Sabah erken kalkamyı basbayağı tatilde unutmuştum bazen sabahları erkenden kalkıp yürüyuşe gitsemde bu beni alıştıramamıştı. Her şekilde geç kalkıyordum. Ama bu sabah mısır yüzünden bütün otoritem bozuldu. Sabah erken kalkmak zorundaydım. Cunku eğer geldiginde uyanık olmazsam bunun cezasını kafama su dökerek ödüyordum. Su dökülmesine karşı büyük bir korkum vardı. Bu yüzden banyo yapmıyor değildim tabiki sadece ani hareketler beni büyük anlamda korkutuyordu. Ve birde saçlarım vardı. Saçlarım kıvırcık olduğu icin su ile temas ettiği an kabariyordu. İşte bu his sadece kıvırcık saçlıların anlıyabileceği bir şeydi.
Dırtttttt dırttttttt dırttttttt. Kapı calıyordu ve ben bu yaz gerçekten üşengeç biri olmuştum. Bu yüzden hiç kapıya bakasım yoktu. Ama gelen mısır olsuğu icin koşarak indim.
"Geldimmm ! "
Kapıya açar açmaz sarılmamız bir oldu. Gerçekten iyi anlaşıyorduk. Diğer arkadaşlıklar gibi değildik. Birbiriyle bu kadar iyi anlaşan hiçbir arkadaş olduğuunu düşunmezdik. Kardeşimsi tavırları beni benden alan bir arkadaşım vardı.
"Kübrağğğ nerelerdeydin ya çok özledik seniğğğ" dediginde imalı bir şekilde
" özledik ?? " dedim. Ve o sırada arkasında duran batu'yu gördüm.
"Ya of ya nie söylemiyorsunuz pijamayla karşılamazdım, neyse geçin içeri hazırlanıp geliyorum" diyip hemen hazirlandım. Ay canlarım ya beni 2 saatte beklerlermiş.
"Nerde kaldın ya tam 57 dakika 3 saniye geçti." Dediğinde batu ona ters bir bakış atarak
"Hadi çıkalım " dedim. Hemen otobüse binip avm'ye gittik. Bir sürü kıyafet almıştım. Hepside çok güzelimsiydi. Yarın yeni okulumuzda yeni günümüz olacaktı. En nefret ettiğim şey bu gündü....
Okulun ilk günü her senekinden farklı geçiyordu. Bir sürü arkadaş edinmiştim. Bu beni gerçek anlamda şaşırtıyordu. Genelde arkadaş çevrem kısıtlı olurdu. Ama bu sene öyle olmayacağı çok belliydi. Ama nedense herkes benle çekinerek konuşuyordu. Genelde ben çekinirdim insanlardan ama cesurdum bi yandanda. Birazda salaklıktan sanırım benimkisi. Çünku nasıl bir kız olduğumu kendim dahi bilmezken akıllı bir insan olmam beklenemezdi. Tamam baya saçmaladım. Çünkü ben buyum.
Sınıfta mısırla duvar kenarından önden 4. Sıraya oturmuştuk. Ders zili çaldığında sınıf öğretmenimiz olduğunu tahmin ettiğim kişi ve önden bir dakika önce o girmişti. Her zaman şansa inanan biri olmuştum. Ama bu fazlasıyla ürperticiydi. Başımı sıranın üstüne gömdüm ve her şeyden uzaklaşmaya çalıştım...
Uyumuştum. Uyandığımda sınıfta bir kaç kişi ve önümde oturan karahan vardı - tatildeki çocuk-. Etrafıma tam bakmadan "mısırrr" diye seslendim. Ama ses gelmedi.
"Arkadaşın yok" dedi karahan. Bu ilk konuşmamız oldugu icin fazlasıyla heyacanlıydım.
"Nerede olduğunu biliyor musun ?"
"Bilmem mi gerekiyordu "dedi ürkek bir sesle. Korkmuştum. Kendimi iyi hissetmiyordum. Hissedemiyordum. Beni üzmemeye çalışıyordu.korkarak nie konuşuyordu ki.
"Sağol" dedim atarlı bir şekilde ama bunu haketmişti. Sınıftan çıkıp mısır'ı aradım. Nerde olduğunu biliyordum. Genelde yemek yedigi icin kantinde olacağını düşünmek zor olmadı.
Mısır'ı buldugumda birsürü bisküvi ve cikolata dolu elleriyle bana doğru yaklaşiyordu. Ben bu hareketlerinden genelde hoşlanmazdım. Çunkü kendisi ne kadar yesede kilo almiyordu fakat ben öyle değildim. Babamın ölümünden sonra tam 25kg vermiştim. Bu yaşadığımız olaylardan kalan tek güzel şeydi...
--------
Medya--> kübra
