Get Caught By A Dream

Strange Feelings

11 September 2014,

(6:45) Klop klop! "Ja, kom maar binnen." Antwoord ik slaperig. "Hallo Jewel." Hoor ik een liefelijke stem zeggen. "Kom je naar beneden? School belde net dat je vrij bent vandaag." Verteld mijn moeder. In mezelf voel ik al gelijk vreugde opkomen, eindelijk eens vrij! Niet naar school hoeven! Dus ook niet gepest hoeven worden! "Dank je mam, voor het doorgeven." Antwoord ik vriendelijk. "Zal ik vandaag naar Mitchel gaan? Ik zou hem wel graag beter willen leren kennen."

POV Mitchel

"Gisteren heb ik het erop gewaagd en ben naar haar toegelopen. Ik was echt zenuwachtig!" Vertel ik tegen m'n maat. "Gast je bent 18 en je bent nog steeds zenuwachtig om naar een meisje te lopen?" Antwoord hij. "Jij weet niet hoe het is om iemand echt leuk te vinden! Ze is gewoon zo aardig en als ik haar net als eergisteren thuis zag komen schrik je echt heel erg. Ik heb echt het gevoel heb dat zij bij mij hoort. Kijk, dat jij altijd al iedereen om je heen hebt. Maar ik weet dus niet of zij mij leuk vind." Vertel ik uit mijn hart. "Je bent eergisteren wel gelijk ver gegaan door haar te pakken bij haar heup. Maar misschien heb je daardoor wel indruk op haar gemaakt."

POV Jewel

Ik stap uit mijn bed en loop naar de spiegel. Ik trek mijn pyamashirt een heel klein beetje omhoog en kijk hoe het is met de deuk in mijn rug. "Mm, het valt wel mee, eergisteren was het erger. Ik voel er in ieder geval bijna niks meer van. Laat ik maar aankleden." Dus ik kleed me om, en ga naar beneden. Gelukkig is mijn vader werken. Als ik beneden kom kijk ik uit het raam naar het huis waar Mitchel woont. Er dwarrelen allemaal vragen een mijn hoofd rond niet alleen over Mitchel maar ook over school. Elke keer vraag ik me af waarom ze pesten, en waarom mij, en al helemaal op zo'n manier. Terwijl ik naar buiten zit te kijken vraag ik me die af. "Mam, ik ga even naar buiten een frisse neus halen." En mijn moeder geeft een seintje dat ze het weet. Dus ik loop naar buiten en kijk naar de zon die net boven is gekomen. Ik schuif mijn hand voor mijn ogen om te zorgen dat ik niet word verblind. Ondertussen loop ik naar achteren en zie mijn konijntje genieten van een paar paardenbloem blaadjes. Ik pak hem op en aai hem een aantal keren over zijn zachte vacht. Ik kietel hem een beetje achter zijn oortjes die een beetje over zijn ogen vallen. Als ik hem terug heb neer gelegd rent hij weer snel naar me toe. Ik begin zachtjes tegen hem te praten "Het zijn alleen jij en ik vandaag." Als ik mijn zin heb afgemaakt voelt het net alsof hij het begrijpt. Hij kruipt een beetje tegen mijn been aan. Zachtjes geef ik een paar aaien over zijn kop. Ik pak hem weer op en begin weer met praten tegen hem. "Heb jij ook dat je je soms alleen voelt? Ik wel. Soms heb ik nergens om te gaan." Achter het muurtje wat de huizen van elkaar scheidt, staat Mitchel te luisteren.

