Defne benden bir şey saklamıyorsun değil mi" diye sordu şüpheyle. Benim nereye baktığımı göremediği için rahatlarken.Sorduğu soru nefesimi kesmişti."Aslında..."diye devam edecekken kafama gelen topla boğazımdan çığlık koptu.Beynim artık yok. Uff çok acıyor amk. bu toplar neden balon değil. Barış endişeyle bana bakarken arkama fokuslandı. Okuldaki çocuklarda çember kurmaya başlamışken Asafın sesini duyuyordum. Barış ellerini yumruk yaparken sinirini bastırarak."Revire gidelim buz koyarlar şişmesin. Kötü olursan abini çağırırız"dedi. Onunda yardımıyla revire gelmiştik. Hemşire buz torbası verirken Barış benden önce davranarak kendi almış ve başıma koymuştu.Kapının açılmasıyla içeriye Asaf ve Erkan gelmişti. Kavga etmişlerdi. Çünkü Erkan yanlışlıkla topu bana atmıştı. Kafama yani. Asafın bu yaptığı çok dikkat çekiyordu. Hemşire bu halimize sitem ederken Asaf yanıma oturarak Barıştan buzu aldı "Tolgalar gelmiş durumu anlattım burası yeterince kalabalık onların yanına git.Meraklanmasınlar boş yere"dedi. Bir yandan benim başıma baskı uygularken.Sessizliğimi bozarak "Tamam yeter. Bir şeyim yok Teşekkür ederim Seda abla" dedim hemşireye. Barışla ayaklanıp gidecekken "Özür dilerim Defne yanlışlıkla oldu" dedi Erkan. kafamı önemi yok dercesine sallayıp odadan çıktım. zaten ikiside harap durumdaydı Asafımın kaşı gözü morarmıştı.Dudağındaki yarada açılmıştı. Erkanın da ondan farkı yoktu.

Irmaklar bizi görür görmez yanımıza gelerek bir ton soru sormuşlardı.

Herkes buradayken nereden aldığım cesaretle söyledim bilmiyorum ama şimşek gibi ortaya düşen sesime bende yabancıydım.

"Ben  ve Asaf birlikteyiz" dedim.

Herkes donup kalmışken. Barış banktan çantasını sinirle alıp Okuldan çıktı.Ben sessizce oturarak gelecek olan tepkilere kendimi hazırlıyordum.

"Umarım üzülmezsin Defne."dedi ve oda Barışın yanına gitti büyük ihtimalle.

Irmak ve Sudeye baktığımda "Bugün okul yok kızlar. hadi rahat konuşa bileceğimiz bi yere gidelim"dediler. Revirden çıkan Asaf kızların ters bakışlarına maruz kalırken ben elimdeki telefonla ona mesaj çektim.

"Söyledim Asaf. Benim yüzümden Barışla gerilme lütfen kabul ettirmeye çalışıcam bugün onlara.Sende artık kavga etme" 

"Defne Güzelim kimseye açıklama yapmak zorunda değilsin. Seni üzmelerine izin verme. Ayrıca Barış haddini aşarsa karşılığınıda alır."

Bir şey yazamadan telefonum kapandı. Şarjım bitmişti.

                                                                                                 ♡

"Salak mısın kızım sen okuldaki Asafzedeleri nasıl unutursun." dedi Sude. Gözlerimi devirerek her ağızdan çıkan sese kucak açıyordum. 

Irmak lavabodan yanımıza gelerek."Barışla Tolga geliyor. Sakin sakin konuşucağız."dedi ve devam etti "Günün sonunda senin hayatın kim ne derse desin  üzülmeni istemediğimizi biliyorsun." dedi. 

15 dakika sude ve ırmağın Asafı kötülemesini dinlemiştim. Barışların gelmesiyle ortama sessizlik hakim olurken. "Bizi Defneyle yalnız bırakın" dedi  Barış tok sesiyle. Herkes masadan ayrılınca.

"Ben annemden sonra sana bu kadar değer verdim. Biz 3 erkek kardeşiz. Ve sen bana kız kardeşsin Defne.Ben kabullenemiyorum çünkü Asafı biliyorum kardeşim lan her halde senden daha iyi tanıyacağım. Gönül eğlendiriyor diyorum çünkü.." dedi ve sustu.

Gözlerim dolarken "Ben özür dilerim ama yapamayacağım çok emek verdim.Ona sırılsıklam aşıkken yanımda değildiniz hep gülüp eğlendik. Ama ben onu karşılıksız severken çektiğim acıyı görmediniz.Şimdi sizi dinleyemem" dedim ve masadan kalktım. Arkamdan Barışın bağırtılarını duymadım. Taksi çağırıp eve gittim.

2 saat sonra

telefonuma gelen bildirim hıçkırıklarıma karışırken Barıştan bir mesaj vardı.

"Özür dilerim üzülmeni hiç bir zaman istemedim" yazılmıştı ve sesli bir mesaj daha vardı.

"Arzu teyze  konuşuyorum defneyle evet ilgileniyorum çok iyi.Hayır kimse üzmüyor. ne zaman geliceksin. Defnenin artık bir anneye ihtiyacı var sevgiliye değil.Kandırılıyor göz göre göre" dedi ses Asafın sesi.

Her yer uğuldamaya başlamıştı.Yerdeki aynanın parçalarıyla ayaklarım buluşunca elime ne zaman aldığımı bilmediyim cam parçasını bilerlerime dayamıştım. Nedenini bilmiyordum.Şu an ne yapıyorum en ufak bir fikrim yoktu. Abimlerin odama dalmasıyla beni o halde görmeleri büyük bir enkaz yaratmıştı gözlerinde. Sesler çoğalırken attığım çığlık tüm istanbulda yankılandı.Kulağıma babamın fısıltısı doldu."Bebeğim sakin olucaksın şimdi. güvendesin kötü her şeyi baban yok eder unuttun mu." elini camı tutan elime yönlendirip."Benim elimi tutarsan hep her şeyden korurum seni dimi prensesim." dedi çenesi kafama yaslıyken koluyla beni sabit tutuyordu.elimdeki cam yerle buluşunca ayaklarım boşluğa düşmüş ve gözlerim kararmıştı.

Şimdiki zaman

Babam odaya gelerek "Bu asla olmayacak evde tedavi görür gerekirse ama kimse benim yanımdan ayıramaz onu.Ben konuşucam Defneyle ikna edicem sadece biraz zaman lazım. Panikle bir şey yaptıkça uzaklaşıcak bizden anlayın artık" dedi ve beni kucağına alarak odama getirdi.