"Han Jisung, Lee Minho, gece gökyüzünde onlarla birlikte sabahlayan parlak cisimler ve durduramadıkları, her geçen gün daha da büyüyen birbirlerine karşı dolup taşan o aptal arzunun sürüklediği aşk..."
Oh, he knows what I think about
And what I thin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Lastyear I fellflat on my face Andlastmonth I knewsomethin' shouldchange Lastweek I startedoveragain Ask meandI'lltell you howI'vebeen Mhm, don'tgetmestarted"
---
Dirseklerime yüklendim ve biraz doğrulup yanımda yüz üstü uyuyan yunan tanrısını izleyerek son zamanlarda olan şeyleri düşünmeye başladım. Yatağın yanında, komodinin üzerindeki telefonlardan saate baktığımda şaşırtıcı bir şekilde normal insanların uyandığı zamanlarda uyandığımı fark etmiştim. Bir süredir uyku düzenim normale dönmüştü sanki, bazen aksasa da artık kabus görmüyordum. Belki kabus olarak görebileceğim en sikimsonik şeyleri gerçekten yaşadığım için bilinçaltım afallamıştır, olabilir. Minho'nun da benimle aynı zamanlarda uykuyla sorunları olduğu açıktı ama benimkinin sebebi tahmin edilebilirdi -yürüyen sorundum- neden uzun zaman gözüne uyku girmeyecek kadar kötü olmasını onunla konuşmak istiyordum. Onun hayatı da kolay değildi ama yine de bana anlatırken yaşadıklarını aşmışa ve kabullenmişe benziyordu. Benimle böyle konuları konuşurken çok sakin, çok dingindi. Nasıl ona her şeyi söyleyebiliyorsam ben de benimle paylaşmasını istiyordum böylece onu daha iyi anlayabilirdim, kafasında hala atlatamadığı bir şey varsa ona destek olabilirdim. Ayrıca bunları düşünmek çok ironikti, içimde yaşadığım duygular yanardağının asi ve ani patlamalarının dinip çiçek bahçesine dönüşmesi gibiydi.
Düzenli nefesleriyle biraz yüzü şişmiş şekilde uyuyordu, dün gece yorulmuştuk o yüzden uyandırmak istemiyordum ama o kadar güzeldi ki parmaklarımın uzun, gür kirpiklerine dokunmasına engel olamamıştım. Çok güzellerdi, parmağımın ucuyla hafifçe okşuyordum kirpiklerini. Eski edebiyatta bahsedilen, adamı beyninden- hatta kalbinden vurulmuşa döndüren ok gibi kirpikler bunlardı işte. Üstümüzde bir şey yoktu hala, bir çarşafın altına, tek kişilik yatağa iki kişi sıkışıyorduk ama durumumdan şikayetçi değildim. Gözlerim boynunda ve omuzlarında bıraktığım izlere kaydı, taşıyordu, tenindeki küçük morluklar ya da ısırık izleri güzel mücevherler gibi duruyordu. Örtündüğümüz örtü beline kadar indiği için sırtındaki çizikleri rahatça görüyordum.
Hayatımda geçirdiğim en unutulmaz gecelerimden biriydi, diğerlerinin rekoru da Minho'ya aitti zaten. Şimdi hatırlamaktan olabildiğince kaçınıyordum çünkü bir kere tadını almışken olası bir sabah ereksiyonunu götüm uyuşukken sadece el ya da ağız işiyle falan söndürebileceğimden yana değildim artık. Dikkatimi başka bir şeye yönlendirmek adına, az önce kirpiklerini okşayan parmak uçlarımla tırnak izlerime bastırmadan hafifçe sırtına hayali bir şeyler yazmaya başladım. "Aptal." "Bok." ya da "Seni seviyorum." gibi bir şeyler yazıyordum sadece.