POV Mitchel

"Waarom praat ze zo depressief? Zal ik naar haar toe lopen en haar troosten? Nee, niet doen, zometeen schrikt ze en krijgt ze een slecht beeld van me dat ik eng ben en haar de hele tijd in de gaten hou, ondanks dat dat ook zo is. Ze is gewoon zo lief en mooi en leuk! Het liefst zou ik nu naar haar toe rennen en haar een knuffel geven." Ik sta nog even te denken en besluit om naar huis te lopen. Terwijl ik naar huis loopt ziet Jewel me lopen. "Heey Mitchel!" Roept ze. Als ik dat hoort krijg ik het gelijk warm, ik draai me rustig om en doe alsof er niks in me omgaat. "Heey Jewel." Antwoord ik zenuwachtig. "Hoe gaat het met je?" Vraagt ze nieuwsgierig. "Em...goed hoor. En met jou?" "Mooi zo, en met mij gaat het ook goed hoor. Wat deed je daar achter het muurtje?" "Ik zat...Ik was het mos aan het weghalen." "Ow, moet ik even helpen?" Antwoord ze aardig. "Oh, nee hoor, ik ben al klaar." Jewel loopt naar het muurtje en kijkt ernaar. Maar ik weet dat er niks zit, met een stiekeme glimlach kijkt ze me aan. "Zozo, dat heb je netjes gedaan!" Zegt ze voor de grap. Ik merk dat ik steeds roder word. Jewel loopt naar me toe en vraagt of ik even mee wil naar de stad. "Ja hoor, ik haal even mijn auto." "Oh nee, dat hoeft niet. We lopen wel gewoon even het is toch niet heel ver hiervandaan. Ik zeg het even tegen mijn moeder, ik kom zo terug!" En ze loopt naar binnen. Als ze naar binnen is gelopen begin ik gelijk in mezelf te denken :"Stom van je Mitch! Je reageerde echt heel stom! Zometeen mag je echt niet falen! Gewoon relaxen en jezelf zijn. Ondanks dat dat moeilijk is." Als ik Jewel de deur uit zie komen sta ik op het punt om naar haar toe te lopen en haar hand te pakken. Maar ik weet dat hij dat beter niet kan doen. Rustig loop ik met haar de stoep op en kijk om de seconde naar haar vanuit een ooghoek. Als we aan de rand van de weg lopen gaan er een hele hoop vragen door mijn hoofd heen en niet alleen door mijn hoofd maar volgens mij ook door het hoofd van Jewel. "Maar Jewel denkt vast aan andere dingen." Als we aangekomen zijn bij de winkels gaan we naar de supermarkt en koopt Jewel daar een zakje snoepjes. "Vind jij deze ook lekker, Mitchel?" Vraagt ze. "Oh, ja hoor!" We lopen samen naar de kassa en rekenen af. Als we buiten zijn gekomen lopen we naar een bankje en gaan daarop zitten. Als ze het zakje probeert open te maken pak ik het uit haar handen en stel ik voor of ik het open mag maken, zodat ze zich niet hoeft te snijden aan het plastic. "Oh ja hier maak jij hem maar open." Knipoogt ze naar me. Als ik hem open heb gemaakt geef ik het terug aan haar en kijk naar haar. "Pak er maar een." Zegt ze tegen me. "Nee, pak jij maar eerst." Antwoord ik. "Oh nee hoor, pak jij maar eerst." En dan grijpen we tegelijk in het zakje en raken elkaars handen. Even kijken we elkaar diep in de ogen en worden allebei rood. "Sorry." Begin ik. "Oh geeft niet." Antwoord ze een beetje zenuwachtig. "Oh nee! Hoe moet ik nu reageren? Rustig blijven en gewoon een snoepje pakken. Ze reageert gelukkig normaal en aardig. Wees gewoon jezelf." Zit ik in mezelf te denken. Dus pak ik een snoepje uit het zakje en kijk Jewel aan. "Ze is zo knap en lief. Ze heeft mooi blond haar en blauwe ogen als de zon erin schijnt. Ze zijn als een blauwe zee zo mooi."

POV Jewel

"Hij doet zo aardig! Hoe moet ik nu reageren? Wat moet ik doen? Hij kijkt zo naar me. Ben ik uitgeschoten met mijn mascara of oogpotlood? Argg, Jewel chill! Het komt echt wel goed! Hij doet gewoon normaal tegen me enzo. Dus doe gewoon rustig." Af en toe kijk ik naar hem en draai ik weer snel om. Ik begin een gesprek en vraagt :"Waarom kwam je gisteren?" "Oh, ik zag je eergisteren fietsen en ik zag dat je er nogal beschadigd uitzag, dus ik dacht ik ga even naar haar toe om te kijken of het wel goed met je ging." Antwoord Mitchel gespannen wat je aan zijn stem hoort. "Oh, maar je kende me nog helemaal niet." "Nee klopt maar je zag er aardig uit dus daarom." Ik zie en merk aan Mitchel dat hij steeds zenuwachtiger wordt. "Laten we maar naar huis gaan ik moet zo gaan eten thuis." Zeg ik tegen hem. "Nee hoor, ik trakteer wel. Dan kunnen we nog even blijven." Stelt hij voor. "Oké, gezellig!" Dus lopen we samen de supermarkt weer in en kopen samen een broodje. Onderweg is het nogal stil en voel ik heel langzaam iets bij mijn hand komen. Als ik zijn hand dichterbij voel komen pak ik hem beet. Mitchel kijkt verbaasd op. Hij kijkt naar me en het lijlt net alsof hij wat wil zeggen. Hij zit een beetje te mompelen. "Wat is er?" Vraag ik aan hem. "Niks, ik moest even ergens over nadenken." Antwoord hij verlegen. Als we bij mijn huis aankomen begint Mitchel met praten :"Nou, ik vond het leuk om met je te wandelen. En ik hoop dat ik je morgen weer zie." Zegt hij vriendelijk. "Ik vond het ook erg gezellig en inderdaad ik hoop jou morgen ook weer te zien. Doeii!" "Doeii!" En we lopen uit elkaar. Als ik binnen kom ondervraagd mijn moeder me gelijk :"Waar bleef je? Is die jongen niet gevaarlijk? Heeft hij je goed behandeld?" "Ja mam, hij is een goede gast. Ik ga nu naar mijn kamer. Ik moet nog huiswerk maken." Antwoord ik rustig. "Ja is goed. Veel succes!" "Dank je!" En ik loop naar boven en ga op mijn bureaustoel zitten. Ik moet alleen maar aan Mitchel denken. Later als het 22:15 is loop ik naar beneden en zeg ik mijn moeder welterusten. Mijn vader is niet thuis (gelukkig!). Ik loop terug naar boven en poets mijn tanden en haal mijn make-up eraf. Verder in mijn kamer laat ik mezelf vallen op mijn bed en nog steeds moet ik de hele tijd denken aan Mitchel. "Volgens mij vind hij me echt leuk. Hij is wel heel aardig en ziet er ook nog leuk uit. Ik zal hem wel eens vaker gaan ontmoeten denk ik. Morgen weer naar school! Ik hoop dat Sven en Zoë er niet zijn. Dan heb ik ook niets te vrezen. Maarja, dat zie ik morgen allemaal wel weer. Welterusten!" En mijn ogen vallen rustig dicht.