Get Caught By A Dream

When your heart is broken

9 September 2014

"Jewel kom je bed uit, nu!!" Ik hoor mijn vader schreeuwen. Beetje bij beetje probeer ik mijn ogen te openen, het valt niet mee door het geval van gisteren achter de school. Eenmaal uit mijn bed gekomen strompel ik naar de spiegel in mijn kamer. Ik geef even een kijk naar mijn bed waar een vlek bloed ligt. Ik trek mijn shirt omhoog en kijk hoe het er met mijn rug aan toe is en ik besef me dat het niet te best is. Het lijkt net alsof er een hele deuk in mijn rug zit, door de hak die erin gestoken is. Als ik probeer uit te rekken lijkt het net alsof mijn lichaam in tweeën word gescheurd. "Volgens mij heb ik een rib gekneusd ofzo, het doet zoveel pijn!" Denk ik in mezelf. "Jewel, kom nu meteen naar beneden of ik kom naar boven!!" Hoor ik mijn vader weer krijsen. Ik probeer zo snel mogelijk mijn kleren aan te doen en ren naar beneden met mijn beurse lichaam. Mijn oog is al iets minder, in ieder geval het is beter dan gisteren. Als ik beneden aankom krijg ik gelijk een klap in mijn gezicht. Hij begint met praten en zegt :"Waarom kom je niet gelijk als ik je roep?!" "Pa, het spijt me. Ik kon maar niet wakker worden." De woede stroomt hem in het hoofd, dat ik zie ik aan hem. Voorzichtig probeer ik een beetje weg te glippen om een boterham te pakken. Nu heb ik geen zin in die zijkert. Zodra ik een boterham heb kijk ik in de koelkast en zie mijn brooddoos al liggen. "Gelukkig, vanochtend in ieder geval nog iemand die aan me heeft gedacht." Mijn moeder heeft mijn brood voor me klaargemaakt. Ik pak de brooddoos uit de koelkast en loop naar boven. Ik moet zo min mogelijk aan mijn vader laten blijken dat ik pijn heb dus probeer ik er de vaart in te houden. Als ik boven kom pak ik de boeken die ik nodig heb voor deze dag, en doe ze in mijn tas. "Laat ik vandaag maar mijn sneakers aantrekken voordat ik hetzelfde krijg als gisteren... maar ze vinden vast wel een andere manier om me pijn te doen." Ik pak mijn sneakers en doe ze aan. Dan loop ik de trap af en loop naar de fietsenschuur. Ik zet mijn tas op mijn fiets en loop de stoep op. Als ik probeer op te stappen voel ik gelijk een hele erge steek in mijn rug. Maar teruggaan is geen optie want pa laat me toch nooit binnen en op school gaan ze zeggen dat ik aan spijbelen doe. Dus ik moet wel gaan. "Oké, let's go." De steken worden met de ene trap op mijn trappers erger in mijn rug en mijn ribben. De hele weg probeer ik door te zetten, met moeite! "Heey Jewel!" Hoor ik achter me. "Oh heey Emma." Antwoord ik zachtjes. Emma begint weer en zegt :"Wat is er? Je klinkt niet echt gezond ofzo." "Oh..." Het blijft even stil en antwoord ik :"Nou..euh.." In mezelf denk ik :"Denk na je moet reageren!" Ik ga weer verder en antwoord :"Nou ik.. ik ben gister gevallen op mijn rug. Dus dat doet nogal pijn." "Oh, ik hoop dat het snel overgaat. Vergeet niet dat ik er altijd voor je ben, hé?" En ze knipoogt naar me. In mezelf denk ik :"Altijd voor mij zijn?! Zei ze dat net?? Waar was ze gisteren dan??" Ik sta op het punt om het tegen haar te zeggen, maar het is beter al hou ik me in dus ik glimlach lief naar d'r. Als we op school aankomen zie ik Sven en Zoë mij aankijken. "Wat is er nou, HÉ? Ik heb helemaal niks gedaan! Bitches!" Denk ik in mezelf. Ik hang mijn jas op en Emma