Get Caught By A Dream

Give Me a Chance

2 weken later, 8 September 2014.
Ik word wakker met een blauw plek op mijn oog. Ik geef er een zacht tikje op om te kijken of het wat minder zeer doet dan gisteren. "Auw! Shit! Het doet nog steeds heel erg veel pijn." Ik sta op en barst van de hoofdpijn. Mijn vader heeft me gisteren flink toegetakeld. Ik was eigenwijs volgens hem, maar zelf heb ik geen idee wat ik verkeerd deed. Ik wacht tot ik de deur hoor dicht gaan, zodat ik weet dat mijn vader weg is. Als de deur dicht is loop ik naar mijn raam en kijk weer naar de prachtige zons opgang, helaas zie ik de helft niet door mijn oog. Ik doe mijn raam open, en loop naar mijn bureau, waar ik een doosje met blauwe oogschaduw tevoorschijn haal. In mezelf denk ik :"Als ik nou een beetje oogschaduw opdoe valt het misschien minder op." Dus ik neem een flinke gros blauwe oogschaduw op het kwastje en veeg het ook mijn gezonde oog. Als ik klaar ben stop ik het doosje weg en loop naar de galerij van de bovenverdieping en ga met de trap naar beneden. Ik zie mijn moeder al zitten en vraag me af of ze het ziet. Als ik beneden ben zegt ze nog niks, ik hoor haar snikken, waarschijnlijk weer omdat pa weer boos was. Ik pak mijn oordoppen uit mijn zak en sluit ze aan mijn telefoon en zet een nummer op... ERROR van VIXX. Ik zing zo hard als ik kan mee. En hoor zachtjes mijn moeder roepen dat ik stil moet zijn. Ik zie de zwarte vlekken onder haar ogen van de tranen. Dus ik stop meteen, ik vraag me af waarom ze nou weer ruzie hadden. Ik begin met het gesprek en vraag :"Mam, waarom huil je?" "Ik heb het er liever niet over, lieverd. Wat heb je gedaan met je oog?" Antwoord ze. Ik grijp snel naar mijn oog om te zorgen dat ze het vergeet. "Ja, nou..ik euh...ik dacht ik maak me een keer op met blauwe oogschaduw." Met moeite probeer ik wat te verzinnen. Gelukkig antwoord ze met een simpel antwoord en vraagt ze niet verder. Mijn moeder weet niks van dat pa me elke keer slaat. Ooit ga ik het nog wel vertellen, maar dan moet ik er de goeie tijd voor zien te zoeken. Ik pak een boterham en eet hem op. Dan ren ik naar boven om mijn tas te pakken en pak ik mijn Engels boek en mijn Biologie boek en Aardrijkskunde boek, en doe ze in mijn tas. Ik loop naar mijn schoenenplank. "Mm, welke schoenen zal ik aandoen? Ik doe mijn hakken aan denk ik. Ja dat doe ik." Dus ik trek mijn hakken aan en loop naar buiten. Vandaag moet ik alleen fietsen, omdat mijn vriendin een ander uur moest beginnen. Later als ik op school aankom zie ik Emma al zitten en lopen we samen naar het lokaal waar we moeten zijn. Ondertussen praten we Emma begint met vertellen wat er gebeurd is gisteren :"Ik ben gisteren weggelopen. Ik ben er helemaal klaar mee. Ik wil niet meer thuis zijn, ik ben naar mijn tante gegaan en heb daar overnacht. Wat is er met je ogen, sinds wanneer maak jij zo op?" Ik begon het een beetje warm te krijgen en antwoord :"Euh...ja, ik had zin om me op te maken dus." Antwoord ik een beetje nerveus. Emma begint weer :"Haha jij rare kwibus." En geeft me een por in mijn zij. Als we in de klas zitten begint de leraar met praten en is de klas heel erg rumoerig. Niemand wil zijn mond houden. De leraar word een beetje nijdig en begint met straf uitdelen. Ik zei 1 woord tegen Emma en krijg al gelijk strafwerk. Iedereen begint met lachen :"HAHAHA LEKKER VOOR JE LELIJKE HOER!!" Hoor ik naast me. Ik voel iemand een tikje op me schouder geven