begint met vertellen :"Ik ga weer op vakantie." "Sinds wanneer is dat afgesproken??" Vraag ik nieuwsgierig. Emma begint weer :" Sinds 3 weken geleden ofzo." "Wat??" Antwoord ik een beetje gehaast. "Je zei helemaal niets! En nu moet dit op het laatste moment?!" Zeg ik uit mijn hart. "Ja, sorry Jewel ik was het vergeten" Mijn mond valt open en ik weet even niet wat ik moet zeggen. Vanochtend voel ik me echt alsof ik vergeten ben. Ook in Emma's ogen zie ik dat ze het niet leuk vind maar daar trek ik me niks van aan. "Nou, oké, maar je snap denk ik ook wel dat ik nu echt heel pissig ben, of niet?" "Ja, dat snap ik wel" Antwoord ze met een rood hoofd van de zenuwen. Ik loop van haar weg en begin te stressen. "Heb ik wel goed gereageerd? Ik denk dat ik haar best veel pijn heb gedaan." In de hoop dat ze me niet achtervolgd loop ik naar het klaslokaal waar we verwacht worden. In de klas als de bel nog niet is gegaan, komen Zoë en Sven en hun groepje om me heen zitten en beginnen met praten :"Zo, mevrouw is naar school gekomen." Begint Zoë. Sven volgt het gesprek op en gaat door :"Jij hebt lef! Dat is het enige dat ik leuk aan je vind." Hij pakt me bij de kraag en trek me naar zijn gezicht toe en geeft me lik op mijn wang. Ik walg van de gedachte. De deur word dicht gesmeten en de leraar komt binnen. "Zo leerlingen! Ga zitten op jullie plekken!" En hij begint met de les. We waren gebleven bij de hunebedden de graven. En achter hoor ik :"Hahaha, daar komt Jewel zeker vandaan!! Precies waar ze vandaan hoort te komen. En waar ze hoort!" Het is Lars die dat zei (een jongen van het groepje van Sven en Zoë). Na de les komen Sven en de groep weer en beginnen weer met pesten. "Ik zag het wel juweeltje." Zegt Sven. "Wat zag je?" Antwoord ik. "Dat je gisteren op de plek spuugde waar ik stond. Dat vraagt om consequenties mevrouwtje." Begint hij geheimzinnig. En hij pakt me bij mijn oor en trekt me mee achter de school. "Lik op." Zegt hij. "Nee, ik ga dat niet oplikken." Antwoord ik stevig. "Lik op! Of moet ik je even helpen?" Hij pakt mijn hoofd stevig vast en schuurt het hard langs de stenen. "Ga je het nu wel oplikken?" En ik geef een klein likje aan de stenen. "Whahaha!" Hoor ik achter me. "Zo netjes gedaan hoor, juweeltje! Tot morgen, slaap lekker, hé? Whaha!" En ze lopen weg. Ik lig daar op de grond met schrammen op mijn gezicht. De tranen glijden van mijn wangen op mijn schrammen, het bijt heel erg door het zout. Ik probeer ze op te houden, maar in geen enkele mogelijkheid hou ik mijn tranen binnen. Ik sta op met nog steeds de pijn van mijn rug en ribben. Ik zet mijn tas op mijn fiets en fiets naar huis. Als ik thuis kom is gelukkig mijn moeder al thuis. Aan het avondeten vraagt mijn moeder :"Jewel, wat heb je gedaan met je gezicht?" "Ik ben gevallen op mijn gezicht." Antwoord ik een beetje zenuwachtig. "Ik zal het even ontsmetten zometeen." Stelt ze voor. "Dank je." Zeg ik dankbaar. S 'avonds als ik bezig ben met mijn huiswerk krijg ik een appje binnen van Emma:"Heeyx, sorry van vanochtend dat het zo onverwachts kwam. De volgende keer zal ik het eerder vertellen." Ik keer mijn telefoon om en geef het geen enkele kik. "21:43, misschien moet ik maar gaan slapen." Ik loop naar beneden en zeg mijn ouders welterusten en kruip mijn bed in. "Tot morgen Jewel." Zeg ik tegen mezelf.