en geeft een briefje waar op staat : Na school even achter de school komen. Groetjes Sven."Achter de school? Waarom achter de school?" Denk ik in mezelf. "Naja oké, ik ga dan na school naar achteren." Als de les voorbij is stormen alle mensen de deur uit en ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Er rent iemand langs me en geeft me een duw. Mijn telefoon valt op de grond en hij zegt :"Ho sorry, kuch kuch. Hahaha." Ik pak mijn telefoon op en er zit een scheur in mijn scherm. "Verdikkeme, nu krijg ik echt op me lazer als ik thuis kom." De tranen springen me in de ogen, ik probeer me groot te houden en loop door. Na de lessen die erna volgen hoor ik de bel. En denk aan het briefje wat Sven me gaf "Na school even achter de school komen. Groetjes Sven.""Oké, dan kom ik." Ik loop naar de kapstokken en pak mijn jas, daarna loop ik naar de achterkant van de school. Als ik daar aankom zie ik een groep jongens en meiden voor me staan. Zoë begint :"Zo dus je bent gekomen, dapper van je! Braaf meisje!" En ik word hard op de grond geduwd. Sven gaat achter me staan en Zoë geeft hem een teken. Ik weet niet wat voor teken, maar ik krijg een harde duw zodat ik op mijn hoofd val. Ze trekken een van mijn schoenen van mijn voet af en geven me een flinke klap met de hak mee op mijn rug. Daarna krijg ik een schop in mijn maag. Het blijft even een paar minuten stil en de volgende klap krijg ik in mijn gezicht. Sven pakt me bij mijn blonde haar en trekt me heel hard omhoog. Er loopt een jongen op me af en die geeft een trap tegen mijn hoofd aan. Opnieuw pakken ze mijn haar en duwen me heel hard naar achteren, zodat ik op mijn achterhoofd val. Zoë gaat verder en zegt :"Zo ik denk dat je denkt dat je de volgende keer niet komt. Is het niet? Nou, ik waarschuw je. Als je weg rent dan ben je nog niet klaar met ons! Enne waar is je 'BFF' Emma? Ohja, die is weg! Haha hoe kon ik dat nou vergeten? Haha, nou ik denk wel dat je er van geleerd heb dat je loner bent. Ik hoop dat we de volgende ons weer kunnen vermaken met jou. Je bent zo leuk als je er zo uit ziet! Geen wonder dat je nog steeds single ben." Als Zoë klaar is met haar verhaal lopen ze weg en ik lig daar nog op de stoep in elkaar geklemd. Als ik probeer op te staan doet het verschrikkelijk veel pijn, ik pak mij telefoon en het liefst zou ik nu iemand bellen waar ik terecht kan maar dat is niemand. Ik til mezelf weer een beetje op en val al gelijk weer neer. Doordat ze me een schop gaven tegen mijn hoofd ben ik de helft van mijn zicht kwijt. Wazig kijk ik om me heen om te kijken of er echt niemand is. Maar nee, het is alleen ik hier. Kruipend ga ik naar mijn fiets. Als ik op de fiets zit probeer ik vooruit te komen, met heel veel moeite. Het heeft toch geen zin om te gaan fietsen het waarschijnlijk toch veel meer pijn dan lopen. Dus besluit ik te gaan lopen. Eenmaal thuis gekomen ga ik zo snel als ik kan naar boven om te zorgen dat mijn moeder me niet ziet. Ik kruip mijn bed in en zit te denken en te huilen van de pijn. "Waarom doen ze dit?? Ik heb helemaal niks gedaan! Heb ik toch wel iets fout gedaan? Maar wat zou ik gedaan moeten hebben?" Ondertussen word ik steeds slaperiger. Totdat ik in slaap ben gevallen zonder dat ik gegeten heb of mijn wonden heb verzorgt.

...............................................

Wat vinden jullie tot nu toe van mijn boek? Zouden jullie een reactie achter willen laten? :) Liefs FatedToLoveYou14 :)...